Fly to the moon and back.

To καλοκαίρι, άρχισε να μου μυρίζει από χθες το βράδυ. Χαμένη στο μπαλκόνι, απαραιτήτως μόνη με ένα αεράκι πιο διαφορετικό από ποτέ. Τον ουρανό με τ' άστρα(ή αλλιώς μια φανέλα - μπασκετική - του Παναθηναϊκού) να μου έταζες χθες για να βγω από το καβούκι μου ακόμη και ραντεβού με τον άνδρα των ονείρων μου , δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθώ από το σπίτι!
Είχα καιρό να νιώσω τέτοια αίσθηση, ανακούφισης, ελευθερίας, ανεξαρτησίας. Όχι ότι με εμπόδιζε τίποτα να το νιώσω πριν, αλλά κάτι τα απρόοπτα του μυαλού μου κάτι από δω κάτι από εκεί, ήμουν σε διαφορετικό Mοod.
Το μπαλκόνι φάνταζε ιδανικό, ο γείτονας ευτυχώς είχε πέσει για ύπνο, οπότε κανένας λόγος άγχους για πιθανή ανάκριση, έριξα και μια απαγόρευση στους λοιπούς εντός της οικείας να με πλησιάσουν, γιατι ρωτούσαν πολλά και "δεν κάνει" και αφέθηκα σε ένα τρελό χορό σκέψεων, ο οποίος κάποτε μου φάνταζε απίστευτα βαρετός. "Οι καιροί αλλάζουν, μαντάμ. Εσύ γιατί όχι", ψέλλισα. Επηρεασμένη, ακόμη από το όνειρο της περασμένης βραδιάς.
Στεκόσουν εκεί απέναντι, εμφανώς αδυνατισμένος και χωρίς το μουστάκι, χαμογελούσες. Πλησίασες μόλις με είδες. Έβγαλες ένα χαρτομάντιλο, σκουπίζοντας το δάκρυ που κυλούσε στα μάτια μου και ψιθύρισες, "Η ζωή έχει και δυσκολίες, πόνο και πολλά λάθη. Εσύ ήξερες πάντα πως να συνεχίζεις. Το ίδιο θα κάνεις και τώρα" Και έτσι απλά πετάχτηκα στον ύπνο μου. Δακρυσμένη ακόμα.
Το τελευταίο που θυμάμαι, είναι ένα χάδι στο μάγουλο, ξημερώματα. Τίποτα άλλο. Πάγωσαν όλα έπειτα. Τα έσβησε η μνήμη μου, με delete.
To επόμενο πρωί, μεταξύ κάποιων απρόοπτων η φιγούρα δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό. Είχε κολλήσει σαν τον πιο ζηλιάρη γκόμενο που μπορεί να σου τύχει ο οποίος δεν ξεκολλάει από πάνω σου, ούτε όταν πας στην τουαλέτα! Σιχαμένες και οι δυο εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό.
Το τηλέφωνο, χτύπησε περασμένες δυο. Αυτό το παιδί ξέρει πάντα πότε πρέπει να πάρει, του το είπα κιόλας με τον γνωστό αυθορμητισμό μου, που λατρεύει. Γέλασα, χαλάρωσα θυμήθηκα, θύμωσα, ηρέμησα, μίλησα, έβρισα, κοιτώντας ένα από τα πιο γεμάτα φεγγάρια που έχω δει ποτέ. Προφανώς έχουν υπάρξει και ωραιότερα, τα οποία είχα προσπεράσει.
Ετοιμάζομαι για ένα ωραιότατο ταξίδι το οποίο έχω πολύ ανάγκη και μαζί το πρώτο μου μπάνιο, καιρού θέλοντος και "παρέας" κρυουλιάρας επιτρέποντος! Το πολύ καλό νέο του ταξιδιού, ακολούθησε μια ακόμη καλύτερη είδηση για επιστροφή χρημάτων που είχα ξεχάσει καθώς επίσης ότι η "μικρή μου κόρη" άρχισε να "μιλάει" με τον δικό της μοναδικό τρόπο!!
"Καλά ρε Μαρίνα, κραυγές βγάζει, δεν είπα και τον ύμνο του Παναθηναϊκού", είπε γελώντας η κουμπάρα! "Αυτό το παιδί δεν θα επιτρέψω να κλάψει ποτέ "της είπα. "Όσο υπάρχω εγώ θα γελάει με την ψυχή της".
To ξημέρωμα με βρήκε αγκαλιά με μια φωτογραφία... Στα δύσκολα ξέρει ότι πρέπει να είναι εκεί και μέσα από ένα άψυχο τζάμι αντανακλά η πιο ζεστή φιγούρα όλης μου της ζωής. Και όπως σου έχω γράψει, είσαι και θα είσαι πάντα η μοναδική αλήθεια στη ζωή μου. Οι υπόλοιπες δεν άντεξα(ν) στον χρόνο. Τα σέβη μου.

ΥΓ: Εσένα πως σε επηρέασε το φεγγάρι?