ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Λίγο πρίν τη δύση ο αέρας φυσούσε δυνατά.Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο κρύο βοριαδάκι, που της διαπερνούσε όλο το κορμί. Στάθηκε στην άκρη του γκρεμού παρατηρώντας τη Θάλασσα. Τα κύμματα εσκαγαν επάνω στα βράχια σαν να τα κατάπιναν. "Όμορφο θέαμα",σκέφτηκε. Όμως το μυαλό της γυρνούσε τριγύρω απο την ίδια σκέψη. Πατέρας της ήταν άλλωστε. Ήδη της έλλειπε πολύ. Όσα και άν είχαν συμβεί ήταν αίμα της δικός της άνθρωπος. Κομμάτι του εαυτού της. Ξαφνικά ήρθαν στο νού της τόσες στιγμές, σαν ενας σωρός φωτογραφίες που όσο τις κοιτάς τόσο σου φέρνουν στο νού εμπειρίες ιστορίες με φώς, αλλα και σκοτάδι. Στη δική της περίπτωση όλα φώτισαν. Μια σκέψη ακολούθησε το χαμογελό της. Μια έκφραση που συνήθηζε να της λέει μια σοφή φίλη της. "Χριστίνα, όταν επέλθει χωρισμός μετα απο μια μεγάλη σχέση, θα καταλάβεις το μέγεθος της αγάπης που της είχες, οταν σου έρχονται στο νού μόνο οι χαρούμενες στιγμές.Οι θετικές στιγμές, τα γέλια οι χαρές". Ενοιωθε μπερδεμένη..Για ακόμη μια φορα τα είχε τσουκρίσει με το Μάκη. ΄
Καθισμένη στο παγκάκι της πλατείας προσπαθούσε να ρουφήξει όσο περισσότερη ενέργεια μπορούσε. Ενοιωθε τόσο μπερδεμένη. Τι πραγματικά είναι αυτό που νοίώθει ή μαλλον τι πραγματικά είναι αυτό που έχει ανάγκη να νοιώσει αυτή τη στιγμή?Ειναι ώρες που σκέφτεται τόσο έντονα την ασφάλεια που της δίνει η σχέση της με το Μάριο, αλλα και πάλι είναι τόσο έντονη η επιθυμία της να νοιώσει το παράνομο το όποίο της ξυπνάει εποχές ελευθερίας. Τι ναι άραγε αυτό που την έκανε σε μια τόσο ήρεμη περίοδο της ζωής της να να αναστατωθεί τόσο ώστε να προχωρήσει σε άγνωστα μονοπάτια?. Το πρόσωπο του, το μυστήριο που κρύβουν τα μάτια του, το συναίσθημα του ανακαλύπτωι, κάτι που έχει ξέχασει να κάνει με το Μάριο έδω και πολύ καιρό. Ειναι σαν να είχε δυο φωνές μέσα της να της λένε δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.Δυο τελέιως διαφορετικά συναισθήματα.Απο τη μια η ασφάλεια η οποία πάντα δεν είναι και δεδομένη, και απο την άλλη το άγνωστο..Σ'αγαπάω ψυθίρησε, και αμέσως μετά χαμογελασε..Ειμαι ερωτευμένη.Ηταν τόσο δυφορούμενο, τόσο δύσκολο να το βάλει σε μια σειρα..Αναστέναξε!Μόλις είχε βρεί δουλεια για το μυαλό της για τις επόμενες ημέρες ίσως και μήνες...Αστραπιαία όμως το μυαλό της γύρισε στο βλέμμα του Νίκου.Αυτός ο άνθρωπος τελικά ήρθε στη ζωη της για κάποιο λόγο την δεδομένη στιγμή, δεν μπορεί να ναι τυχαίο, μονολόγησε.Η το άλλο σενάριο λέει και ότι ο Θεός δοκιμάζει την ψυχή της.
Με αργές κινήσεις έσφιξε πάνω της το παλτό της και αγκαλιασε με τα χέρια της το σώμα της.Μια στάλα βροχής έσταξε στο μέτωπο.Όμορφη αίσθηση. Πήρε μια βαθιά ανάσα,ρουφόντας τόσο οξυγόνο όσο είχε ανάγκη το σώμα της για να χαλαρώσει.Λάτρευε την βροχή όσο τίποτα!
Σηκώθηκε..Ενοιωσε τόση ανακούφυση και χαμογελώντας μονολόγησε "κάθε λεπτό μας αξίζει οσο τίποτα άλλο, αν ρωτήσεις έναν ανθρωπο μεγάλης ηλικίας, καθε λεπτό που περνά μας διδάσκει κατι περισσότερο απ'οτι γνωρίζουμε, καθε λεπτό, μας δίνει περισσότερο καιρό για όνειρα και φιλοδοξίες, καθε λεπτό..λοιπόν αξίζει να το ζείς για τον εαυτό σου" Και αυτό αποφάσισε να κάνει, να ζήσει για τον εαυτό της..
Αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο περίπατο, ενοιωθε γεμάτη ξαφνικά.Απο εικόνες απο ερωτηματικά απο πολλά. Δίνει παντού και δεν κρατάει τίποτα για εκείνη. "Αρα πώς είναι να παίρνεις, άρα πως είναι να μην δίνεις?" μονολόγησε και αμέσως τη διαπέρασε ρίγη. Πως μπορούν οι άνθρωποι να μη δίνουν, πως μπορούν να μήν αγαπούν όλοκληρωτικα.Εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί πως είναι να μην δίνεις ψυχή και σώμα εκεί που λατρεύεις.Εκείνοι όμως μπορούν. Σε τι ωμό απο συναισθήματα κόσμο ζούμε, πόσο μακρυα είναι οι άνθρωποι απο την αίσθηση, απο την αναζήτηση του εαυτού τους οτιδήποτε και αν περιλαμβάνουν αυτες οι δυο λέξεις ."Αίσθηση, αναζήτηση"
Περπατώντας , η βροχή όλο και δυνάμωνε, και εκείνη όσο δυνατή και αν προσπαθούσε να πίσει το εαυτό της οτι είναι, κάτι εξακολουθούσε να τη κρατάει, κάτι, κάτι της έλειπε. Είπε οτι θα ζήσει για εκείνη, αλλα δεν είναι τελικά στο αίμα της. Δε το αντέχει, θέλει να μοιράζεται, να γέλαει να κλαίει, να αγαπάει και να την αγαπούν. Δεν είναι τόσο απλό, και αυτό είναι που την πονά περισσότερο απ'ολα. "Αχ κορίτσι μου" μονολόγησε, "Γιατι ναναι τόσο περίπλοκα όλα, γιατι". Όταν ήταν ήταν μικρή της φαίνονταν όλα τόσο απλά, τελικά είναι τόσο δύσκολα.Η ζωή είναι βουτηγμένη στο ψέμα και την ουτοπία. Λές οτι αγαπάς αλλα κάτι σου λείπει, λές οτι νοιάζεσαι αλλα πάντα κάποιος θα σου αποδείξει το αντίθετο, λές οτι αφήνεις πίσω ότι σε ενοχλεί αλλα πάντα, κατι θα βρεθεί να σου θυμήσει εικόνες του παρελθόντος γεμάτες πόνο και οργή .
Στάθηκε στη μέση της πλατείας, η ώρα κόντευε δωδεκάμιση, ούτε που καταλαβε πως πέρασε η ώρα. Ένοιωσε την ανάγκη να ουρλιάξει, για τα χάμενα νιατα της, για τις λάθος επιλογές της, για τα γιατί της, για εκείνη.ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. Το ουρλιαχτό, της μαλάκωσε τη ψυχή. Αλλη αίσθηση..Λές και ήταν γυμνή, λές και δεν φορούσε τίποτα.Ένοιωσε απελευθερωμένη απ'ολα και απο όλους, και ετσι αργα, αργα..επέστρεψε στη οδό, ελευθερίας,στη δική της ελευθερία, του σπιτιού της.
Μετα απο μια τόσο έντονη βραδιά, σειρά πήρε η ηρεμία, άφησε πίσω της τον πατέρα της, το Μάριο το Νίκο, θα τα ανέλυε σε άλλο κεφάλαιο της μοναξιάς της. Τώρα θέλει να ζήσει λίγο για εκέινη. Θα αφησει πίσω τα μυστικά, δεν ηταν έτοιμη να τα μοιραστεί με κανένα. Τώρα θα μοιράζεται μόνο στιγμές. Και με τους δυο μονολόγησε ξυπνώντας μέσα στα σατέν κοκκινα σεντόνια. Για μια φορά θα κάνω αυτό που θέλω και όχι αυτό που πρέπει. Μαμααααααααααααα καφεεεεεεε!!!Με φουντούκι εεεεε!!!
Αχ αυτή η μαμα της Αγγελος σωστός, βράχος δίπλα στα παιδιά της μετα το θάνατο του πατέρας της. Τον έχασε όταν η Χριστινά ήταν μόλις 15 χρονών και ο Βασίλης ο αδερφός της 12. Θα μπορούσε να είχε ξαναπαντρευτεί την καλοκοίταγαν πολλοί, αλλα εκείνη ήταν ανένδοτη. Άλλον απο το αρκουδακι της όπως αποκαλούσε χαριτολογώντας το Γιάννη, το πατέρα των παιδιών της δε θα έβαζε ούτε στο σπίτι της αλλα περισσότερο στη ψυχή της.
"Ναι παιδάκι μου ναι, στα έχω έτοιμα.Σήκω"..
Χαμογέλασε η Χριστίνα...Η σημερινή μέρα θα ήταν αφιερωμένη στον εαυτό της.Πετάχτηκε απο το κρεβάτι, φόρεσε τη ρόμπα της και κατευθύνθηκε προς τη κουζίνα.Η μυρωδιά του ζεστού καφέ την οδηγούσε μηχανικα προς το τραπέζι.Απόλαυσε μαζί με τη μητέρα της το πιο ωραίο και γαλήνιο πρωινό της ζωής της.
"Θα πάω στο κέντρο για ψώνια μαμα, θα τα πάρω όλα, ότι έχασα θα το κερδίσω ξανα"
"Να πάς παιδί μου, αχ να σε έβλεπα να χαμογελάς πάντα έτσι. Ποναει η ψυχή μου όταν είσαι θλιμμένη..
Έσκυψε και τη φίλησε τρυφερα η Χριστίνα..Σα τα μάτια της θα την πρόσεχε.Πάντα δίπλα της.Ειναι κάτι τελείως δικό της, ο μόνος άνθρωπος που τη στήριζε πάντα, εστώ και αν δεν ήταν απόλυτα ειληκρινής απέναντι της στο παρελθόν.Πολύ αργότερα κατάλαβε πως δεν το έκανε επίτηδες...


ΥΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε δύο περίπου χρόνια πρίν. Αποτελεί φανταστική ιστορία που τελικά όπως αποδείχτηκε πολλά απο εκείνα που γράφτηκαν τότε ήταν προφητικά για τον άνθρωπο που τα έγραψε. Το τέλος της πορείας της Χριστίνας είναι αποφασισμένο, ευτυχώς δεν μοιάζει σε τίποτα με την πορεία της ψυχής και της καθημερινότητας της δικής μου που την εμπνεύστηκα Μέχρι στιγμής τουλάχιστον...