Πάντα και ποτέ

Η σβούρα δεν ήταν στα κέφια της, μαζί της και η κοπέλα που καθόταν ακριβώς απέναντι της. Πολλά παράπονα , πολλά γιατί και αποτέλεσμα μηδέν. Δεν θα ξαναπάρω, ποτέ, μονολόγησε.

Η μελαχρινή , είχε τις δικές της ανησυχίες και ανασφάλειες μαζί. Ακόμα περισσότερα τα γιατί της μέχρι τώρα ζωής που πέρασε και πολλά τα ερωτηματικά της ζωής που έρχεται. Ποτέ δεν θα ηρεμήσω, μονολόγησε.

Η ξανθιά βυθίστηκε στον εαυτό της. Αν μπορούσε δεν θα άφηνε ούτε τον αέρα να την πλησιάσει. Θα σ' αγαπώ για πάντα, είπε και ξανακλείστηκε στον εαυτό της.

Ο "ναύαρχος" παλεύει με τις αλήθειες της ζωής του. Τα πρέπει και τα θέλω του. Το χθες το άφησε, αλλά τελικά το παρών φαίνεται περισσότερο περίπλοκο από πριν. Αναρωτιέται, σε τι έφταιξε και η ζωή του παίζει τέτοιο περίεργο παιχνίδι. Μονολογεί: άλλα θέλω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του. Δεν θα αλλάξω ποτέ, το βλέπω είπε και έπεσε σιγή στην ατμόσφαιρα.

Η ψηλή, τα έχει μπλέξει χειρότερα από πριν. Και 15 φορές την μέρα μονολογεί: "Η ζωή μας μια βόλτα. "Και είχα πει η ηλίθια ότι δεν θα ξανακάνω ποτέ το ίδιο λάθος"

Η κυρία "τα οργανώνω όλα και συμφέρω" λύγισε. Και όμως, συμβαίνει και στις πιο ισχυρές προσωπικότητες. Να παλέψεις με το φυσιολογικό ακούγεται ρεαλιστικό να παλέψεις με την παράνοια όμως δεν ακούγεται γενικώς! Παράπονο μεγάλο και μαζί με αυτό και η έκπληξη ζωγραφισμένη στα μάτια του συνομιλητή της. Πρώτη φορά βλέπει τέτοια αλλαγή. "Τελικά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά", για να έρθει η πληρωμένη απάντηση της: "Στο λέω δεν πρόκειται να ξανά ασχοληθώ ποτέ με την ηλίθια"!

Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μικροί για να λένε τις λέξεις πάντα και ποτέ. Και οι δυο αν το αναλύσεις, υποδηλώνουν διάρκεια την οποία σχεδόν ποτέ οι άνθρωποι δεν τηρούν. Γιατί οι καιροί αλλάζουν , όπως και οι υποσχέσεις, τα θέλω μας, οι ανάγκες , οι γύρω μας. Πάντα δηλώνουμε ότι θα θυμόμαστε μια εικόνα, ποτέ όμως δεν θα ξανα ζωντανέψει μπροστά μας, είναι μια έκφραση που θα χρησιμοποιούσα και τις δυο λέξεις μαζί, πιστεύοντας ότι ευσταθούν. Όχι από ανασφάλεια ή εμπειρία νομίζω από καθαρό ρεαλισμό. Το δικό μου υποτιθέμενο πάντα μπορεί να είναι δικό σου υποτιθέμενο ποτέ ή τούμπαλιν. Το υποτιθέμενο δικό μου ποτέ , καταρρέει μέσα σε δευτερόλεπτα όταν μιλάνε μέσα μας άλλοι παράγοντες, πιο ισχυροί.

Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες  φυσικά και είναι  υπαρκτά πρόσωπα. Άνθρωποι με αισθήματα, καρδιά, νεύρα, άγχη, βιώματα άσχημα αλλά και το αντίθετο, και ένα σωρό άλλα ακόμα χαρακτηριστικά τα οποία πολλές φορές θυμούνται και ξεσπούν. Μόνο που στην γωνία της πλατείας υπάρχει πάντα η περίπτωση να περιμένει η ευτυχία που έταξαν στον εαυτό τους.

Τελικά νομίζω πως πάντα θα αναρωτιόμαστε, αν ποτέ θα μάθουμε τι κρύβουμε πραγματικά στην ψυχή μας. Τα Φθινοπωρινά και γεμάτα όμορφες εικόνες από σένα, σέβη μου!


ΥΓ: Κοντεύουν 4 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία σου. Η ηρεμία της βραδιάς την κάνει πιο αισθητή από ποτέ, γιατί είμαι σίγουρη ότι κάτι πετυχημένο θα έβρισκες να πεις και να με κάνεις να γελάσω.  Είχες πάντα τον τρόπο σου. Τόσο περίεργος και τόσο μοναδικός. Είχα δίκιο, είναι αδύνατον να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο τελικά. Όπως σου είπα και στο όνειρο: "Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ και αντέχω όσο πατάω στα πόδια μου".