Έτσι ξαφνικά.

Η ώρα ήταν  δυο παρά κάτι το μεσημέρι. Ακόμα είχε έντονη την οσμή των δακρυγόνων το κέντρο της Αθήνας. Περπατάς και δεξιά αριστερά το μόνο που παρατηρείς είναι πεσμένα κεφάλια. Σκυφτά, αγέλαστα. Ξαφνικά νόμιζα πως βρισκόμουν σε ταινία φαντασίας, με πρωταγωνιστές ρομπότ. Καλοκουρδισμένα κιόλας, που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι χρήματα σε εκείνους που τα εκμεταλλεύονται και ίσως μια νέα τεχνολογία που υποτίθεται ότι θα βοηθήσει την ανθρωπότητα, αλλά στην ουσία θα την κάνει ακόμα χειρότερη.

Αγέλαστη και επηρεασμένη από τον περίγυρο μπαίνω με μηχανικές, σχεδόν τέλειες κινήσεις στο μετρό που θα με οδηγούσε στην δουλειά που με περίμενε κοντά στον μέγαρο μουσικής. Σκυφτή βγήκα από το μετρό, γρήγορο βήμα, γρήγορα να προλάβω το επόμενο,  γρήγορα να τελειώσω, γρήγορα να γυρίσω να είμαι στην ώρα μου στην εργασία. Ρομπότ, μονολογώ. Και εσύ . Και μάλιστα χιλιοκουρδισμένο, φθαρμένο από τα πρέπει που επιβάλλονται από τον περίγυρο.

Ακόμα και το μετρό ρομπότ. Στην ώρα του και αυτό. Σπρωξιές από παντού, βιαστικές φιγούρες που δεν σκέπτονται. Απλά συσκέπτονται με τον δικό τους κόσμο. Περιμένω να μπει ο όχλος για να ακολουθήσω παρατηρώντας τριγύρω. Αγέλαστη, σκεπτόμενη την γεμάτη από βίντεο και κείμενα μέρα που περιμένουν. Ναι, κατά κάποιο τρόπο, μπορείς να τον ονομάσεις και "δικό μου κόσμο".

Κρατιέμαι γερά από την λαβή και αναζητώ τον πρόλογο που θα ξεκινήσει το κείμενο για τον Ρεχάγκελ. Ναι , πρέπει να είναι κάτι ιδιαίτερο ή μήπως όχι. Μου έλειψε η Μπεάτε, μου έλειψε ο ίδιος, ωραίες στιγμές το 2004, αθώες, ήρεμες χωρίς πονοκεφάλους.

Πολλές σκόρπιες σκέψεις ταλάνιζαν το κεφάλι μου μέχρι που το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν παππούλη, ο οποίος πρέπει να ξεπερνούσε τα 70. Ντυμένος άψογα με το κασκόλ να αγκαλιάζει το λαιμό του και το σικ καπέλο του σε καφέ αποχρώσεις να βρίσκεται στο χέρι του. Ξαφνικά, σηκώνεται από την θέση του και κάθεται ακριβώς απέναντι,  δίπλα σε μια γιαγιά περίπου ίδιας ηλικίας. Γυρίζει την κοιτάζει της χαμογελά και της πιάνει με τόσο τρυφερότητα το χέρι το οποίο κούρνιασε απαλά στο δικό του. Χαμογέλασαν και οι 2 και εκείνη έγειρε στον ώμο του.

Έτσι ξαφνικά έλαμψε και το δικό μου πρόσωπο. Η λογική του "ρομπότ" αντικαταστάθηκε με μια τόσο όμορφη , τρυφερή και συνάμα προστατευτική εικόνα που με έκανε να χαμογελάσω σε δευτερόλεπτα. Με είδαν και χαμογέλασαν και εκείνοι μαζί μου. Είμαι σίγουρη πως κατάλαβαν τον λόγο. Διάβασαν την σκέψη μου, κ' ας ήταν δυο ξένοι. Κατάφεραν να με βγάλουν από το "πρόγραμμα" μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Κ'ας μην τους γνώρισα ποτέ, ήταν ότι πιο ανθρώπινο έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Ναι ξέρω η ανθρωπιά πλέον δεν είναι μια από εμάς. Τα σέβη μου.

ΤΙΠ ΗΜΕΡΑΣ: Φρόντισε να φεύγεις εγκαίρως. Καλύτερα να λείπεις παρά να  περισσεύεις.