Kάτι τέτοιες βραδιές...

Που το μυαλό ταξιδεύει εκεί που δεν πρέπει

Που η καρδιά ξεχνάει ότι την πλήγωσε, την πόνεσε

Που τα θέλω υπερτερούν των χαρακτηρισμών

Που όλα φαίνονται πολύ μικρά για να μπορέσεις να τους δώσεις όγκο

Που η ηθική πάει βόλτα μπροστά σε μια ζωντανή εικόνα

Που ξαφνικά οι γνωστές 2 λέξεις φαντάζουν λίγες

Που τα λάθη είναι πολλά και οι άσχημες κουβέντες ακόμη περισσότερες

Που μιλάς με τον καλύτερο σου φίλο και του λες τι δεν πρέπει να κάνει ενώ ξέρεις ότι θα το κάνει

Που σου λένε "μη" και εσύ ακούς κάντο

Που θέλεις να εξαφανιστείς και λυπάσαι που αδυνατείς

Που οι πληροφορίες ήταν τόσες όσες χρειαζόταν για να παραδεχθείς ότι έκανες μεγάλο λάθος. Ακόμα ένα.

Που το κινητό ξαφνικά είναι βάρος γιατί το πιάνεις, το αφήνεις, το πιάνεις το αφήνεις...

Που η δουλειά είναι διέξοδος

Που το βάρος που κουβαλάς δεν το σηκώνεις πια

Που ο "ανταγωνισμός" σε κάνει να παραδέχεσαι πως προηγείται...

Που το ελαφρό αεράκι στο μπαλκόνι καθαρίζει τις "βρομιές" του μυαλού

Που τελικά καταλαβαίνεις πως δεν ζούσες για εσένα αλλά για τους άλλους, χωρίς να το βλέπουν

Που θες να είσαι αλλού, αλλά είσαι εδώ

Που τελικά, όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν και για κάποιο λόγο ξυπνάς ένα πρωι και αναρωτιέσαι : 'τι κάνω".

Γιατί όλα αυτά έχουν ταξιδέψει τα κεφαλάκια όλων μας κάτι τέτοιες νύχτες σαν και αυτή. Για όλους εσάς οι οποίοι μου τα μεταφέρατε. Για όλους εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε, να ζούμε, να προχωράμε και να σκοντάφτουμε πάλι και πάλι και πάλι. Παραμένουμε όμως ζωντανοί. Τα σέβη μου