Mαμά, μανούλα, "ήρωας"!

Αφανής ήρωας. Είναι η μόνη έκφραση που μου έρχεται, φέρνοντας στο μυαλό την μητέρα μου. Πάντα σωστή σε όλα της, λιονταρίνα. Όλα έπρεπε να είναι σε μια τάξη, όλοι μας έπρεπε να ήμασταν σοβαροί, μαζεμένοι, ηθικοί και επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε χαμηλόφωνα Αδύνατον!
Μια τρελή οικογένεια ήμασταν, όλοι μας. Ζωντανοί, φωνακλάδες. Όλα τα είχαμε από πολύ! Πολύ χαμόγελο, πολύ δοτικοί, πολύ ανοιχτοχέριδες, πολύ δουλευταράδες, πολύ ανθρώπινοι..
Η μητέρα μου απλά, είχε μέτρο. Οι υπόλοιποι τρεις, λειτουργούσαμε αυθόρμητα. Οπότε ήταν πάντα εκεί μετά από κάθε στραβοπάτημα, αφενός να μας πετάξει την γνωστή ατάκα που μισώ "στα λεγα, δεν μ' άκουγες" και αφετέρου να μαζέψει τα διάσπαρτα κομμάτια όλων μετά από μια έντονη απογοήτευση.
Αυτή είναι η μαμά μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πανέξυπνος γεμάτος θέληση για ζωή. Δεν της έμοιασα σχεδόν σε τίποτα. Όλα τα πήρα από το πατέρα μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια χαρακτηριστικά της σίγουρα θα με βοηθούσαν πολύ περισσότερο στη ζωή μου.
Εκείνη έσβηνε τις "αναμμένες φωτιές" στο σπίτι. Εκείνη προσπαθούσε να με μάθει ότι το να κάνεις πίσω,δεν τσαλαπατάς απαραίτητα τον εγωισμό σου. Απλά μαθαίνεις και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Άργησα να τα καταλάβω όλα όσα εκείνη με μάθαινε από παιδί Αγύριστο κεφάλι σαν τον πατέρα μου,. Περήφανη, ελεύθερη - πολιορκημένη ήμουν πάντα. Και αυτή πάντα εκεί. Ακούραστα να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, και εγώ να τα προσπερνώ λέγοντας απλά: "κοίτα την δουλειά σου, εσύ".
Έχω πληγώσει με λέξεις πολλές φορές την μητέρα μου. Άλλες τόσες είμαι σίγουρη ότι την έχω απογοητεύσει. Ποτέ δεν μου το είπε. Ποτέ δεν με "τιμώρησε",έστω και στο ελάχιστο. Ήταν πάντα εκεί έτοιμη να με συμβουλέψει. Κ' ας είχα αδυναμία περισσότερη στον πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, την εβδομάδα μετά την κηδεία, που αγχωνόταν για το πως θα είμαι εγώ, βάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της τον δικό της πόνο. "Αγχώνομαι για σένα Μαρίνα. Σου έπεσαν όλα μαζί".Και ναι, μου είχαν πέσει όλα μαζί Αλλά έπρεπε να σταθώ και το έκανα. Και με βοήθησες, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Άκουγες μόνο και στεκόσουν εκεί.
Τώρα μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά, κ' ας μην είμαι μητέρα. Νομίζω ότι εγώ θα είμαι χειρότερη με τα δικά μου παιδιά Το άγχος μου θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μπορεί κάποιος να τα πειράξει ή να τα κάνει να κλάψουν. Όμως μέσα από αυτά γίνονται πιο δυνατά,αν πάρω παράδειγμα από τον εαυτό μου.
Η μητέρα μου είναι βράχος που παρότι την χτυπά συνεχώς το κύμα στέκεται εκεί, αγέρωχη, υπερήφανη δεχόμενη κάθε είδους επιθέσεις, άδικες πολλές φορές.
Η μητέρα μου είναι, αυτή που μαζί με τον πατέρα μου για τον οποίο αψήφησε λογιών απαγορεύσεις, έφεραν εμένα στον κόσμο. Μου έδωσε ζωή. Και την ευχαριστώ πάνω απ'όλα γιατί παρότι είναι γκρινιάρα και μας φωνάζει ξέρει παράλληλα να μας καταλαβαίνει και να μην αντιδρά στα θέλω μας. Οτι "θέλω"κ' αν είναι αυτό που θα ξεστομίσω. "Αν αυτό σε γεμίζει, εγώ ακολουθώ εσένα".
Μαμά, μανούλα, μαμίτσα, μάνα, φίλη σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Σ' ευχαριστώ που χαμογελάς έστω κ' αν πολλές φορές το βλέπω ότι μέσα σου πονάς. Σ' ευχαριστώ που ποτέ δεν με εμπόδισες να φέρω εις πέρας τα σχέδια που είχα στο τρελό μυαλό μου,καλύπτοντας με άπειρες φορές , δείχνοντας μου εμπιστοσύνη. Μπορεί να μην στο λέω συχνά, αλλά για μένα είσαι κάτι πολύ ξεχωριστό...Χρόνια σου πολλά!


ΥΓ: Πόσο δίκιο είχες χθες "Μαρίνα σκέψου. Εσένα τα εύκολα δεν σου άρεσαν ποτέ. Γιατί να αρέσουν στους άλλους? Ακόμα γυρίζει στο κεφάλι μου. Αλλά είπαμε, δυστυχώς έμοιασα στον πατέρα μου!



Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο, σ'ενα πολυ καλό συνάδελφο, τον Σταύρο που ξέρω πόσο του λείπει η δική του μητέρα. "Για όσα δεν πρόλαβες να πείς, για όσα δεν πρόλαβες να εκφράσεις. Είμαι σίγουρη οτι σε καμαρώνει, απο εκεί ψηλά για όλα όσα έχεις καταφέρει και για όλα όσα θα καταφέρεις στο μέλλον"!