Αξιοπρέπεια.Το 2011.

Βαρέθηκα να ακούω δίπλα , πίσω, δεξιά αριστερά: "Ώχου σιγά, έκανες ότι έκανες , έκανα ότι έκανε, και τι έγινε, χέστηκες, γύρνα σελίδα, σβήστα όλα , προχώρα, γραφτούς, μην ασχολείσαι, δεν βαριέσαι, λειτούργησε μια φορά χωρίς να σκέφτεσαι αν θα έχει το αποτέλεσμα που πρέπει, κεράτωσε είναι Must πλέον, μην απαντάς σε κανένα. Πιο απλά: Γίνε αναίσθητος.Ρε φίλε - η το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που το καλούπι τους δεν περιέχει την λέξη αναισθησία  το έχεις αναρωτηθεί ποτέ μέσα στο μυαλό σου? Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την αδικία και ξεσπούν ? Το γεγονός ότι δεν θα γυρίσουν την πλάτη στα δύσκολα και τα θέλω από πότε μετονομάζεται σε αδυναμία? Ποιος σοφός το είπε για να του στείλω μια θεϊκή μούντζα?

Η εργασιακή καθημερινότητα όσο πάει και γίνεται χειρότερη. Για την ζωή μας δεν θα κάνω λόγο. Δεν πάει κατά διαόλου, απλά δεν πάει γενικώς. Χάσαμε αλλά δεν ξεχάσαμε, δυστυχώς. Και δυστυχώς στο τετράγωνο που δεν ξεχάσαμε. Θα ήταν πολύ βολικό και είναι και της μόδας. Αλλά με την μόδα ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Δεν είναι τυχαίο που κολλάμε στα ίδια αγαπημένα ρούχα που μας κάνουν να νοιώθουμε καλά. Καλά είπα?  Έχω χρόνια να το νιώσω και μου έλειψε σαν λέξη, μην λέω και ψέμματα.

Μέσα από χιλιάδες προβλήματα που περνούν από μπροστά μας πλέον ανα λεπτό και ζητούν λύση, μέσα από χιλιάδες λάθος συμπεριφορές που σε φέρνουν στα όρια σου και ξεσπάς σε λάθος ανθρώπους, όπως χθες πχ (λάθος που φώναξα το παραδέχτηκα) , νομίζω πως κάποιοι από εμάς , εσάς διατηρείτε το ίδιο προφίλ. Προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες μας. Όχι να σβήσουμε λάθη ή σωστά που τώρα μπορεί να μας φαίνονται "κάπως" , αλλά τουλάχιστον να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Να γελάμε, όχι απλά να χαμογελάμε γιατί πρέπει κάτι να αποδείξουμε. Να πράττουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Αυτό ναι, είναι έχω αξιοπρέπεια. Σέβομαι τον εαυτό μου πρώτα και μετά τους γύρω μου. Γιατί αν δεν σέβομαι αυτό που κουβαλάω "πάνω μου" δεν μπορώ να σεβαστώ κανένα.

Σέβομαι, ζω, υπάρχω, είμαι.  Λέξεις που με δίδαξε "το άτομο" και που διατηρώ χρόνια στο λεξιλόγιο μου. Ναι, εγώ ξέρω να σέβομαι και μέσα από τα λάθη μου - άλλοτε χοντρά, 'άλλωτε πταίσματα.Να αγαπώ τους γύρω μου γι' αυτό που είναι. Έτσι έμαθα να ξεπερνώ και το θυμό μου, σε όλους τους τομείς της ζωής μου στους περισσότερους από τους οποίους αδικήθηκα, πατήθηκα, έπεσα. Κάτω. Πάτωμα. Πονάει, πολύ, ακόμα.

Η νύχτα πάντα λένε ότι κρύβει πολλά. Μυστικά, πάθη, ψέμματα, αλλά και αλήθειες. Διφορούμενη σε όλους τους τομείς. Εκεί πολλές φορές όμως μπορείς να βρεις και την ηρεμία που σου στερεί μια άκρως αρνητική μέρα στη δουλειά με φωνές. Εκεί στον γνωστό προορισμό , όπου ο καλύτερος φίλος σου είναι το σκοτάδι , το φεγγάρι και η αντανάκλαση του στο νερό. Εκεί που μπορείς να φωνάξεις δυνατά όλα όσα σε βαραίνουν. Μόνος σου. Γιατί απλά δεν θα χρειαστείς να εξηγήσεις σε κανένα τις σκέψεις σου. Εκεί να πας, βοηθάει. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Στο κορίτσι "10 γραφεία πιο πίσω" που με ενέπνευσε. Να μείνεις πάντα τόσο ανθρώπινη και ζωντανή όσο σε γνώρισα! Που θα πάει θα βρούμε την ηρεμια μας.

TIP ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Μην χαίρεσαι όταν έχεις πολλές - ους να σε περιτριγυρίζουν !!!Τα φθηνά εμπορεύματα έχουν πολλούς καταναλωτές.