Ιστορίες της καθημερινότητας...

Και η καθημερινότητα κυλάει. "Κοπελιά, είσαι καλά?" ακούστηκε από το διπλανό τραπέζι. Η μελαχρινή κοπέλα, μόλις είχε ακουμπήσει το κινητό της στο τραπέζι και έκλαιγε με λυγμούς, επαναλαμβάνοντας την ίδια λέξη . "Καθίκι". Σοκαριστική εικόνα, για μια τόσο όμορφη κοπέλα να τσαλακώνει σε τέτοιο σημείο τον εαυτό της...


Η "σβούρα" μονολογούσε: Πρέπει να προλάβω να τον σβήσω εγώ πρώτη από το φατσοβιβλίο. Αν το κάνει εκείνος θα πέσω σε καταθλιψη. Θα πέσω στα πατώματα πάλι και δεν θα ξέρω τι να κάνω...

Ο "αμερικανόφιλος" αναρωτιέται πως μπόρεσε να μπλέξει ΠΑΛΙ, με την λάθος γυναίκα. Πως κατάφερε να μπλεχτεί με έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ ήξερε πως πρέπει να τον έχει σε απόσταση, δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε αυτή της βολής...Μάταιος κόπος να παραδεχτεί ότι δεν την ερωτεύτηκε παράφορα. Τον λάθος άνθρωπο...

Ο "πολυλογάς" ρώτησε την κοπέλα στο δίπλα γραφείο: Άραγε τι να κάνει η πρώην μου ?Της έχεις μιλήσει καθόλου?Λες να ζει τον έρωτα της ακόμα?Άχ, μονολόγησε. Πως καταντήσαμε έτσι? Περάσανε από πάνω μας - δίπλα μας, πλάι μας, τόσες και τελικά μόνο μια έχει καταφέρει να μείνει στο κεφάλι μας. Κρίμα...

Η "όμορφη", δάκρυσε. Αδυνατεί να πιστέψει, να δεχτεί, να αποδεχτεί να κάνει μια καινούργια αρχή. Η ζωή, και όχι μόνο την δίδαξε πως όσο περισσότερο κακιά και σκύλα γίνεσαι με τον άνθρωπο σου, τόσο πιο πολύ θα σε σεβαστεί. Άρα δεν αφήνουμε πολλά περιθώρια. Μια στραβή, αρκεί για να τινάξεις τα πάντα στον αέρα....

Η "κοντή", το πήρε απόφαση. Μια απόφαση ζωής, για εκείνη, επιτέλους. Άσχετα αν δίπλα της θέλησε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτήν. Καθένας κάνει τις επιλογές του.

Η ξανθιά, αναρωτιέται. Επιστροφές, καταστροφές?Και αν όχι καταστροφές, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το τοπίο?Η πόσο διαφορετικό μπορεί να φαίνεται? Ανασφάλεια λέγεται, μονολογεί.

Ο "πλανήτης", έκανε την αυτοκριτική του. Έκανα καλά που επέστρεψα στην πρώην μου? Αυτήν που αποκαλούσα τρελή και σχιζοφρενή? Μπα, του απαντούν. Ταιριάζετε...


**** Οι ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές. Και αυτά είναι μόνο ένα μέρος από όσα ακούω καθημερινά από γνωστούς και άγνωστους. "Μεταξύ" μας, έπρεπε να είχα κάνει άλλο επάγγελμα στην ζωή μου. Χαραμίζομαι, όπως λέω και σε μια ψυχή. Κάλιο αργά παρά ποτέ, όμως! Τα σέβη μου.