Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Brain crisis


Και ενώ ξέρεις πως θα φας πάλι το κεφάλι σου, εσύ επιμένεις. Η μάλλον, το μυαλό σου επιμένει, γιατί τα πόδια σου αντιστέκονται Αλλάζουν δρόμο στη θέα.
Είναι σαν αυτό, που ενώ ξέρεις ότι κάποιον τον θες, αρνείσαι πεισματικά να το παραδεχτείς.Γιατί ξέρεις, πως θα μετρήσεις ακόμα ένα λάθος.
Και τώρα θα μου πεις, εσύ η ίδια είσαι αυτή που λέει ότι τα λάθη μας, είναι εντελώς δικά μας, και πρέπει να τα ζούμε μέχρι το τέλος. Ναι, εγώ ήμουν και εξακολουθώ να το πιστεύω Η μάλλον η αυθόρμητη πλευρά του εγκεφάλου μου το πιστεύει έντονα. Γιατί η άλλη πλευρά που περιέχει τη λογική σταματάει τα πάντα. Και κάπου εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Το έχω ξαναπεράσει το συγκεκριμένο όχι πολύ μακρυά από το 2010, και τότε υπερίσχυσε η τρελή πλευρά του μυαλού. Ποτέ δεν το μετάνιωσα αλλά θα μπορούσα και να το είχα αποφύγει.
Ευρισκομένη πάλι κάπου ανάμεσα στο δίλημμα, και τον αυθορμητισμό δεν ξέρω ποια από τις δυο πλευρές του εγκεφάλου να ακούσω. Ίσως τελικά να λειτουργήσω, όπως τότε, το 2006, όπου μια απόφαση που δεν μπόρεσε να παρθεί μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, πάρθηκε μέσα σε ένα λεπτό, ένα πρωινό του Ιουλίου.
Γιατί μην ξεχνάς, εσύ αποφασίζεις. Τα άγρυπνα, σέβη μου!

Πως θα γίνει να κρατήσει το καλοκαίρι όλο το χρόνο, απλά να μην βαράει 43αρια η Αθήνα? Ειλικρινά είναι ανυπόφορο!!!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.