Άμυνες...

Οι άμυνες δεν είναι μόνο αθλητικός όρος. Δυστυχώς δηλαδή. Θα μας έβγαζε όλους από πολλές δύσκολες στιγμές. Είναι και λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον και στην καθημερινότητα μας...
"Γελάω" πολύ με τις άμυνες των ανθρώπων, αλλά τις καταλαβαίνω. Τις έζησα πιο μικρή έντονα. Μαζεμένη και χαμένη σε σκέψεις, να λύσω γρίφους να κατανοήσω, να βοηθήσω και παράλληλα να κρατήσω μια θέση η οποία δεν θα πιέζει τον άλλο. Μεγαλώνοντας κράτησα μόνο το βοηθήσω. Τα υπόλοιπα απλά κατάλαβα ό,τι αν δεν θέλει ο άλλος να βρει λύση στο πρόβλημα του, δεν θα την βρεις εσύ και κυρίως δεν θα τον φέρεις πιο κοντά σου με αυτόν τον τρόπο. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο θα γίνει. Και όπως εύστοχα είπε και το κορίτσι "αυτοκίνητο" , δεν θα γίνεις το αποκούμπι κανενός. Και επειδή από αποκούμπια χορτάσαμε, πάμε παρακάτω.

Η εβδομάδα που πέρασε είχε έντονα σκαμπανεβάσματα. Το να σε βάζουν σε διαδικασία  προβληματικής σκέψης μετά από καιρό ομολογώ δεν με χάλασε τόσο όσο το γεγονός να μην νοιώθω σταθερή στα πόδια μου. Μπερδεμένη ανάμεσα σε αποφάσεις που εκκρεμούν, κάποιες από αυτές είναι σαν την κολόνια. Κρατούν χρόνια και αιωρούνται στην ατμόσφαιρα όπως σχολίασε ένα ξημέρωμα Παρασκευής. Γιατί το έχουμε πει, τα ξημερώματα μας πάνε.Η μάλλον, μου πάνε.

Το να ακούς κάτι που δεν σου αρέσει από ανθρώπους που προσπάθησαν να εισβάλλουν στην ήρεμη και σταθερή κατά τα άλλα ζωή σου το ονομάζω παροδική στεναχώρια.Σε 2-3 μέρες θα γελάς με όσα διάβασες, είδες ή άκουσες. Γιατί απλά ποτέ δεν ήθελαν ουσιαστικά να μάθουν εσένα. Μάλλον έψαχναν εκείνους, Οπότε κάπου βοήθησες πάλι. Ως εδώ καλά. Όταν η σκέψη όμως επιστρέφει στις σταθερές αξίες της ζωής σου και της πραγματικής πηγής ενέργειας θυμάσαι έντονα τα λόγια εκείνων που σε περιτριγυρίζουν τόσο καιρό και στο φωνάζουν...Ξύπνα και κοίτα δίπλα σου. Γιατί δεν ξυπνάς όμως? Γιατί μάλλον κοιμάσαι και εσύ παρέα με την ωραία κοιμωμένη. Και από εξ ουρανού πρίγκιπες ξεμείναμε πατριώτη...Τα σέβη μου.

ΥΓ: Να οργανωθούμε, η πρώτη βουτιά έγινε. Άρα και το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα μας...