Στον δρόμο για την κορυφή...

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω την κούραση που έχω τραβήξει τρεις μέρες τώρα, λόγω μπάσκετ. Η λέξη "άκοπα" ακούγεται στα αυτιά μου πολύ φτωχή. Τουλάχιστον η Αρμάδα του Βυσσινί έφτασε στον τελικό και σε λιγότερο από 2 ώρες θα δώσει την δική της μάχη για να φτάσει στον στόχο της, την κορυφή της Ευρώπης!
Γενικά το να αγγίξεις την κορυφή χρειάζεται προσπάθεια, πείσμα, ισχυρή θέληση και πάνω απ' όλα ανοιχτά αυτιά και μάτια. Γιατί στην κορυφή δεν χωράνε όλοι. Φτάνουν μόνο οι ικανοί, και δεν μιλάω μόνο για το αθλητικό κομμάτι. Από κάπου πρέπει να πιαστώ και εγώ και νομίζω ο Παναθηναϊκός είναι και θα ναι πάντα ένα καλό lead in για μια τέτοια λέξη.
Η τεράστια θέληση του Σπανούλη, η τρέλα του Γιατσικεβίτσιους, το αυθόρμητο του Πέκοβιτς και η εμπειρία του Ομπράντοβιτς, βοήθησαν να φτάσει ο Παναθηναϊκός στο σημείο να διεκδικεί με αξιώσεις τον πέμπτο τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο μπάσκετ.
Κρατάω τις λέξεις: Θέληση, τρέλα, αυθορμητισμός, εμπειρία Καθημερινές λέξεις που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιο μας, αλλά σπάνια τις "φοράμε" στον εαυτό μας προκειμένου να αγγίξουμε το δικό μας pick. Αυτό της ευτυχίας. Γιατί η κορυφή, κρύβει πάντα και τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Όλοι την κυνηγούν, όλοι την βάζουν σαν στόχο αλλά ελάχιστοι καταφέρνουν να την αγγίξουν "πραγματικά" και όχι απλά στην φαντασία τους.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν κατάφερα ποτέ μου να την αγγίξω. Και ακόμη πιο αυθόρμητα θα πω, ότι δεν ξέρω αν ποτέ μου τελικά κατάφερα να βρω έστω τον δρόμο που οδηγεί προς τα εκεί. Ενθουσιάζομαι με την σκέψη της διαδρομής αλλά πάντα στην πορεία κάτι απρόσμενο θα συμβεί και αλλάξει τα πλάνα μου, οπότε ξανά αρχίζω την αναζήτηση του μονοπατιού από το σημείο εκκίνησης. Απορώ δηλαδή, τόσες διαδρομές και ακόμα βρίσκομαι στα 53 κιλά!Τι στο καλό...Μήπως με χαρακτηρίζει τελικά η έκφραση που έλεγαν στο χωριό μου "αργά τα ζα" ή σαν γνήσια γλωσσοπλάστης που είμαι να το διαμορφώσω σε "αργά τα μυαλά από τα ζα"? Η ιστορία αδερφές μου, η ιστορία. (Τη Μόσχα δεν την αγγίζω σήμερα, για να μην χαλάσει το γούρι!)
Η γωνία του γραφείου, είναι πιο ζεστή από ποτέ. Πιο γνώριμη και πιο αναπαυτική. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού, σήμερα. Έξω ο ουρανός παίζει με τα νεύρα όλων όσων ήθελαν να απολαύσουν έναν καφέ παραλιακά, πριν ξεκινήσει ακόμη μια δύσκολη εργάσιμη εβδομάδα. Δεν πειράζει. Και στο σπίτι ο καφές είναι το ίδιο ζεστός, αρκεί να τον φτιάξεις με μεράκι και όχι επειδή επιβάλλεται. Εγώ απολαμβάνω ήδη τον δεύτερο, κ' ας μην έφτιαξα κανένα από τους δυο η ίδια. Σημασία έχει, ότι και στους δυο είχα την διάθεση να "ξυπνήσω".Τα σέβη μου.