Κ'έχτιζα παλάτια...

Ξαπλωμένη κάτω από τον Χανιώτικο ήλιο, και μετά από μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου ενω παρακολουθούσα αμέριμνη μια πιτσιρίκα να χτίζει καστράκια στην άμμο, έσκασε η βόμβα στο κεφάλι μου. Όλοι μας, ανασφαλείς και μη, αυτό που κυνηγάμε στην ζωή μας είναι η σταθερότητα στις σχέσεις μας. Ακόμα και στις ατερμονες, αυτές που φαίνονται τέλος πάντων να μην οδηγούν πουθενά για διάφορους λόγους. Εξακολουθούμε να ζούμε την ρομαντική πλευρά του θέματος ακόμα και όταν αυτή φαντάζει σαν Ελλάδα χωρίς μνημόνιο και παράλληλα σε άνθηση.

Κουβαλώντας ανασφάλειες καλά κρυμμένες, κρυφές πληγές που κλείσαμε για τα καλά σε ντουλάπια της ψυχής μας και ποτέ δεν γυρίσαμε πίσω να κοιτάξουμε.

Ξεκινώντας την νέα ιστορία μας λοιπόν, από την αρχή στοχεύουμε πάντα στο καλύτερο αποτέλεσμα. Τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ συνήθως.Ασχέτως αν εξωκύλω καμιά φορά. Ναι, ανασφάλεια λέγεται στην καλοφτιαγμένη ζωή μου η οποία μοιράζεται από την δουλειά στο σπίτι και τούμπαλιν.

Ναι, ομολογώ πως πολλές φορές το να βγω από το πρόγραμμα στο οποίο ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει προκειμένου να αποφεύγει έντονες στιγμές συναισθηματισμού, μου προκαλεί έντονο άγχος. Θα μπορέσω, θα αντεπεξέλθω, θα είναι σωστός, θα πληγωθώ, να ξαναπέσω πάλι? Πολλά άσκοπα ερωτήματα τα οποία βρίσκουν πάντα απάντηση την λάθος ώρα. Και όταν έρχεται η ώρα που νομίζεις πως αισθάνεσαι ξανά, σε κυριεύει ο πανικός. Εξαφανίζεσαι, κλείνεσαι σε σένα και βασανίζεις ακόμα περισσότερο το κεφάλι σου. Η επιστροφές,  το έλεγα από παλιά, αν δεν είναι σε σύντομο διάστημα και να εννούνται,  δεν οδηγούν σχεδόν πάντα πουθενά. Ο άνθρωπος έχε πάρει τον δρόμο του και εσύ εμφανίζεσαι σαν αγκάθι που ματώνει το καθαρό δέρμα.

Για να επανέλθω στα της άμμου, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερο αύριο αν δεν πιστέψει πως ακόμα και στο φαινομενικά  ετοιμόρροπο παλατάκι το οποίο έφτιαχνες για ώρες, μέρες , μήνες, υπάρχει ζωή. Ελπίδα. Αρκεί να το πιστέψεις.

Οι άνθρωποι δύσκολα επενδύουν σήμερα και εύκολα ανατρέπουν μια κατάσταση. Ειδικά όταν απέναντι τους συναντούν ακόμη περισσότερη ανασφάλεια. Η συνήθεια των καιρών. Εξαφανίζομαι γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το δύσκολο, το περίεργο, το υπερβολικά ασυνήθιστο. Κ' όμως ακόμα και εκείνο μπορεί να είναι πολύ πιο αδύναμο ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μάτια ανοιχτά χρειάζονται.

Τα γράφω για να τα διαβάσω ξανά κι ξανά, ώστε να αποφύγω στο μέλλον παρόμοια συμπεριφορά από την δική μου πλευρά, τουλάχιστον ή να μην ταλαιπωρώ τους γύρω μου με αμφιβολίεςγια το πρόσωπο μου.  Μπορεί η λέξη "σχέδια" να μου φέρνει αλλεργία, αλλά δεν την προκάλεσα μόνη μου. Σαν λέξη, αντιθέτως αν το καλοσκεφτείς είναι λατρεμένη. Ακόμα και αν ανατρέπεται καθημερινά. Σαν την ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει...Τα σέβη μου

ΥΓ: Κάποτε μου υποσχέθηκες ένα χαρούμενο καλοκαίρι. Έλεγες να κάνω υπομονή, πλησιάζει. Πάνε 3 χρόνια και ακόμα αναρωτιέμαι αν ήταν απλά μια υπόσχεση για να μου ανεβάσει τον τσακισμένο μου ηθικό. Τότε το κατάφερες, τώρα λυπάμαι αλλά δεν μπορείς. Μου λείπεις αφάνταστα, κάθε λεπτό, και μάταια σε αναζητώ στα όνειρά μου. Εχεις σταματήσει πλέον να με συμβουλέψεις όπως έκανες πάντα. Να, ξέρω έχω κάνει λάθη, επιλογές που σίγουρα αν ήσουν πλάι μας θα αποδοκίμαζες. Αλλά αναζητώ την ίδια θαλπωρή που ένιωθα όταν με κοίταζες με εκείνο το παιδιάστικο βλέμμα λέγοντας πάντα "είσαι χαζή , στεναχωριέσαι για άνδρα?Για σοβαρέψου" Και ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα λυνόντουσαν. Εσύ τουλάχιστον με ξέρεις, έχω μάθει να παλεύω . Έστω και με λάθος όπλα πολλές φορές. Και μτά την χαμένη μάχη ξεκινάω και πάλι από την αρχή. Μου λείπεις πολύ...

ΥΓ: Τα Χανιά είναι πανέμορφα, έστω και αν τις 2 πρώτες μέρες η σκέψη μου ταξίδευε αλλού. Ταρακουνήθηκα λίγο και σκέφτηκα ότι όταν είσαι στο παράδεισο δεν μπορεί να σκέφετσαι πως μπορεί να είναι έξω από εκεί ειδικά όταν πλέον τα πράγματα είναι εντελώς άγνωστα για σένα. Καλό μας υπόλοιπο!