Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Γεροντο - έρωτες..


Απο παλιά, (οχι την εποχή της Χούντας, ηρέμησε) ο Μάρτης ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Κάτι τα γενέθλια, κάτι η Άνοιξη την οποία ακολουθεί το καλοκαίρι, διακοπές, τρέλες και θαλασσα! Αλλά πολύ θάλασσα όμως! Μούλιασμα!
Ετσι μπήκε ο αγαπημένος μου μήνας προάγγελος ηλιόλουστων ημερών, την πρώτη απο τις οποίες έζησα χθές. Άλλος άνθρωπος, άλλη διάθεση με γραμμένα τα πάντα στα παλιά μου υποδήματα! Ακόμα και τους γεροντο - έρωτες που εύστοχα σχολίασες. Γιατί ζούν τελικά ανάμεσα μας.. Κυριολεκτικά στην διπλανή πόρτα..
Και όταν λέω γεροντο - έρωτες αναφέρομαι στους γνωστούς , ξέρεις μωρέ. Η κρίσιμη ηλικία από 45 - 55 όπου ο άνδρας αναζητά "φρέσκο οξυγόνο" γιατί το δικό του αρχίζει να σώνεται. Και αρχίζει να βγαίνει εκει έξω ψάχνοντας τις χαμένες εμπειρίες της νιότης τις οποίες δεν πρόλαβε να ζήσει.
Δυο τα τινα: Η τις ζεί απλά και επιστρέφει στο σπίτι, ή τις ζεί ολοκληρωτικά και γαμιέται - με το παρντόν - το σύμπαν ολόκληρο. Και όταν λέω "γαμιέται" εννοώ διαλύει το σπίτι, την οικογένεια έχει χεσμένα τα παιδια, και φεύγει με την γκόμενα να ζήσει καρδούλες κυνηγητό στην άμμο, γλειφιτζούρι απο τον πλανόδιο, και σέξ μέχρι τελικής πτώσης το οποίο προφανώς είχε ξεχάσει πως είναι καθώς η κυρα Δέσποινα έφτασε τα 90 κιλά και δεν μπορεί τα αεροπλανικα πλέον. Ασε που έχει να σιδερώσει να πλύνει να μαζέψει να καθαρίσει και μετα, "είναι πολυ κουρασμένη". Τα παραδείγματα που κουβαλάω στο κεφάλι μου είναι αρκετά. Κάποια απο αυτά με εξέπληξαν, κάποια με εκνεύρισαν αφάνταστα, και κάποια άλλα με άφησαν παγερά αδιάφορη.
Δεν έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία για να μπορώ να μπω στην ψυχολογία ενός άνδρα, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως είναι και δύσκολο. Ούτε έχω παντρευτεί ποτέ για να έχω μια εμπεριστατωμένη άποψη για το τι μπορεί να σε οδηγήσει να διαλύσεις την οικογένεια σου για κάτι άλλο. Το να δένεις το γαϊδαρο σου, μετα το στεφάνι κατ' εμέ είναι οτι χειρότερο. Τίποτε δεν θεωρείται δυστυχώς ή ευτυχώς δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Και όταν το θεωρήσεις νομίζω οτι αργά ή γρήγορα θα χάσεις το τρένο. Θα σε αφήσει στην στάση να ψάχνεις απεγνωσμένα να εξηγήσεις το γιατι. Γιατι εκείνος σε έκανε "μπουκαμβίλια"(φωτο). Και σαφώς για κάθε γυναίκα φταιει ο άνδρας, και το αντίστροφο. Νομίζω οτι σε τέτοιες ιστορίες το φταίξιμο είναι απο κοινού. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, δεν θα κολλήσουμε στο πόσο παραπάνω ζύγιζε το φταίξιμο του καθένα. Λύση δεν ξέρω αν υπάρχει, από την στιγμή που χάσεις το τρένο. Οκ, θα τρέξεις να το προλάβεις στην επόμενη στάση, αλλά το θέμα είναι, η θέση σου θα σε περιμένει ή θα την έχει πάρει άλλος, καθώς ήταν κενη..? Δικαιολογημένα δηλαδή..
Καταλήγω στο εξής, και παράλληλα ρωτάω: Γιατί πρέπει να φτάσει στο κέρατο ένας άνδρας για να καταλάβει η σύντροφος του οτι έχει αρχίσει να είναι ελλειπής στις υποχρεώσεις της? Γιατί πρέπει να δένουμε το γάιδαρο μας μετά απο μια μεγάλη σχέση ή ακόμα και έναν γάμο νομίζοντας οτι αυτό που έχουμε δίπλα μας, αρκείται πλέον στα βασικά? Που πήγε η φαντασία μας των πρώτων ετών? Άραγε αναρωτιόμαστε ποτέ τι μπορεί να οδήγησε έναν άνθρωπο που είναι δίπλα μας να στραφεί αλλού για να βρει την τρυφερότητα που του λείπει, την γυναίκα, την ερωμένη?
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που το έχουν στο αίμα τους. Αυτές οι περιπτώσεις δεν αλλάζουν ποτέ, και μοιραία δεν στεριώνουν και πουθενά. Ελεύθερα πνεύματα που λεει και μια φίλη. Μακριά απο αυτόν.. Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι νομίζω πως ακόμα ψάχνουν το τι, το ξέρουν καλύτερα απο μας. Απλά δεν το βρίσκουν, και πιθανότατα να μην το βρουν ποτέ γιατί απλά δεν το θέλουν πραγματικά. Δεν γεννηθήκαμε όλοι για οικογένεια - σπίτι - και "τάξης και ηθική" που λεει και ο "Δήμαρχος". Άλλοι προσπάθησαν δεν πέτυχαν και προχώρησαν, άλλοι δε το έκαναν επειδή "πρέπει" και επειδή αυτό ειναι το σωστό με αποτέλεσμα να πνίγονται και να ψάχνουν διεξόδους ή "εξοκοινοβουλευτικές εμπειρίες", όπως το χαρακτηρίζει ενας φίλος. Αλλοι δεν το προσπάθησαν καθόλου, αυτό δεν σημαίνει οτι είναι και ανώριμοι όμως. Αντιθέτως κατ' εμε είναι ρεαλιστές, και αναφέρομαι και στις γυναίκες. Κάποτε μια θεία μου μου είπε το εξής όταν την ρώτησα, γιατί δεν παντρεύτηκες ποτέ ή γιατί δεν έκανες ένα παιδί: "Δεν μπορούσα να μοιράζομαι τον εαυτό μου με κανέναν, και αν έκανα παιδί, έπρεπε να ζούσα γ'αυτο και μόνο". Τότε σοκαρίστηκα. Τώρα μπορώ να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις εύκολα όταν η οικογένεια σου σε μεγαλώνει με συγκεκριμένες αντιλήψεις και θέλει να οδεύσεις προς τον δρόμο που ορίζει το "σωστό".
Στις συγκεκριμένες ιστορίες που μου ήρθαν στο μυαλό, κάποιες είχαν θετική έκβαση, κάποιες είναι ακόμη ανοιχτές και κάποιες μόλις ξεκίνησαν.. Ας αναρωτηθεί ο καθένας που έσφαλε, και ας προσπαθήσει όσο μπορεί να καλύψει το χαμένο έδαφος αν αυτό είναι ακόμη εφικτό. Γιατί η εύκολη λύση όπως είπες και εσυ είναι να τα ρίχνουμε στους άλλους. Η δύσκολη είναι να τα πούμε με τον εαυτό μας.. ειλικρινά όμως! Τα σέβη μου...

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.