Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Άρπαξα την ευκαιρία ακούγοντας στην δουλειά την διπλανή μου να μετράει τα λάθη της. Ναι και όμως. Αράδιασε ιστορίες λυπητερές, απογοητεύσεις, κλάματα και ένα σωρό που όλοι μας έχουμε περάσει αλλά προσπεράσει.

-Κάναμε, λάθη, έ και τι έγινε και ποιος δεν έχει κάνει...' της απαντάω.
-Νατάσα μου λέει!
- Μέσα είσαι, αλλά κράτα την ουσία και πέτα τα υπόλοιπα. Προχώρα στο επόμενο, σίγουρα κάτι θα σε διδάξει μέχρι που το λάθος θα γίνει σωστό, έτσι ξαφνικά και μαγικά.
- Έχεις, δίκιο.
"Δεν θέλω να έχω δίκιο πια", αποκρίνομαι και ξεσπάμε όλοι σε γέλια.

Οι ιστορίες τις δεν διέφεραν σε πολύ από αυτές που όλοι έχουμε περάσει λίγο πολύ στην ζωή μας. Απλά εκείνη το έφερνε βαρέως. Μέχρι που άκουσε 2-3 δικές μου περιπτώσεις και δεν ξανά μίλησε. Γελάς με ρωτάει?Εγώ θα είχα σαλτάρει στην θέση σου. Τώρα , ναι γελάω. Τότε δεν γελούσα. Κλινική περίπτωση ήμουν και εγώ. Απλά πέρασα στο επόμενο και άφησα το προηγούμενο να με διδάξει όσα έπρεπε. Λάθη ή σωστά είναι όλα δικά μας. Είναι σαν να απαρνιέσαι τον εαυτό σου, αφού εσύ διαλέγεις τον τρόπο που ζεις, εσύ αποφασίζεις και όχι η τύχη σου που την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Ας μην γελιόμαστε και ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Μέσα αό κάθε λάθος διδάσκεσαι τόσα όσα μπορείς να αντέξεις.Άλλωστε πιστεύω πως κάθε τι έχει την βάση του, τον ρόλο του. Μέρος του συστήματος και την ζωής που ζούμε. Καθένας κουβαλάει τις εμπειρίες του από τις οποίες μπορεί τουλάχιστον να μάθει.Ας το δει λίγο έτσι και όχι σαν βάρος. Είναι και αυτός ένας τρόπος...Τα  σέβη μου!

ΥΓ: Μια και μιλάμε για λάθη! Μας ταιριάζει!





0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.