Ταξίδι...ψυχής.

Πάει αρκετός καιρός από τότε που εντελώς αυθόρμητα αποφάσισα να πάω στην εκκλησία. Κοντά στο Πάσχα ήταν και ο τελευταίος διάλογος που είχα ανοίξει για το θέμα της θρησκείας Μ. Παρασκευή, ήταν το θυμάμαι. Γενικά μετά το θάνατο του πατέρα μου απέφευγα να πλησιάσω. Δεν ξέρω αν είχα χάσει την πίστη μου ή ήταν απλά απογοήτευση γιατί ο θεός διαλέγει να πάρει από κοντά μας τους καλύτερους, ή απλά επειδή αρνιόμουν να βάλω τον εαυτό μου σε διαδικασία να δακρύσει για ακόμη μια φορά. Νομίζω ένα κράμα όλων. Όταν όμως το αποφάσιζα, η αίσθηση ήταν πάντα ξεχωριστή. Αγαλίαζε η ψυχή μου.
Κάπως έτσι αυθόρμητα, αποφάσισα να ταξιδέψω στην Τήνο το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
"Πας να μονάσεις"?, σχολίασε άστοχα ένας γνωστός.
"Η τελευταία που θα μπορούσε να μονάσει, πίστεψε με είμαι εγώ",αποκρίθηκα.
Η άφιξη στην Τήνο ήταν τόσο γαλήνια, όσο και η ηρεμία που σου αποπνέει το νησί. Ένας τρελός αέρας μας καλωσόρισε,έτοιμος να σηκώσει κάθε τι ανεπιθύμητο. Κάθε τι που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την διαφορετικότητα του νησιού. Και όταν λέω διαφορετικότητα μια ματιά τριγύρω αρκεί για να σε πείσει
Ένα νησί με μεγάλη θρησκευτική παράδοση στο οποίο συνυπάρχουν ορθόδοξοι αλλά καθολικοί. Ο αριθμός των εκκλησιών φτάνει τις χίλιες και πλέον οι οποίες είναι διάσπαρτες γύρω από το ναό της μεγαλόχαρης. Ενοριακές, ιδιωτικές ή κοινοτικές, Ορθόδοξες και Καθολικές, μοναστηριακές, είναι μερικές από τις οποίες ξετρυπώνεις σε κορυφές λόφων, χαράδρες, κάμπους και ρεματιές, σε ελαιώνες ακόμη και σε απόκρημνες ακτές. Η αντιστοιχία για την Τήνο είναι μία εκκλησία ανά εννέα κατοίκους.
Το δωμάτιο,λιτό Χωρίς φανφάρες. Δεν τις ήθελα κιόλας Η θέα μαγευτική. Ο αέρας δεν σε άφηνε να καταφέρεις και πολλά, βγαίνοντας στο μπαλκόνι που σου έδινε στο πιάτο το απέραντο γαλάζιο. 2 καρέκλες στην γωνία με ένα μπλε τραπέζι σε βοηθούσαν να ταξιδέψεις το μυαλό σου.
Την επόμενη της άφιξης, αναχώρησα για την εκκλησία. Αρκετός κόσμος, κυρίως μεγάλης ηλικίας και όχι μόνο. Περίμενα υπομονετικά για αρκετή ώρα στην ουρά που είχε δημιουργηθεί για να μπεις μέσα. Όταν πλέον κατάφερα να μπω στο ναό, ως δια μαγείας ξέχασα ότι με απασχολούσε Λες και κάποιος πάτησε το "delete". Σε όλα! Προσκύνησα την εικόνα, άναψα αρκετά κεριά, καθένα από αυτά για κάποιους ανθρώπους κοντινούς ή μακρινούς που θέλω να είναι καλά. Κάθισα σε μια γωνία και παρατηρούσα το χώρο,ενώ παράλληλα άκουγα τον παπά να ψέλνει. Μην με ρώτησετε τι, δεν το κατέχω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ηρεμούσε τα αυτιά μου.
Έφυγα από εκεί εντελώς άλλος άνθρωπος. Γαλήνιος, χωρίς ίχνος από "μελανιές" του παρελθόντος. Και εκεί, κατεβαίνοντας τα σκαλιά κοντοστάθηκα. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου, ψελλίζοντας: "Τελικά δεν έχασες την πίστη σου. Μόνο πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου να θυμώνεις". Αν και ακόμη κ'αυτό είναι συναίσθημα...