Η βροχή και ο ταξιδιώτης

H μέρα από μόνη της έχει μια μελαγχολία. Το ήξερα από το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου. Διαφορετική αίσθηση, διαφορετική ώρα διαφορετική υποτίθεται εποχή. Και όμως όλα τόσο ίδια. Μουντά, ρηχά και μελαγχολικά. Στο δρόμο για τη δουλειά το ραδιόφωνο του διπλανού παίζει στη διαπασών. Γελάει με την συνταξιδιώτη .Κάτι της λέει προφανώς και από την έκφραση του προσώπου της καταλαβαίνεις πως κρέμεται από τα χείλη του. Σηκώνει με αργές κινήσεις το χέρι του και της χαϊδεύει τα μαλλιά. Τρυφερή εικόνα μέσα σε μια άκρως βροχερή και μουντή μέρα η οποία με έκανε να αναρωτηθώ ποσό καιρό έχω να νιώσω τέτοιο συναίσθημα. Σιγουριάς και ασφάλειας. Δεν ξέρω, με τα από 5 λεπτά το παράτησα και ει μαι σίγουρη πως δεν φταίει το αλσχάϊμερ. Ει ναι νωρίς για τέτοιες ασθένειες ακόμη.
Η δουλειά παρέμεινε στους ίδιους ρυθμούς της, ακόμα και αυτή αρνείται αυτή την περίοδο αλλαγές Επαναπαύθηκε και αυτή στην ηρεμία και την άπνοια των καιρών που διανύουμε. Μια συνεχής επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Μόνο ο Λέτο πήγε να δημιουργήσει μια μπόρα, αλλά ακόμα και εκεί βρέθηκε λύση. Είναι αυτό που έλεγα για τον Μάρτιο. Από τη μία σε ταξιδεύει με τα πρώτα χρώματα της Άνοιξης, και από την άλλη σε βάζει σε σκέψεις κάτι τέτοιες μέρες όπως η σημερινή στις οποίες το μυαλό σου γεμίζει ερωτήματα στα οποία δεν μπορείς να απαντήσεις, άλλωστε πάντα όλα δεν είναι στο χέρι σου.
Πήρα το αμάξι και περιπλανήθηκα λίγο. Ετοιμάζομαι να το δώσω και ακόμα και αυτό νοιώθω ότι λυπάται μαζί με μένα που δεν έχω να του δώσω μια απάντηση. Ωστόσο είναι πάντα εκεί να με ταξιδέψει όπου του ζητήσω και μάλιστα χωρίς να βγάλει κουβέντα. Παρκάρω στην άκρη του γκρεμού, ο ήλιος ξεπρόβαλε με τα από μια άκρως βροχερή μέρα. "Τι ανωμαλία αυτός ο καιρός" μονολογώ. Κατεβαίνω χαμηλά και αρχίζω να περπατάω δίπλα στη Θάλασσα, ρουφάω όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορώ, με μανία. Λες και κάποιος ξαφνικά θα κατεβάσει το διακόπτη και πρέπει να πάρω όση "καθαρότητα" μπορώ. "Όλα τα λεφτά της γης για τη σκέψη σας". Του χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω. "Να συνεχίσετε να χαμογελάτε, κάνετε τους γύρω σας ευτυχισμένους" Θα προσπαθήσω, αλλά δεν με βοηθάνε πάντα για να το πράξω", απαντώ και γυρίζω μια και καλή το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά της αμμουδιάς Είδες τελικά δεν είναι όλοι τόσο απόμακροι, τόσο κλειστοί και μυστήριοι. Μου χει λείψει λίγο η τρέλα και ο αυθορμητισμός. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να θέλει να πει και να μοιραστεί πράγματα και δεν το κάνει. "Μπα σε καλό σου, που είναι το νεύρο που κρύβεις, το πήρε το ρέμα?(Ο υπόλοιπος στίχος από το τραγούδι δεν μου ταιριάζει καθόλου).
Στο τέρμα της παραλίας ένας σκύλος παλεύει με ένα κόκκαλο, μια κοπέλα φωνάζει κλαίγοντας στον φίλο της και εγώ νοιώθω τις πρώτες στάλες τις βροχής στο πρόσωπο μου, σήμα κατατεθέν ότι πρέπει να πάρω του δρόμο του γυρισμού, πριν γίνω "παπί". Μαύρισε ο ουρανός και πάλι, η μέρα δεν έχει κέφια καθόλου και παρασύρει και εμάς μαζί της σε ένα χορό αμφισβήτησης των πάντων.
Γυρίζω στη "Γκόλφω", ο παράξενος ταξιδιώτης συνεχίζει να μου χαμογελάει από μακρυά Δεν έχω ώρα για τέτοια σκέφτομαι, στο μπαμπρίζ όμως ένα κολλημένο χαρτί με ζωγραφισμένη μια γελαστή φα τσούλα,και ένα μήνυμα, έρχεται να με αποστομώσει. "Ήταν το πρώτο πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω σήμερα" του φώναξα και μπήκα στο αυτοκίνητο, ξεκινώντας για το δρόμο της επιστροφής. Πιάνω το τηλέφωνο στα χέρια μου.."Έλα, για εκείνη τη βόλτα που λέγαμε, να με υπολογίζεις" Καιρός να θυμηθώ λίγο τα παλία. Τώρα που το σκέφτομαι λίγα πράγματα άλλαξαν από τότε. Στους "τίτλους" μείναμε, καιρός να προχωρήσουμε στις πράξεις..Καλό Σαββατόβραδο, τα σέβη μου.