Πρώτο"βρόχια"

Η πρώτη βροχή ήταν γεγονός στην αρχή της εβδομάδας. Ξέπλυνε ότι άφησε πίσω του το αλλόκοτο καλοκαίρι που πέρασε. Θυμούς, γέλια, εκδρομές, ειδήσεις και πολλά ακόμα. Η αλήθεια είναι πως αρνούμαι να πιστέψω πως μια ηλιόλουστη μέρα με 30 βαθμούς θα αποτελέσει πολύ σύντομα παρελθόν σαν εικόνα που βλέπω καθημερινά καθήμενη στο μπαλκόνι μου. "Θα διατηρήσεις το καλοκαίρι στην ψυχή σου", μονολόγησα. Όσο δύσκολο κ' αν φαίνεται όσο δύσκολο κ' αν ακούγεται με τις νέες συνθήκες ζωής που έχουν μπει στην ζωη μας.

Οι πολλές ώρες δουλειάς δεν με φόβισαν ποτέ, όπως και η παρουσία νέων ανθρώπων στην εργασία που σίγουρα σε βγάζει από την σταθερή γραμμή πλεύσης σου. Νέες προσωπικότητες , νέοι άνθρωποι νέα δεδομένα. Αντέξαμε 2 μήνες τώρα και έτσι θα συνεχίζουμε.

Αυτό που σίγουρα με φοβίζει αρκετά είναι οι ώρες μοναξιάς. Αν και δεν είναι αρκετές σίγουρα όταν τις νιώθεις στην ατμόσφαιρα σου δημιουργούν ένα κόμπο στο λαιμό. Θέλεις να μοιραστείς να δώσεις, να φωνάξεις τα λάθη, να παραδεχθείς τα δικά σου, να ξεχάσεις, να προσπεράσεις, Κάποιες εικόνες αναπόφευκτα δεν προσπερνιούνται και δεν ξεχνιούνται. Κάποιες γλυκιές κουβέντες και υποσχέσεις μένουν στο μυαλό και κολλάνε. Και θέλεις και να μείνουν και να κολλάνε, οπότε αποδέξου το. Ας είναι. Σε ταξιδέυουν ακόμα κ'αν η διπλανή καρέκλα είναι κενή. Την γεμίζεις με σκέψεις και φαντασία! Χαμογελάς στον αέρα , στον απέναντι που τυχαίνει να βγαίνει στο δικό του μικρό μπαλκόνι, στην χαβούζα της ατμόσφαιρας και της ζωής που μας έβαλαν με το ζόρι να ζούμε. Είμαστε "αντράκια" όλοι μας, θα τα καταφέρουμε. Ακόμα κ'αν εμφανιστεί το...ποντίκι εμείς θα παραμείνουμε στη θέση μας σταθεροί. Έχουμε μάθει να πολεμάμε και θα συνεχίσουμε. Για τα θέλω μας. ΌΛΑ τα θέλω μας...

Κυριακή σήμερα. Μια μέρα που ο κόσμος απολαμβάνει οικογενειακά, μια μέρα που 10 χρόνια τώρα έχω συνδέσει με την δουλειά. Μ' αρέσει δεν λέω αλλά έχει και τα στραβά της. Θέλεις να πάρεις την παρέα σου, τους δικούς σου ανθρώπους και να τριγυρνάτε παντού, χωρίς άγχος!! Δεν πειράζει, οι επιλογές της ζωής μας καμιά φορά έχουν και το λόγο τους.
Κοιμήθηκα από νωρίς πετάχτηκα κάπου στα μέσα της νύχτας και ξανακοιμήθηκα αυτή την φορά πιο χαμογελαστή και ήρεμη. Ναι, θυμήθηκα μια αγαπημένη εικόνα, που ουσιαστικά ζει και βασιλεύει... Τα σέβη μου!