Σκαμπανεβάσματα...

Ξύπνησα στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσα. Έβαλα τα καλοκαιρινά μου αποφασισμένη να απολαύσω στον μεγαλύτερο βαθμό την ημέρα. Ήλιο παρατήρησα ανοίγοντας δειλά το παράθυρο μου. Μυρίζει έξοδος. Και το έκανα. Ρούφηξα όσο περισσότερο ήλιο μπορούσα σαν να ήξερα πως θα ναι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Τέτοια αίσθηση είχα. Λες και το ήξερα.

Τα σύννεφα έκαναν πολύ γρήγορα την εμφάνιση τους, μαζί και η γνωστή μυρωδιά της βροχής που φέρνει μια γλυκιά νοσταλγία, μελαγχολία, απομόνωση και σκέψη.Τραβάω μια γερή τζούρα από το τσιγάρο μου και σκέφτομαι: Αντίο καλοκαίρι. Καλώς ήλθες Φθινόπωρο.

 Έπεσε η νύχτα πλέον, τριγυρίζω στο μπαλκόνι, χαζεύω το τίποτα . Χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Φθινόπωρο, μετά χειμώνας, κρύο, ζεστές στιγμές, χουχουλιάσματα στο καναπέ ατελείωτες συζητήσεις, ατέρμονες και μη, εικόνες, φίλοι, εχθροί, διευθυντές, βίντεο, deadlines, φωνές, χαμόγελα. Στιγμές. Ανεκτίμητες.

Μέσα στο απόλυτο της ησυχίας, ακούγονται γέλια. Έντονα. Στο απέναντι σπίτι, έχουν ήδη αρχίσει να υλοποιούν τις σκέψεις μου. Χαμογελάω. Είναι ευτυχία, ψιθυρίζω. Χαρούμενοι άνθρωποι. Και όμως υπάρχουν ακόμα τριγύρω μας.

Τα σκαμπανευάσματα του καιρού, φέρνουν και σκαμπανευάσματα και στην ψυχολογία μας. Ξαφνικά η  Σαββατιάτικη έξοδος ακούγεται αστείο, και το σπίτι σε κάνει νιώθεις ασφάλεια. Σου λείπει, υπερβολικά...Το στενό μπαλκόνι μοιράζεται τις σκόρπιες σου κουβέντες, και απαντάει μόνο μιας στις σκέψεις σου. Έτσι, χωρίς πολλές κουβέντες, ξέρει τι θέλεις ακούσεις για να χαμογελάσεις:
"Αξίζει να ζεις για έναν όνειρο κ' ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" Τα βροχερά σέβη μου.







Επηρεασμένη ακόμα από το καταπληκτικό live του στο Σταυρό του Νότου.  Πόσες αναμνήσεις, πόσα δάκρυα με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ακόμη και τώρα επηρρεάζει τον αυθορμητισμό μας...Ναι, ακουγοντάς το "ταξίδεψα" μέχρι το...κέντρο.