Και μαζεύω που λες τα καλοκαιρινά μου πακετάρω ωραία , ωραία τα ρούχα μου κλείνοντας μαζί τους και το καλοκαίρι που μας πέρασε, ακόμη ένα που άφησε ζωντανές και όμορφες...εικόνες και λέω ωραία, Χειμώνας. Ώρα για αλλαγές. Μπα, που, πως, πότε, γιατί και πως!!!
26 βαθμούς βάρεσε η "μπουμπού" σήμερα μπαίνοντας για την καθιερωμένη διαδρομή. Ρε θα μας τρελάνετε εντελώς? Αποφάσισε κυριε weather ζέστη ή κρύο, να ξέρουμε και εμείς πως να αντιδράσουμε ρε αδερφέ...
Κλείνω βιβλία, με κούρασαν και αυτά. Τα χρόνια όντως φεύγουν , ήρεμα , αδιάφορα χωρίς ουσία την οποία χάνουμε μόνοι μας οι ίδιοι. Ναι, δεν ζούμε όπως θα θέλαμε , δεν μας αφήνουν οι πράξεις και συνθήκες των καιρών. Μια κρύο, μια ζέστη. Και εμείς συνεχίζουμε να κολυμπάμε. Μια γρήγορα, μια αργά, μια υποτίθεται σταθερά. Όμως μετά από αρκετό κόπο βλέπουμε πως εξακολουθούμε να είμαστε στο ίδιο σημείο. Και τότε σιχτιρίζουμε τον εαυτό μας. Τους γύρω ποτέ.
Το διάβασα κάπου και με θυμήθηκα. Τουλάχιστον ότι το σκέφτηκα κάποτε δεν ήταν ένα ακόμα λάθος : Όταν ένας άντρας σε προσβάλει με τις πράξεις του, στρέψου προς τον εαυτό σου και σκέψου ποια είναι τα δικά σου λάθη και που έχεις αποτύχει να ανταποκριθείς, έτσι θα σου φύγει ο θυμός."
Τα λάθη πολλές φορές γίνονται και από τις 2 πλευρές. Άλλο αν φαίνεται τις περισσότερες να βαραίνει τη μια. Θέλει κότσια να παραδέχεσαι και ακόμα περισσότερο να πολεμάς για το ακατόρθωτο μέχρι τη στιγμή, που απλά αποσύρεσαι μαζί με σπασμένα κομμάτια της αξιοπρέπειας σου. Είναι κάπου εκεί που δεν ξέρεις τι να πεις, που ο χώρος και ο κόσμος ολόκληρος δεν σε χωράει που οι λυγμοί είναι σε καθημερινή βάση και το πάτωμα γίνεται ο αγαπημένος σου χώρος. Είναι εκεί που σε ρωτούν και δεν έχεις απαντήσεις , που γυρίζουν στο κεφάλι τα δικά σου θέλω που δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν. Τα γιατί που σε τρώνε, τα αν και τα αλλά που είναι πάντα ένα εμπόδιο για το παρόν που ξαφνικά φαίνεται αβάσταχτο. Για όλη την αγάπη που κρύβεις μέσα σου θαμμένη παλεύοντας να μην την αφήσεις να φανεί στον περίγυρο γιατί θα σου πουν και πάλι το δεδομένο: "Τι γυρεύεις στα χαλάσματα να βρεις?Κλείσε τις πληγές σου κάποια στιγμή". Κ'αν δεν με νοιάζει? Εκεί τι θα απαντήσετε όλοι εσείς οι ξερόλες?
Ναι οι άνθρωποι που γελούν πολύ και έντονα είναι αυτοί που τις περισσότερες φορές μη θέλοντας να επιβαρύνουν τους γύρω κλαίνε μόνοι. Κάπου που δεν μπορούν να τους δουν. Που δεν θα ρωτήσουν για μια ακόμη φορά το τετριμμένο: "Τι έχεις, εσύ?Ήσουν δυνατή - ος, τώρα γιατί?".
Ναι όλοι μας κρύβουμε βαθιά μέσα μας πληγές που δεν κλείνουν εύκολα. Δικαιολογούμε, δεν επιτρέπουμε αρνητικά σχόλια για εκείνον - η που κουβαλάμε κάθε λεπτό της ημέρας στο κεφάλι μας και γενικά πορευόμαστε σαν αγέρωχοι άνθρωποι χωρίς προβλήματα. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων το έχουμε εμείς οι ίδιοι.
Το να αγαπάς είναι χαρά. Σε πιάνω από το χέρι και περπατάμε χωρίς να ακούγεται η παρα μικρή λέξη και όμως είναι σαν να φλυαρείς ασταμάτητα. Το να κοιτάς αυτόν-η που έχεις δίπλα σου και όλα τα υπόλοιπα να μην έχουν καμία αξία, φαίνονται πολύ μικρά, μηδαμινά. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η ζωή σου, απέκτησε ξανά νόημα...Τα σέβη μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.