Φαίνεται αληθινό. Είναι?

Τελειώνοντας το τέταρτο μυθιστόρημα του καλοκαιριού, το οποίο μιλούσε για την σημασία της αλήθειας στον άνθρωπο, από μηνών μέχρι κι υπερήλικα, προβληματίστηκα αναφορικά με το τι αντέχουν να ακούν τελικά οι άνθρωποι. Την αλήθεια ή το ψέμα. Τι βολεύει στο "αυτί" της καρδιάς τους.

Το βιβλίο της γνωστής  συγγραφέως αρκετών παιδικών βιβλίων και μη, Ρένας Ρώσση - Ζαϊρη με τίτλο "Κόκκινο κοράλλι" έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία. Σ' ένα τοσοδούλι βιβλιοπωλείο λίγο έξω από την Αγία Μαρίνα Χανίων. Η μυρωδιά του χαρτιού με συνεπήρε με την είσοδό μου στο μαγαζί. Στο δικό μας βιβλιοπωλείο, χανόσουν από τις πολλές μυρωδιές. Κ' ας είχε τίτλο που παρέπεμπε σε βιβλία.

Αναζήτησα την γωνιά με τα μυθιστορήματα, μια και είναι το μόνο είδος που διαβάζω το καλοκαίρι, μιας και με χαλαρώνει με απίστευτη επιτυχία, και δεν άργησα να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με την νέα ανακάλυψη μου. Το έντονο καστανό μάτι της μελαχρινής κοπέλας στο εξώφυλλο παρέα με τον τίτλο, τράβηξαν αρχικά την προσοχή μου μέχρι που γύρισα στο πίσω μέρος για να πιαστώ με την περίληψη του περιεχομένου του. Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να αποφασίσω. "Εξαιρετική επιλογή " μου λέει η κοπέλα στο ταμείο. Την γνωρίζετε την συγγραφέα?Όχι αποκρίθηκα. Είναι η πρώτη μου επαφή μαζί της. Με τράβηξε η λέξη αλήθεια για να είμαι ειλικρινής όπως αι το ερώτημα της συγγραφέως: "Ριζώνει άραγε η αγάπη χωρίς την αλήθεια?

Όταν "ήσουν μικρή έλεγε το ένα ψέμα μετά το άλλο", είπε η μητέρα μου σε μια από πάμπολλες διηγήσεις της για το πόσο την ταλαιπώρησα στη νεαρή μου ηλικία. "Αργότερα μαζεύτηκες αρκετά"

Δεν ξέρω αν μαζεύτηκα ή όχι όπως λέει η κυρία Γιάννα, αυτό που ξέρω όπως είναι ότι μεγάλωσα απότομα μέσα από πολλές αλήθειες που ήρθαν ουρανοκατέβατες στην ζωή μου. Ποιες δεν έχει σημασία, κάποιες μάλιστα από αυτές είναι προσωπικά δεδομένα άλλων ανθρώπων τον οποίων χρειάζεται συγκατάθεση για να αναφερθούν. Κάποιες από αυτές ωστόσο με σημάδεψαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου.

Πορεύτηκα με την αλήθεια και συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παραδέχομαι, δεν την είπα ολόκληρη. Πιθανότατα γιατί πίστευα πως θα πλήγωνα τον άλλο και αυτό θα με σκότωνε δίπλα. Και αναφέρομαι για όλων των ειδών τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, τα πάντα. Και με ένα μοναδικό τρόπο ποτέ δεν έπαιρνα αλήθειες. Από κανένα από όλους τους παραπάνω. Πιθανότατα γ' αυτό και την αγάπησα αυτή την λέξη τόσο πολύ στην ζωή μου. "Είμαι ειλικρινής σε σημείο, καφρίλας", έπιασα τον εαυτό μου να λέει  πολλές φορές στην ζωή μου. Το αν το άντεχε ο συνομιλητής μου ή όχι, δεν με ενδιέφερε πάντα. Ήθελα να ξέρω πως το βράδυ θα ξαπλώνω ήρεμη στο κρεβάτι μου, χωρίς ενοχές ή τύψεις οι οποίες πάντα μου χαλούσαν τον ύπνο. Με έβγαζαν από το πρόγραμμα ευθύνης μου προς τους γύρω και παράλληλα δεν με άφηναν να σκεφτώ σωστά. Κυρίως όταν επρόκειτο για ερωτική σχέση.

"Δεν μπορείς να πεις ψέμματα, δεν το' χεις, μην το παλεύεις", μου είπα κάποτε ο άσωτος και κούνησα καταφατικά ο κεφάλι μου. Είχε δίκιο. Δεν το είχα. Μαρτυρούσαν τα μάτια μου τα πάντα. Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να γίνω καλή ηηθοποιός τελικά και μεταξύ μας δεν με χαλάει και καθόλου.

Η αλήθεια είναι επίπονη πολλές φορές. Ακόμα και για αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα της και πορεύονται με αυτήν στην ζωή τους. Σερβίρεται με πολλούς τρόπους και ΄κρύβει πολλά από πίσω. Χρειάζεται ιδιαίτερο χειρισμό όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες και όχι μόνο τελικά. Είναι στο "κουφάρι" του καθένα μας, για το πως την θέλει ή αν θέλει στην τελική να την μάθει.

Πολλές φορές έχω ακούσει ατάκες από φίλους και μη όπως "καλύτερα να μην την είχα μάθει ποτέ ή καλύτερα να ζούσα στο ψέμα μου". Αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι που δεν την αντέχει την αλήθεια. Που είναι πάνω από της δύναμης της. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποδεχτώ. Να ζω στο ψέμα μου δηλαδή, γιατί η αλήθεια θα με λυγίσει. Αργά ή γρήγορα θα μου χτυπήσει την πόρτα...Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως με αλήθειες οι σχέσεις των ανθρώπων θα ήταν αν όχι καλύτερες, σίγουρα πιο ξεκάθαρες και πιο αυθεντικές. Σέβομαι όμως και όσους δεν μπόρεσαν στην ζωή τους να πουν έστω και μια. Αυτό μπόρεσαν, αυτό έκαναν. Δεν τους αδικώ. Έτσι μεγάλωσαν, έτσι γαλουχήθηκαν από το σπίτι τους. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο κακό έκαναν τόσο στο περίγυρο τους, όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό. Κατ'εμε αγάπη χωρίς αλήθειες είναι αγάπη καταδικασμένη από όλες τις απόψεις. Τα σέβη μου

ΥΓ: Να πω ένα μεγάλο μπράβο στην συγγραφέα για τα όσα σοφά και μη μου δίδαξε. Όσα με προβλημάτισαν και όσα με ταξίδεψαν. Ουσιαστικά όλοι οι ήρωες της κυνηγούσαν την αλήθεια, λέγοντας όμως μικρά μικρά ψέμματα τα οποία πάντα είχαν ένα σκοπό. Να μην πληγώσουν τους γύρω τους. Ναι, το έκανα και εγώ κάποτε στην ζωή μου αλλά σχεδόν ποτέ κανείς δεν το έκανε σε μένα. Προτίμησαν όλοι το ψέμα χωρίς καμία ενοχή. Ίσως κι γ' αυτό κατάφεραν να με κάνουν τόσο σκληρή στις πράξεις μου, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαι. Ένας άνθρωπος που ψάχνει την πραγματική αγάπη...