O βάτραχος, ο γορίλας, ο μπούμπης η Τζενιφερ και η ξελογιάστρα Χαλκιδική

Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα μπορώ να αντεπεξέλθω σε κάμπινγκ. Η Χριστίνα με έπεισε ότι μπορώ, έχει πάντα αυτό το γλυκό χαμόγελο που δεν μπορείς να αρνηθείς ποτέ τίποτα. Όπως και έγινε. Το κομβόι των τρελών ξεκίνησε με πρώτο σταθμό την πόλη που πάντα έχει να σου προσφέρει και μια έκπληξη! Είτε αφορά νέο ζευγάρι (βλέπε Λενάρα - Αριανάρας) είτε νέους τρόπους διασκέδασης όπως το να σε κυνηγάει όπου πας ο τρελός χορευταράς του μαγαζιού (και όμως ναι, σου έριχνα ρε μεγάλε). Και πολλά ακόμα. Γνώριμα - αγαπημένα - πρόσωπα, που κάθε φορά που βλέπεις νομίζεις δεν έχει περάσει χρόνος από πάνω τους. Ίδιο χαμόγελο, ίδια τρέλλα , ίδια συναισθήματα!

Αναχώρηση για τα πιο όμορφα νερά που έχω δει μέχρι σήμερα στην Χαλκιδική. Αυτά του Αρμενιστή! Πόσο δίκιο είχες ρε βάτραχε! Ηρεμία, φύση, καθαρός αέρας, διασκέδαση με μέτρο πολύ κολύμπι, ακόμα περισσότερο λιώσιμο στον ήλιο και γενικά μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που για μένα τουλάχιστον ήταν πρωτόγνωρη. Την λάτρεψα. Τι κ' αν ο "γορίλλας" ήταν η ατραξιόν ειδικά στο κομμάτι χαρτιά, τι κ'αν και δεν χωρούσαν και οι 2 τους σε ένα κρεββάτι, τι και αν το δικό μου μου θύμιζε τα χρόνια μου στο δημοτικό όταν μέναμε τότε στο Καλαμάκι και κοιμόμουν σε κουκέτα, τα λάτρεψα! Όλα αυτά με έφεραν πολλά χρόνια πίσω ζωντανεύοντας όμορφες αναμνήσεις. Ναι, ήταν η καλύτερη εβδομάδα που έχω περάσει την φετινή χρονιά. Ήταν ότι χρειαζόμουν για να σβήσω  από το μυαλό μου ότι με χάλασε.
Η παρέα ήταν εξαιρετική, άνθρωποι καλοσυνάτοι, έξω καρδιά , μπόλικο χαβαλέ και μόνο θετική αύρα! Πόσο μου είχε λείψει αυτό...Πόσο δύσκολο φαντάζει να το βρεις στην Αθήνα. Λες και εκεί είναι άλλος κόσμος, άλλοι άνθρωποι σε σχέση με τους εδώ. Βλακείες ξέρω θα αναρωτηθείς "εσύ" που διαβάζεις τις σκέψεις μου. Μπορεί. Με επηρεάζει ο αέρας μάλλον. Το θέμα είναι ότι βοηθάει πολύ στο να αναθεωρεις, πράγματα καταστάσεις που "κουβάλησες" μαζί σου ή που ήρθαν και σε βρήκαν εκείνα. Έτσι απρόοπτα. Όπως πάντα. Χωρίς να ενημερώνουν, χωρίς να να σε ρωτούν αν ενδιαφέρεσαι να τα ακούσεις. Ποτέ δεν ρωτήθηκες. Θεωρείται περιττό. Ανάμεικτα συναισθήματα, αναμνήσεις, αρρωστημένες καταστάσεις που έχεις θάψει στο παλιοκούτι της ψυχής σου. Που σε χαλάνε, που πολέμησες και έχασες, αλλά το χάρηκες. Όπως η νίκη έτσι και η ήττα έχει το δίδαγμά της. Αλί σε εκείνον που αρνείται την ήττα στη ζωή του. Δεν θα χαρεί ποτέ του με τον σωστό τρόπο την νίκη του.
Οι ώρες για σκέψη ήταν ατελείωτες. Παραλία, δωμάτιο, διαδρομές στο κάμπινγκ. Παντού κάτι που παρατηρούσες σου ξυπνούσε και μια εικόνα. Όμορφη τις περισσότερες φορές. Άλλωστε, κρατώ μέσα μου μόνο τις θετικές εικόνες, Φρόντισα , με κόπο να πετάξω στο καλάθι τις άχρηστες. Εκείνες που πρόσφεραν άπλετο ψέμα, μπόλικο γέλιο πίσω από την πλάτη μου. Ας είναι τουλάχιστον γέλασαν . Αρκεί...
Η επιστροφή στην Αθήνα δεν συνδυάστηκε με τον καλύτερο τρόπο, καθώς υπήρξε μια απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου. Τουλάχιστον ξεκουράστηκε.Αρκετά ταλαιπωρήθηκε. Μετράμε αντίστροφα για τα Χανιά και για το καλοκαίρι που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και στην ψυχολογία μας. Μου το χρώσταγες...Τα σέβη μου

ΥΓ:
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού...

ΥΓ2:" Ήσουν" το μοναδικό τηλεφώνημα στην εβδομάδα που πέρασε που με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου. Σου χρωστάω πολλά "δικηγόρε" , και δεν έχω προλάβει να "δώσω" τίποτα... Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι ΕΔΏ, που μιλάς με την ψυχή σου, που γελάς, που απολαμβάνω να σε βλέπω να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι γιορτή. Υπόσχομαι να σου μοιάσω σύντομα!

ΥΓ3: Απλά το αγαπώ!
 


(Γιατί όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.)