Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Memories

2 χρόνια τώρα  γράφω συνέχεια για το πόσο εκνευριστικό είναι να εμφανίζεται το παρελθόν μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που έχεις στρώσει (όσο μπορείς) την ζωή σου, εκεί που έχεις καταχωνιάσει σε παλιά κουτιά άσχημες στιγμές και εικόνες.
Μέχρι σήμερα έλεγα ότι το facebook ενώνει ανθρώπους όταν δεν μπορείς να τους έχεις δίπλα σου. Φίλους, γνωστούς κτλ. Υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να σε βρούν άνθρωποι που δεν περίμενες ποτέ ότι θα το κάνουν.
Όταν εισέβαλες στην παρέα ήμουν πολύ παιδί ακόμα. Και υπερβολικά αθώα για να μπορώ να δω καθαρά. Σε δέχτηκαν όλοι οι φίλοι με ανοιχτές αγκαλιές παρότι ήσουν ένα εντελώς καινούργιο πρόσωπο σε μια παρέα με πολύ ιδιόρρυθμους ανθρώπους. Όπως μπήκες εξαφανίστηκες ένα βράδυ της 17ης Ιουλίου. Ένας καυγάς με τον "άπιστο" ήταν καθαρά η αφορμή μιας εξαφάνισης που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς. Αφορμή, όπως ακρι΄βως το γράφω. Εκ των υστέρων κατάλαβα πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κρύψουν με μεγάλη ευκολία αυτό που θέλουν να πουν και να εκφράσουν ένα σωρό αηδίες προκειμένου να δικαιολογήσουν την πράξη τους. Λυπάμαι, δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτή την γελοιότητα, όπως και δεν συμμετείχα. Αποσύρθηκα ήρεμη. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να είχα κάνει. Με επιβεβαίωσες περίτρανα.
"Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος, αρκεί να μην επαναλαμβάνεται", μου έγραψες και αναρωτήθηκα εσυ έχεις μετρήσει πόσα έχεις κάνει?
Η φράση αυτή με οδήγησε σε πολλές εικόνες, παλιές ή μη και σε ανθρώπους που ενώ άλλο ήθελαν να πουν άλλο έλεγαν, άλλο έκαναν και στο τέλος σε τρέλαναν. Το να μην μπορείς να εκφραστείς δεν είναι κακό, αντιθέτως. Με τον κατάλληλο χειρισμό ακόμα και οι πιο κλειστοί άνθρωποι έχουν κάτι  να σου πουν. Από το τίποτα είναι μια πρόοδος.
Θα σε ακούσω, το υποσχέθηκα και δεν είμαι θεός να κρίνω ανθρώπους. Μπορώ να ακούσω, έχω αυτό το χάρισμα που εσύ δεν καταδέχτηκες κάποτε. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω μια κουβέντα σου, η οποία μου μεταφέρθηκε μετά από μια πολύ άσχημη στιγμή της ζωής μου. Και γ' αυτό το λόγο θέλω εξηγήσεις. Τα υπόλοιπα το είπες και μόνη σου, περσινά ξινά σταφύλια!
Ο Απρίλιος με βρίσκει πιο γελαστή , πιο αισιόδοξη , πιο γεμάτη. Δεν το κατάφερα απαραίτητα μόνη μου, το ομολογώ. Έβαλες και "εσύ" το χεράκι σου σε αυτό και σε ευχαριστώ. Όπως σου είπα δεν έχω προλάβει να δώσω τίποτα ακόμη, όρεξη να έχεις να δέχεσαι...Παράλληλα για εμένα έγινε επίσημη έναρξη του αγαπημένου μου καλοκαιριού. Το πρώτο μου daiquiri είναι γεγονός! Τα σέβη μου!  

ΥΓ: Το παρελθόν το σέβομαι, το αποδέχομαι δεν το αρνούμαι. Το παρόν το ζω και το μέλλον το ονειρευομαι.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.