Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Καταλαβαίνω...

Πρόσφατα έπεσα πάνω σε ένα ρητό που με έκανε να αναρωτηθώ πόσοι από εμάς μπαίνουμε στην διαδικασία να ασχολούμαστε με το νόημα του.
"Το παρελθόν δεν χρειάζεται να το ξεχάσεις ή να το συγχωρέσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το καταλάβεις..."
Κατανοώ, καταλαβαίνω, βγάζω νόημα, συνειδητοποιώ. Πολλά συνώνυμα, ένα το νόημα. Η παραδοχή, ή το "αλσχάιμερ", ή και ακόμα η συγχώρεση πολλές φορές δεν αφήνουν το πρόβλημα να οδηγηθεί σε λύση. Όταν μιλάμε για πρόβλημα. Για σχέσεις δηλαδή, που έληξαν άδοξα, απρόοπτα, βίαια, απότομα και εξακολουθείς να τις "διατηρείς" στο κεφάλι σου.

Ποιος δεν έχει περάσει από αυτή την διαδικασία, σχεδόν όλοι μας. Να διατηρούμε ζωντανή στο μυαλό μας δηλαδή  μια ουτοπική εικόνα από μια σχέση που ουσιαστικά έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, απλά δεν μας έχει ενημερώσει γ' αυτή την εξέλιξη. Άλλες πάλι φορές δεν έχουμε ενημερώσει εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας για το αποτέλεσμα. Άρνηση νομίζω λέγεται. Συνειδητή ή όχι.

Κάποια στιγμή μια πρώην πλέον φίλη, είχε πει κάτι πολύ σοφό. "Έναν άνθρωπο καταλαβαίνεις ότι τον έχεις ξεπεράσει, όταν πλέον φέρνεις στο μυαλό σου μόνο τις ευτυχισμένες μέρες και στιγμές και καμία άσχημη". Ναι, ομολογώ πως είχε πολύ δίκιο.

Το να "θάψεις" εικόνες μέσα σου ακούγεται τόσο δύσκολο όσο και είναι. Το να ξεχάσεις είναι άσχημο, γιατί έχεις ζήσει , ακόμα και στα δύσκολα. Όταν κολυμπούσες στα σκατά νομίζοντας πως όλα ήταν εξαιρετικά ενώ ουσιαστικά ζούσες στο δικό σου ψέμα. Εκεί που νόμιζες ότι σ' αγαπούσαν , αλλά τελικά αγαπούσες μόνος-η σου. Πολύ μόνος-η σου. Και ως γνωστόν, όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε πρόσφατα ο καλός μου, η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων.

Το να καταλάβεις το παρελθόν σου, θέλει χρόνο, τρόπο και όχι κόπο. Όταν κάνεις την αυτοκριτική σου και δεις τα δικά σου λάθη, τότε ίσως καταφέρεις να κατανοήσεις και του άλλου. Να βρεις το θάρρος δηλαδή να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη σου και να αναλάβεις και τις δικές σου ευθύνες. Γιατί it takes two to tango...

Γιατί η κάθαρση πρέπει να ξεκινάει πρώτα από εσένα και έπειτα από τον διπλανό σου. Σκοπός είναι να γίνεις πρώτα εσύ σωστός άνθρωπος και μετά να δώσεις και στον δίπλα να καταλάβει πως μπορεί να το καταφέρει. Αν θέλει...

Κάπως έτσι συμφιλιώνεσαι σιγά σιγά με την ιδέα. Αποδέχεσαι, χαμογελάς και θυμάσαι μόνο όμορφες μέρες και εικόνες. Και όλο αυτό απλά γίνεται ένα μέρος της ζωής σου που θα σε συντροφεύει όπου και αν βρεθείς, όπου και αν είσαι. Γιατί η ζωή είναι τόσο όμορφη που δεν αξίζει ούτε το παραμικρό δάκρυ...Τα σέβη μου.



ΥΓ: Εξαιρετικά αφιερωμένο στην μελαχρινή που με ενέπνευσε να το γράψω. Μην ανησυχείς, όπως σου είπα έχω περάσει πολύ χειρότερα...Μπόρα είναι θα περάσει...

ΥΓ2 Σε σένα όσο και στην μητέρα σου που ξέρω ότι περνάτε δύσκολες στιγμές,  η σκέψη μου είναι μαζί σας. Όλα θα πάνε καλά!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.