"Μια νύχτα με τον εχθρό μου"

Πίστευα ότι το είχα αφήσει, πίσω μου. Αρνιόμουν να το επαναφέρω στην μνήμη μου. Λες και είχα κάνει Format σε εκείνη την άσχημη περίοδο. Ο σκληρός δίσκος πετάχτηκε και μαζί εκείνη η φρικτή βραδιά, του Νοέμβρη στα 21 μου χρόνια...
Πάλεψα πολύ να το ξεπεράσω, απείχα για καιρό από πράγματα που για τον περισσότερο κόσμο είναι ευλογία, ανάγκη, αίσθηση, ζωή. Αρνιόμουν πεισματικά να "απολαύσω", να μοιραστώ αισθήσεις και οτιδήποτε μπορούσε να μου επαναφέρει στο μυαλό εκείνες τις άσχημες και ίσως χειρότερες 2 και πλέον ώρες της ζωής μου οι οποίες μου στοίχησαν, αφήνοντας πληγές ανοιχτές για αρκετό καιρό τις οποίες θέλοντας και μη κουβαλούσα μαζί μου και στις μετέπειτα σχέσεις μου ερωτικές και μη.
Ούτε το όνομα δεν θυμάμαι, το έχω αποβάλει ακόμη και εκείνο. Ούτε καν τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Μια φιγούρα μόνο κοντή μέσα σε ένα σπίτι χωρίς ζεστασιά, γεμάτο από μυρωδιές που δεν δεχόταν η όσφρηση μου. Παγιδευμένη.
Και μετά, σιωπή, κλάμα, φόβος και "πόνος". Για τη χαμένη μου αθωότητα που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το παραμύθι που είχα πλάσει στο μυαλό μου από παιδί. Τι να δικαιολογήσω τότε? Όλα ήταν πρωτόγνωρα, "καινούργια", διαφορετικά από ότι τα περίμενα. Ένα γιατί θυμάμαι μόνο να λέω συνέχεια στον εαυτό μου και μετά να κλαίω σαν μικρό παιδί.
Όταν πλέον στάθηκα στα πόδια μου, 2 χρόνια αργότερα το(ν) διέγραψα από την μνήμη μου. Με είχε καταστρέψει χωρίς να φταίω σε τίποτα. Είχε φροντίσει να με τιμωρήσει για πράγματα που προφανώς τον τιμώρησαν και εκείνον, ξεσπώντας σε ανθρώπους που δεν του έφταιξαν. "Αθώους", ανθρώπους. Χαμογελαστούς που το μόνο που πρόσφεραν ήταν αγάπη. Πόσο έξω είχα πέσει, τότε.
Δεν τον ξανά είδα ποτέ από τότε, και πάνε αρκετά χρόνια. Ευτυχώς δεν τον είδε επίσης ποτέ, κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να είχε γίνει. Δεν τον κυνήγησα ποτέ, επίσης αν και θα μπορούσα να το κάνω. Δεν ήθελα κ' ας φέρθηκε σαν το τελευταίο αλήτη της Ομόνοιας. Επικεντρώθηκα σε μένα και πως θα "γιατρέψω " τις δικές μου ανοιχτές πληγές, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η γυναικεία κακοποίηση δεν είναι απαραίτητα σωματική. Είναι και ψυχολογική. Υπάρχουν γυναίκες που κατηγορούν τον εαυτό τους γιατί έτσι γαλουχήθηκαν μέσα από διαλυμένες οικογένειες ή που είχαν τέτοιου είδους παραδείγματα μέσα στο σπίτι τους. Οι περισσότερες δε, δεν προχωρούν σε καταγγελία, θέλοντας να διαγράψουν από την μνήμη τους το περιστατικό φοβούμενες να μπουν στη διαδικασία να αντικρίσουν ξανά τον άνθρωπο που τις έφερε σε αυτό το σημείο. Άλλες πάλι έχουν την αίσθηση ότι θα κατηγορηθούν οι ίδιες οτι προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους με αποτέλεσμα να χλευαστούν ή και να βρεθούν στη θέση της κατηγορουμένης αντί για αυτής του θύματος.
Μπορεί να αλλάξει όλο αυτό, και κατά πόσο είναι εφικτό να μετριαστούν τέτοιου είδους συμπεριφορές από το αντίθετο φύλο? Η καταγγελία είναι μια καλή αρχή κατ' εμέ σε συνεργασία πάντα με τις αστυνομικές αρχές . Το δεύτερο βήμα, κυρίως για γυναίκες ιδιαίτερα ευαίσθητες είναι η ψυχολογική υποστήριξη, ώστε να επουλώσουν τα τραύματα και να επανενταχθούν και πάλι ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε: http://www.sapphogr.net/gynaika/w-orgs.html.Με ένα χαμόγελο, όλα μπορούν να διορθωθούν προς το καλύτερο...


ΥΓ: "Ένα δάκρυ έσταξε στο μάγουλο και κύλησε φτάνοντας μέχρι την καρδιά. Εκεί και έσβησε." Όπως εκείνο το ξημέρωμα του Νοέμβρη που έσβησε μια περίοδος της ζωής μου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο που κατανόησε και είχε υπομονή έτσι ώστε να καταλάβω ότι η ζωή έχει και τις καλές πλευρές της. Που πίστεψε σε μένα και βοήθησε με τον δικό του τρόπο να προχωρήσω σε πράξεις, αφήνοντας πίσω μου μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου. Έστω και αν αυτή η ιστορία δεν είχε το happy end που ήθελα. "Χρήστους" μπορεί να μην βρω και μεταξύ μας , δεν θέλω κιόλας. Αυτό που σίγουρα έχουμε όλοι μας ανάγκη, είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να μη σκοτώνουμε αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν. Τα λέω για να τα ακούω και εγώ.