Αυτό το καλοκαίρι...

Πάνε δυο χρόνια και κάτι από την τελευταία φορά που είδα στον ύπνο μου τόσο ζωντανά τον πατέρα μου. Θυμάμαι ήταν πολύ έντονη περίοδος. Από πολλές απόψεις τότε. Μπερδεμένη πολύ, συναισθηματικά, εργασιακά και γενικά επικρατούσε μια έντονη αναμπουμπούλα.
Ήρθε ξάπλωσε πλάι μου, και στηρίζοντας και οι δυο τα κεφάλια μας στις ανοιχτές παλάμες, γυρμένοι στο πλάι, αρχίσαμε να μιλάμε.

"Τι έχεις μικρή?"
"Τι να έχω? Τίποτα. Όλα καλά μεγάλε"
"Γιατί μου λές ψέμματα μικρή?"
"Ε να μωρε, δεν ξέρεις όλο κάτι στραβώνει, όλο για κάτι πρέπει να τρέχω χωρίς να φταίω και αυτό με τσακίζει."
"Μην ανησυχείς μικρή. Το καλοκαίρι είναι κοντά...

Και ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνη του ονείρου. Μόνο που δίπλα μου υπήρχε κενό. Και όμως ήταν τόσο ζωντανό!
Από τότε, ψάχνω στα καλοκαίρια μου, απαντήσεις. Στη θάλασσα, δίπλα. Σαν τον Πέτρο, τον πρωταγωνιστή από την συμπρωτεύουσα που διάβασα και θαύμασα και πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο στον Έκτορα για το τόσο εξαιρετικό βιβλίο (εσύ είσαι και να το θυμάσαι, εκδόσεις Ζήτη) που έγραψε, αποσπάσματα του οποίου θα διαβάσω στην επίσημη παρουσίαση του στην Αθήνα.
Κάπου στην Θάλασσα αναζητούν πολλοί από εμάς τις απαντήσεις τους. Εγώ προσπαθούσα να βρω την απάντηση στα καλοκαίρια που μου έταξε ο πατέρας μου. Αγνώστου χρονολογίας. Και πάντα τα περίμενα με αγωνία, ψάχνοντας, αναζητώντας αλήθειες, ανθρώπινες εικόνες και στιγμές που δεν θα μου χαλούσαν αυτό που διατηρώ χρόνια στο κεφάλι μου και στην ψυχή μου. Την αυθεντικότητα
΄Το τρίτο καλοκαίρι της ζωής μου από τότε, ακόμα δεν έχει τελειώσει. Κάπου ανάμεσα σε κλάματα και άσχημες συναισθηματικά στιγμές, έντονες εικόνες που έφυγαν ανεπιστρεπτί, εγώ πάλευα να βρω απαντήσεις. Μάταια.
Και ξαφνικά, σαν να φαίνεται φως στο τούνελ... Είναι ιδέα μου λες? Γιατί έχω και αυτόν τον άτιμο τον αστιγματισμό που δεν με αφήνει να δω "καθαρά". Μπα δεν είναι οφθαλμαπάτη, είναι όντως φως. Και όσο πλησιάζω, γίνεται όλο και πιο φωτεινή η πλευρά του τούνελ. Λες να είναι το καλοκαίρι που μου έταξες αυτό? Το ελπίζω, με ηρεμεί, με κάνει καλύτερη! Τα σέβη μου...

ΥΓ: Προσπάθησα πολύ να ξορκίσω τα φαντάσματα που με κυνηγούν, χρόνια τώρα. Τις άσχημες εικόνες του παρελθόντος, και δεν εννοώ του κοντινού παρελθόντος για να μην παρεξηγηθώ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!Νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, όσο πάει και μου...πάει!