Σχεδιάζοντας πως να μην κάνω σχέδια!

"Μα καλά τίποτα δεν σχεδιάζεις εσύ", με ρώτησες.

"Πλέον τίποτα. Ότι σχεδιάζω γυρίζει τούμπα. Οπότε καλύτερα να βρίσκομαι προ εκπλήξεως". (εε δεν είναι...??)

Την τελευταία φορά που σχεδίασα, πληγώθηκα. Έπεσα, σηκώθηκα και τούμπαλιν Θύμωσα, ξέσπασα, έσπασα, καταχώνιασα, ηρέμησα και ξανά έκανα ρεαλιστικό rewind σε ότι πέρασα.

Το να σχεδιάζεις σαν γενικός όρος δεν ακούγεται άσχημο. Αντιθέτως ακούγεται και σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε καλό. Άλλες πάλι είναι εκεί όπου περιμένεις κάτι με λαχτάρα και όταν δεν έρθει σου φαίνεται σαν να ήλθε η συντέλεια . Δεν συζητώ για τις μόνιμες καταστροφικές συνέπειες σχεδίων. Αν είσαι δεν και λίγο πεσιμιστής, σου ρχεται να πηδηχτείς από το παράθυρο!!

Κάνω ένα φλας μπακ στον εαυτό μου και με φέρνω στο νου σε ηλικία 20 χρονών (όχι ότι είναι μακρυά, αλλά κουβέντα να κάνουμε). Θυμάμαι, πως ήθελα να ξέρω από την Δευτέρα ακόμα τι θα κάνω το Σάββατο την Κυριακή, ακόμη και την ερχόμενη εβδομάδα Άγχος ετοιμασίες, γκρίνιες και σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν έρχονταν όπως τα προγραμμάτιζα Και δεν συνέβαινε μόνο σε μένα. Αναρωτηθήκατε ποτέ, αν από το πολύ σας άγχος να προγραμματίσετε κάτι για να γίνει στην εντέλεια, σας ξέφυγε σε μεγάλο βαθμό ο αυθορμητισμός Μια εκδήλωση, ένα πάρτι, ένας γάμος, γενέθλια, γιορτές, μια απλή έστω έξοδος ή ακόμη και το μέλλον σας...

Αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, σίγουρα το αυθόρμητο έλειπε σε πολλές περιπτώσεις. Πιο στημένη με θυμάμαι, λιγότερο αυθόρμητη και σίγουρα κατά πολύ πιο αγχωμένη.

Πιάνω τον εαυτό μου, 7 χρόνια μετά τα 20 μου να κοροϊδεύει την Ναυσικά που κυκλοφορεί όλη μέρα με μια ατζέντα προκειμένου να μην της ξεφύγει κάτι, ή αφαιρεθεί και δεν ολοκληρώσει μια δουλειά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ζήλεψα τον αδερφό μου και τον Τάσο που αν και νέοι, λειτουργούν αυθόρμητα με το πρώτο πράγμα που θα καταπιαστούν Απόφαση λέγεται, σχέση, δουλειά, δεν έχει σημασία. ΄

Κάποιοι το παραπάνω το ονομάζουν αστάθεια χαρακτήρα, κάποιοι ασοβαρότητα, κάποιοι άλλοι παιδιαρίσματα. Εγώ πάλι θεωρώ πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απλά θέλουν να ζουν χωρίς πρέπει. Χωρίς μια τετριμμένη καθημερινότητα Και είμαι σίγουρη πως θα το καταφέρουν.

Γ' αυτό ονομαζόμαστε άνθρωποι. Για να είμαστε διαφορετικοί και να μαθαίνουμε. Νέες συμπεριφορές, νέους τρόπους σκέψης.

Μεταξύ μιας προγραμματισμένης ζωής και μια αυθόρμητης, θα πάρω το δεύτερο. Όχι γιατί μου λείπει η εμπειρία, όχι γιατί είμαι ανώριμη αλλά περνώντας και από τα δυο στάδια παρατήρησα πως ότι έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, καλό ή κακό σε εκπλήσει διπλά.΄Οι έντονες συγκινήσεις για άλλους είναι αρεστές για άλλους κακός σύμμαχος. Για μένα σίγουρα η έκφραση "τα καλύτερα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις ή όταν δεν τα σχεδιάζεις " νομίζω οτι μου ταιριάζει απόλυτα. Εσένα? Τα σέβη μου...

ΥΓ: Σε θαυμάζω γιατί ξέρεις πως να στηρίζεις τις επιλογές σου. Σε θαυμάζω γιατί παρότι σχεδιάζεις, ξέρεις και πως να το αναιρείς. Με θαυμάζω γιατί συμπληρώνω αυτό το παζλ. Μας θαυμάζω γιατί κάθε κοινό μας δευτερόλεπτο κρύβει και κάτι καινούργιο.