Τελικά, η ζωή είναι όμορφη!

Ώρα12.10, τοποθεσία, Καλαμακίου. Ανέμελα χωρίς απολύτως καμία έγνοια στο κεφάλι ανεβαίνω την γνωστή και μη εξαιρετέα οδό που οδηγεί στη γνωστή party animal Ποσειδώνος. Μόνο που εγώ είχα την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Επέστρεφα για να συνεχίσω προς κέντρο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Το smart πετάχτηκε στα 50 μέτρα μπροστά μου. Το γκολφ δεν υπάκουσε ποτέ στα φρένα. Προτίμησα να κάνω ελιγμό, από το να πέσω επάνω του και να τον κλαίμε. Αποτέλεσμα, να γνωριστώ για τα καλά με την απέναντι κολώνα και να εισπράξω έναν άκρως προκλητικό χαιρετισμό από εκείνον που τον έβλεπα να αναπτύσσει ταχύτητα και να εξαφανίζεται...
Τα θυμάμαι, όλα με κάθε λεπτομέρεια Την εικόνα εκείνου, τη στιγμή της σύγκρουσης και πολύ περισσότερο να εαυτό μου να του φωνάζει εν εξάλω να γυρίσει πίσω, χαρακτηρίζοντας τον δολοφόνο. Δεν ήταν πάνω από 23-24 χρονών. Λίγη σημασία νομίζω πως έχει,πλέον. Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι ότι λίγο πριν γίνουμε ένα με την κολώνα της ΔΕΗ, πέρασαν όλα από μπροστά μου κινηματογραφικά. Φυσιογνωμίες, στιγμές, εικόνες. Μέσα σε 3 δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό. Πως μπορεί να χωρέσουν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, τόσες εικόνες μαζεμένες.
Ανατρέχοντας τώρα, πολύ πιο ήρεμη, θυμάμαι ότι η πρώτη λέξη που πέρασε από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της "προβολής", είναι "σκοτωθήκαμε". Η σύγκρουση ήταν αρκετά ισχυρή, το αμάξι έχει σχεδόν διαλυθεί, και εγώ πιάνω το σώμα μου με τα δυο μου χέρια για να καταλάβω, αν είμαι ζωντανή. Τσεκάρω την διπλανή μου που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, ότι είναι καλά, και καρφώνω το βλέμμα μου στην πινακίδα του smart, την ώρα που το βλέπω να απομακρύνεται. Για καλή μου τύχη, τρία αξιαγάπητα παιδιά,τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ, έτυχε να διασχίζουν τον δρόμο εκείνη την ώρα. Αυτοί έκαναν όλη την δουλειά που χρειαζόταν. Από το να δουν πινακίδα, μέχρι και να περιμένουν 3 και πλέον ώρες για να δώσουν κατάθεση, μια και η διπλανή μου είχε χτυπήσει το κεφάλι της και υπήρχε εγκατάλειψη τραυματία.
Εγώ δεν ένοιωθα πόνο. Μόνο οργή. Σκεπτόμενη ότι, πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε εγκαταλείπει με τόσο προκλητικό τρόπο, χαιρετώντας σε μάλιστα ενώ βλέπει τι έχει προκαλέσει. Η εικόνα του να με χαιρετάει, προκλητικά απομακρυνόμενος, δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Έχει καρφωθεί σαν ενοχλητικό τσιμπούρι.
Η αστυνομία, έκανε την δουλειά της, τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Δεν είμαι και ειδήμων σε αυτά. Τα στοιχεία του τα βρήκαμε μέσα σε 10 λεπτά αφότου ήρθαν, όπως και την διεύθυνση του. Ψάξαμε, αλλά ήταν άφαντος. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, από έναν τέτοιο τύπο. Κρίμα τα παντελόνια μερικών ανθρώπων, τελικά. Τα φοράνε μόνο για μόστρα.
Η συνέχεια της ιστορίας , θα συνεχιστεί,στα δικαστήρια. Δεν έχω τιμωρήσει νοερά ή και στη πράξη κανέναν άνθρωπο ποτέ. Αυτή την φορά νομίζω, ότι οφείλω να το κάνω. Γιατί την Πέμπτη, ήμουν εγώ και είμαι ζωντανή. Την επόμενη που θα το προκαλέσει θα είναι κάποιος άλλος και ίσως νεκρός.
