Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Κάπου σε εχω ξαναδεί...



Και ξαφνικά τα πάντα σταματούν. Σαν το δείκτη του ρολογιού.Εκείνος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και εκείνη τον κοιτούσε σαν χαμένη. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη απο νωρίς. Τριγύρω κόσμος μαζεμένος, σε παραλήρημα, σε άλλη διάσταση Εκείνος όμως δεν έβλεπε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα. Είχε χαθεί στα μάτια της. Χάζευε το απόλυτο του γαλάζιου στο βλέμμα της. Το σμιλεμένο σαν άγαλμα κορμί της που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Ήταν δώρο θεού. Λες και άκουσε την προσευχή του για το "καινούργιο", το άλλο, το διαφορετικό που το περίμενε χρόνια να φανεί.
Η στιγμή ήταν μαγική. Είχε χάσει την έννοια του χώρου του χρόνου. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να την σφίξει στην αγκαλιά του, και να την κρατάει μέχρι να της κοπεί η αναπνοή. Το sex του φαινόταν πολύ φτηνό. Δεν ήταν αυτό που ποθούσε απαραίτητα εκείνη την στιγμή.
Εκείνη πνιγμένη στην φλυαρία των καιρών. Αδιάφορη για τα πάντα. Υπέρμετρα φιλόδοξη στη ζωή της, και εγωίστρια μέχρι αηδίας. Και όμως, με ένα μαγικό ραβδάκι όλα ξαφνικά φαίνονταν τόσο μικρά. Μια στιγμή αρκεί για να παραμερίσεις ότι έχεις κάνει τρόπο ζωής μέσα από πείσμα.
Στέκονταν τόσο κοντά και ένοιωθαν ότι κάπου αλλού είχαν ιδωθεί. Ίσως σε άλλη ζωή. Η ψυχή δεν ξεχνάει. Ότι άφησε θα ξαναψάξει να το βρει, κάποια στιγμή. Η ψυχή ταξιδεύει, και η δική της σίγουρα μόλις είχε βρει σταθμό. Η δική του απλά είχε βρει το άλλο της μισό.
@"Μάνος"
@"Χριστίνα". Και ξαφνικά ο χώρος φαντάζει πολύ μικρός για να χωρέσει τόσο πάθος...

Την κατάληξη της ιστορίας του Μάνου και της Χριστίνας την ξέρω. Αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι όταν κάτι το θες πραγματικά δεν σε σταματάει τίποτα. Το έχω βιώσει αρκετές φορές και όχι πάντα με το καλύτερο αποτέλεσμα. Ωστόσο δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα. Το ίδιο να κάνεις και εσύ,ποτέ δεν είναι αργά, ακόμη και για δάκρυα...!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.