31 όπως λέμε 13...

Και εννοώ και την θύρα 13 αλλά και τα 13 μου χρόνια που όσο πίσω και αν έχουν μείνει εγώ νοιώθω πως ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με την τρέλα της νιότης. Είναι γλυκιά η ριμάδα, δεν ξεχνιέται. Όπως και η ομάδα που με κέρασε λίγο φαρμάκι παραμονή των γενεθλίων.


Το να σε περιτριγυρίζουν ανήμερα των γενεθλίων σου, οι δικοί σου άνθρωποι είναι θείο δώρο.  Στα φετινά γενέθλια δεν ήθελα αναφορές σε παρελθοντικές στιγμές, ή πρόσωπα που μπορεί να μου χαλάσουν την διάθεση με μια κουβέντα. Ναι και όμως μπορεί να συμβεί. Λίγοι, καλοί και λατρεμένοι όσοι με τίμησαν. Γελάσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε αστείες και όχι στιγμές, πειράξαμε ο ένας τον άλλο και στο τέλος μείναμε να αναπολούμε την εφηβεία μας.  Τότε που όλα φαίνονταν τόσο απλά και η μόνη σου έγνοια ήταν αν έχεις τελειώσει τα μαθήματα σου, για να τρέξεις στην πλατεία όπου θα ξανά έβλεπες το αγόρι με τα μπλε μάτια.

Το αγόρι έφυγε, μαζί και οι αθώες έγνοιες τις νιότης. "Τα γιορτάζεις ακόμα τα γενέθλια σου", με ρώτησαν στην δουλειά το μεσημέρι της Δευτέρας. "Νομίζω πως μέχρι τα 35 θα συνεχίσω να το κάνω, από εκεί και μετά θα το κόψω το χόμπι..." , αποκρίθηκα γελώντας. Δεν το πίστευα ομολογώ. Νομίζω πως τα γενέθλια για εμένα τουλάχιστον θα είναι πάντα ξεχωριστά. Κάθε χρονιά και ακόμη ένα μάθημα, άσχημο ή όμορφο δεν έχει σημασία.  Αρκεί που σου δίνει κάτι παραπάνω για να σπάσει η μονοτονία της βλακείας που υπάρχει τριγύρω. Όχι ότι βλέπεις κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα, αλλά ας λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Οι φετινές ευχές σας να είστε σίγουροι ότι θα πιάσουν τόπο. Χρειάζεται θέληση για να αποδεχθείς ακόμα και το θετικό της ευχής που σου δίνουν, θετική ενέργεια και πίστη. Ναι επέστρεψε και να είστε σίγουροι πως εύκολα δεν θα φύγει. Μόνο Πέτρο, λυπάμαι, την δική σου ευχή δεν μπορώ να την πραγματοποιήσω. Δεν προλαβαίνω...Τα σέβη μου!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τα "πακέτα". Ευχαριστώ για όλα γενικώς, αλλά μην με κάνεις να νοιώθω άσχημα. Ορισμένα πράγματα όταν "κλείνουν", κλείνουν, και δεν αλλάζουν...