Ταξίδι στο..Λασίθι.

Επτά μέρες ήταν και πέρασαν. Σαν νερό Ούτε που τις κατάλαβα για να πω την μαύρη μου αλήθεια. Αλλιώς τα χα σχεδιάσει αλλιώς προέκυψαν Άλλωστε αυτή δεν είναι η μαγεία του απρόβλεπτου που λέγαμε στο παρελθόν? Ναι αυτή είναι τολμώ να απαντήσω. Η μαγεία του σχεδιάζω πράγματα που ποτέ δεν παίρνουν σάρκα και οστά και στην θέση τους μπαίνουν άλλα πλάνα, άλλες εικόνες άλλοι άνθρωποι, άλλες απαντήσεις.
Την άδεια μου την περίμενα μήνες τώρα. "Θα φύγω, θα ταξιδέψω, θα , θα ,θα" Σαν πολιτικός ένα πράγμα μιλούσα. Τελικά ένα ατύχημα στο πόδι με κράτησε στην Αθήνα, τα εισιτήρια έμειναν open(ναναι καλα ο πράκτορας) και εγώ μετά από πολλούς μήνες απήλαυσα μια Κυριακή στην Αθήνα όλο δική μου, χωρίς ποδόσφαιρο , έννοιες, γκρίνια και τρέξιμο! Και δεν με χάλασε καθόλου ομολογώ! Απόλαυσα πλάι στη θάλασσα τον πιο ωραίο καφέ, σε εκείνο το γνωστό μέρος που δεν αλλάζω με καμία καφετέρια στο πλανήτη. Εκεί, στο καβούρι..Θυμάσαι? Εκεί που το κύμα σκάει πάνω στη ξύλινη κατασκευή, εκεί όπου ο διπλανός μοιράζεται ακόμη και με σένα τους προβληματισμούς του. Εκεί που γίνεστε όλοι μια παρέα! Σε εκείνη την καφετέρια έχω περάσει πολλές φάσεις τις ζωής μου, και με διαφορετικά πρόσωπα. Φιλικά και μη. Είχα καιρό και να πάω , αλλά και απλά να περάσω! Νομίζω αρνιόμουν βαθιά μέσα μου, αλλά τελικά, όπως πάντα καταλήγω, "όλα είναι θέμα μυαλού"! Η τρίωρη συζήτηση με το "καρφί" αποδείχτηκε αρκετά εποικοδομητική Πέρα από τις πλάκες και το γνωστό καθημερινό πείραγμα, σε όσα είπε δεν είχε άδικο. Κ' ας μη του το παραδέχομαι σχεδόν ποτέ, ξέρω πως κατά βάθος με ξέρει πολύ περισσότερο απ' οτι μπορεί εγώ τον εαυτό μου! That's friends for άλλωστε δεν λένε!Για να παρατηρούν αυτά που δεν μπορείς εσυ να δεις καθαρά!
Η μέρα κύλησε τόσο αργά, που οι ελάχιστες ώρες που βολοδέρναμε φάνηκαν, μέρες! Γέλασα πολύ ένοιωσα παιδί, κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ στα βράχια του "καταφύγιου" , έβγαλα τις πιο άκυρες φωτογραφίες που μπορούσα να βγάλω, αλλά το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου!
Στο γυρισμό ένοιωθα ότι είχα πάει ένα ταξίδι, τόσο γεμάτο και ευχάριστο ενώ στη πραγματικότητα ήμουν μόλις λίγα χιλιόμετρα απο το σπίτι μου!
Οι τελευταίες δυο μέρες πριν την επιστροφή στην μουντή καθημερινότητα είχα προαποφασίσει πως θα είναι για μένα! "Σπιτώθηκα" για τα καλά, είδα τα dvd που τόσο καιρό μου φώναζαν "μας έχει παρατήσει" , ασχολήθηκα με το δωμάτιο μου, πράγμα εξαιρετικά επίπονο, έβαψα τα μαλλιά μου και είδα και την μητέρα μου επιτέλους να χαμογελάει καθώς με είδε για παραπάνω από μια ώρα που συνήθιζα να βρίσκομαι στο σπίτι!
Συμπέρασμα? Τελικά δεν είναι τόσο το ταξίδι στη κυριολεκτική του έννοια που σε χαλαρώνει και σε κάνει να ξεφεύγεις, όσο το ταξίδι που επιτρέπεις στο μυαλό σου να κάνει! Ακόμη και αυτο, θα το δεχτεί με χαρά, έστω και αν η απόσταση που θα διανύσει είναι ελάχιστη..Τα σέβη μου.

ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω πως πρέπει να μεγαλώσω, αυτό στο υπόσχομαι! Άντε και στο γάμο σου εγώ, τα καλύτερα!χεχε