Το να εγκαταλείπεις έναν άνθρωπο δείχνει τουλάχιστον δειλία, άνθρωπο με απολύτως καμία παιδεία, και σίγουρα ένα τέρας. Αρνούμαι να δεχτώ το ενδεχόμενο φόβου, πανικού κλτ. Δεν θα του έκανα απολύτως τίποτα, αν ήταν τυπικός. Θα μου έκανε μια φιλική δήλωση, και θα τελείωνε το θέμα εκεί. Ατυχήματα συμβαίνουν καθημερινά Ο τρόπος όμως με έχει εξοργίσει Ρίσκαρα να σκοτωθώ εγώ για να μην σκοτώσω εκείνον και φέρεσαι και με τέτοιο, τρόπο? Σου αξίζουν τα χειρότερα, "φίλε μου". Για να μάθεις ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι παιχνίδι στα χέρια κανενός που παίρνει ένα τιμόνι και λειτουργεί όπως του κατέβει. Η επόμενη του συμβάντος με βρήκε με το κινητό σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως και τον δικηγόρο και την ασφαλίστρια μου, αλλά και με ένα κολάρο στον αυχένα.
"Εμείς", δεν τελειώσαμε. Έχουμε να πούμε πολλά και να δώσεις ακόμη περισσότερα, τα οποία θα πάνε στο "χαμόγελο του παιδιού". Για να μάθεις να σέβεσαι, για να μάθεις να είσαι άνθρωπος...


ΥΓ. Μετά από τέτοια ατυχήματα σίγουρα, βγαίνεις κερδισμένος, αναφορικά με τη ζωή σου. Μέσα σε ένα βράδυ, εκτίμησα πόσο όμορφο είναι τελικά να ζεις Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον Άρη που έτρεξε, όπως εκείνος μπορούσε για να με βοηθήσει, σε αυτή την ιστορία. Σ' ευχαριστώ, που παρόλο τον πανικό σου, Άριους μπόρεσες να με "ξυπνήσεις, από την απάθεια μου". Επίσης οφείλω ένα ευχαριστώ, στον Ανδρέα, που παρόλο το χάλι μου μιλούσαμε για πάνω από 30 λεπτά στο τηλέφωνο, εγώ σε κατάσταση "ότι να ναι" και εκείνος κάπου χαμένος στα παρτέρια του Αμαρουσίου. Παρ' όλο το χάλι σου και το χάλι μου, τουλάχιστον η συζήτηση παρωδία, ωφέλησε και τους δυο. Αφενός εμένα να ηρεμήσω και να γελάω σαν να μου καθαρίζουν αυγά, 4 το πρωί, και αφετέρου εσένα, να προσανατολιστείς(όπου κάγκελα, Αττική οδός, μην το ξεχνάς. χαχα). Να ζητήσω (και ξέρω οτι θα με βρίσεις), ένα συγνώμη από την μελαχρινή, την οποία είδα σε κατάσταση ξεμαλλιάσματος την ώρα του συμβάντος, να ωρύεται και να ουρλιάζει από το φόβο της, και αυτή η εικόνα μου έμεινε έντονα στο μυαλό, όπως και από το κοριτσάκι στο πίσω κάθισμα, που δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει ότι πέρασε. Ένα ευχαριστώ στην μητέρα μου γιατί έχασε 40 χρόνια από τη ζωή της και φρόντισε να με ηρεμήσει με τον δικό της τρόπο, στον αδερφό μου που ώρες ώρες ενώ θες να τον πλακώσεις στα χαστούκια με τις βλακείες που κάνει, σου πετάει την πιο άκυρη ατάκα και κλαις από τα γέλια. Και σίγουρα σε όλα τα παιδιά που κάθισαν μαζί μου εκείνο το βράδυ, βοηθώντας να μεταφέρουμε το αυτοκίνητο, να μου κάνουν παρέα, ενώ θα μπορούσαν να ήταν στον αναπαυτικό τους καναπέ(και δεν μιλάω ποδοσφαιρικές προτιμήσεις). Ορισμένα, πράγματα και ανθρώπους απλά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις, ποτέ. ΚΟιτάζω ψηλά, λέω ακόμη ένα ευχαριστώ, εκει πάνω σε σένα, και σου υπόσχομαι να μην ξανα στεναχωρηθώ για τίποτα. Τελικά η ζωή είναι όμορφη!