Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι πιο εύστοχο , τελευταία. Ότι ακολουθείς σε χαρακτηρίζει τελικά. Όσο και αν θες να το κρύψεις, στο τέλος ο δρόμος που θα ακολουθήσεις είναι πάντα ο ίδιος.
Ας πάρουμε παράδειγμα από το γεγονός, ότι στη προσωπική μου ζωή το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο. Η μια λάθος επιλογή ακολουθούσε την άλλη και όλα αυτά έκαναν έναν όμορφο κύκλο γύρω από μένα. Μην μπερδευτούμε. Η λέξη λάθος είναι υποκειμενική. Το δικό μου λάθος στο κεφάλι μου μπορεί να είναι το σωστό δικό σου και πάει λέγοντας. Άρα δεν υπάρχει ορισμός της λέξης. Δικαίως λοιπόν αναρωτιόμουν ένα βράδυ του Μαΐου, ότι το φταίξιμο είναι σε μεγαλύτερο βαθμό δικό μου. Κάθε μονοπάτι που ακολούθησα , έβγαλε σε αδιέξοδο. Και είχα την δύναμη να γυρίσω το κεφάλι , να γυρίσω πίσω και πάλι να ακολουθήσω λάθος διαδρομή. Χαλάλι. Λίγα πήρα, άρα δεν μου έμειναν και πολλά να θυμάμαι.
Kαι αν αυτό το μονοπάτι που ακολουθείς είναι "προϊόν" ανασφάλειας?Εκεί το χάνουμε το παιχνίδι. Γιατί λειτουργεί ο εγκέφαλος 200%. Βάζεις στην άκρη την ευαισθησία σου, καθότι στο 95% των περιπτώσεων δεν σε ωφέλησε. Αντιθέτως. Και όλο αυτό οδηγεί σε χάβρα του μυαλού. Από την μια προσπαθείς με έντονο τρόπο να αποδείξεις ότι είσαι δυνατή, ότι δεν αισθάνεσαι, ότι μπορείς να λειτουργήσεις σαν ρομπότ, από την άλλη όμως πως μπορείς να αλλάξεις αυτό που πραγματικά είσαι? Δεν μπορείς.
Ο στόχος είναι λοιπόν σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Να μπορέσει ο άνθρωπος που βρίσκεται πλάι μας να μπορέσει - και εμείς το ίδιο με την σειρά μας - να καταλάβει τι κρύβουμε μέσα μας. Ο άνθρωπος που θα το καταφέρει αυτό νομίζω δεν τον αφήνεις ποτέ να βγει από την ζωή σου.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, όσες ανασφάλειες, άγχη άσχημες εμπειρίες που σε πιθανόν να κουβαλά στην πλάτη ο καθένας από εμάς, ονομάζονται παρελθόν. Και αυτό το μόνο που μπορεί να κάνει και μόνο στην σκέψη του είναι να χαλάσει το μέλλον. Και το μέλλον ανήκει σε μας. Στα θέλω μας, στις μικρές και όμορφες στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε να αισθανόμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Γιατί ακόμα και ο πιο σκληρός χαρακτήρας έχει και το ευαίσθητο κουμπί του. Μπορεί να μην είναι "φάτσα κάρτα" αλλά πάντα με λίγη αναζήτηση θα καταφέρεις να το εντοπίσεις. Όχι δεν χρειάζεται κόπο, αλλά τρόπο. Εμένα τουλάχιστον κατάφεραν χωρίς να ιδρώσουν να το βρουν. Και στα δικά σας!
ΥΓ: Ευχαριστώ για τις ευχές ανήμερα στην γιορτή μου. Κάθε μια από αυτές να σας γυρίζει διπλά.
ΥΓ: Καλό καλοκαίρι να έχουμε, ακόμα και αν κάποιοι δεν θα είναι δίπλα μας. Ραντεβού στα Χανιά!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.