Η ειλικρίνεια αγνοείται.

Aν υπάρχει ένα πράγμα που με θλίβει πολύ στους ανθρώπους, αυτό είναι η έλλειψη ειλικρίνειας σε συνδυασμό με το κλειστό του χαρακτήρα ενός ατόμου. Τώρα θα μου πεις, εσύ τα λες όλα? Όχι θα σου απαντήσω, τουλάχιστον λέω αυτά που νοιώθω. It's a start.
Εχω στύψει πολλάκις το κεφάλι μου σε θέματα ανδρών ήτε που αφορούσαν δική μου περίπτωση είτε φίλων, όπου μέσα σε ατελείωτα ξενύχτια προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε από που απορρέουν συγκεκριμένες αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Ελάχιστες φορές ομολογώ πέσαμε μέσα, τουλάχιστον εγώ Η "σβούρα" λόγω ζωδίου ομολογώ μου ρίχνει στο να κατανοεί τους ομοίους της και όχι μόνο. Εγώ το έπιανα από την ρομαντική πλευρά του θέματος.
Το να μην θες να μοιραστείς, είναι κατανοητό απόλυτα, το να μην θες να μιλάς για τον εαυτό σου είναι επίσης κατανοητό. Δεκτό και το ότι θα θες να ωραιοποιείς ορισμένες καταστάσεις προκειμένου να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα (κοινώς να ζεις τη δική σου ουτοπία).
Δεν είναι δεκτό όμως να διαστρεβλώνεις λέξεις, εκφράσεις, καταστάσεις. Να συζητάς μόνο για ότι θεωρείς εσύ απαραίτητο, και βολικό ανάλογα με ποιον έχεις απέναντι σου βέβαια και να παρουσιάζεις με πονηρό - πλάγιο τρόπο την ζωή σου ένα απέραντο κωλοχανείο.
Τα παραπάνω, καταλήξαμε όλες -οι ότι μας ενοχλούν. Ακόμη και τα ωραιοποιημένα ψέμματα δεν μας "χάλασαν" . Είναι παραμυθένια και αυτά. "Ψάχνω να βρω ένα τρόπο να σου πω κάτι, χωρίς να θεωρηθεί ψέμα, αλλά στην ουσία δεν είναι και απόλυτα ειλικρινές ότι σου πασάρω". Έχει την πλάκα του αν το καλό σκεφτείς, αρκεί να μην σου τύχει θα μου πουν άλλοι. Εεε σίγουρα μου έχει τύχει. Δεν ζω σε συννεφάκι (ή μήπως ζω τελικά?)
Το να μην θες να είσαι ειλικρινείς στον άνθρωπο που είναι απέναντι σου, σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο για ερωτικές σχέσεις. Συμβαίνει κατά κόρον και στις φιλικές σχέσεις δυο ανθρώπων. Το παρελθόν σε κυνηγά πολλές φορές, άθελα σου μετατρέποντας σαι, παροδικά ή και μόνιμα σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήσουν πριν Μέχρι την ώρα που απλά καταλαβαίνεις ότι χάνεις το παιχνίδι, ταλαιπωρείς τους γύρω σου και στη ουσία κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και στις περιπτώσεις των "κλειστών ανθρώπων". "Έχω μάθει στα δύσκολα να είμαι μόνος - η". Κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να "σκιστούν" για τον διπλανό τους, αλλά όταν έρχεται η ώρα να χρειαστούν εκείνοι βοήθεια την απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί απλά έτσι "έμαθαν". Ασχέτως αν τις περισσότερες φορές αυτό έχει αντίκτυπο στους τριγύρω.
Δεν τους αδικώ, είναι τρόπος συμπεριφοράς και αυτός. Κατ' εμέ όχι με την έννοια του "ξερόλα" , αλλά με εκείνη του "δεν θέλω να γίνομαι βάρος. Βέβαια για τα πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Εμένα προσωπικά καμία από τις δυο συμπεριφορές δεν μου είναι αρεστή. Αντιθέτως με αποσυντονίζουν σε μεγάλο βαθμό. Δεν τα παρατάω όμως. Το παλεύω να "κατανοήσω", από που προέρχονται. Νομίζω ότι το πάρα ζορίζω τώρα που σκέφτομαι διπλά! Πάντα κάτι αποκομίζω στο τέλος, όμως. Όποιο τέλος κ' αν έχει το "παραμύθι". Ας ελπίσουμε μόνο να πάψει κάποια στιγμή να μας κυνηγά ο δράκος... Τα σέβη μου