Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Happy μου birthday!


Πάει καιρός απο τότε που γεννήθηκα για να σε βασανίζω όπως είπες πρόσφατα! Πάει καιρός από τότε που έπαιρνα τα τακούνια σου και κυκλοφορούσα στο μπαλκόνι σαν κοκέτα. Τότε ήμουν μόλις 3ων χρονών! Στο πρώτο χρόνο της ζωής μου είχα φροντίσει να σας φωνάζω με τον δικό μου τρόπο (μα, μπα), να καταλαβαίνω τα πάντα, να περπατάω και να μην έχετε κλείσει μάτι από το πολύ κούνημα του καροτσιού και της κούνιας και να θέλω σοκολάτα (καταστροφή)! Στα 2 μου χρόνια είχα φροντίσει να μιλάω κανονικά, να γκρινιάζω, να πειράζω τους πάντες και να θέλω να πηγαίνω βόλτα με όποιον τύχαινε να έρθει στο σπίτι(οι τάσεις φυγής που λέγαμε ήταν από τότε).Στο τρίτο έτος η κατάσταση νομίζω είχε απλά ξεφύγει.. Τσιμπούσα τον αδερφό μου γιατί μου την έδινε που μπήκε στην οικογένεια χωρίς να με ρωτήσουν αν θέλω, δεν τον άφηνα σε ησυχία, τον έδερνα κιολας καθώς μόνο εγω είμαι το αφεντικό στο σπίτι και ετοιμαζόμουν για την πρώτη επαφή με το νηπιαγωγείο! Ε από τα τέσσερα και μετά άρχισα να γκομενίζω κιόλας! Αχ αυτόν τον Χρήστο με τα μπλε μάτια ακόμα τον θυμάμαι! Έπαιζα κουκλοθέατρο στο νηπιαγωγείο μόνο για να του τραβάω την προσοχή, και δώστου το χαμόγελο του Γκάρφιλντ η Μαρίνα..!
Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Διδάχτηκα, γέλασα , πόνεσα, έκλαψα, έπεσα, σηκώθηκα, ταξίδεψα. Ξέρεις κάτι, είμαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος! Δεν άλλαξε τίποτα! Ο αδερφός μου εξακολουθεί να με εκνευρίζει, η μαμά εξακολουθεί να παραπονιέται που βγήκα τόσο ανεξάρτητη, οι φίλοι γκρινιάζουν που δεν προλαβαίνω να τους βλέπω και εγώ πάντα είμαι εκεί να θυμίζω σε όλους πως τα χρόνια περνούν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν οι αναμνήσεις μας συντροφεύουν, καλές ή κακές και αυτό που μας μένει είναι οι στιγμές και οι εικόνες. Και έχω πολλές..

Από όλους σας, φίλους και γνωστούς, ανθρώπους δικούς μου, συνεργάτες, περαστικούς, παιδιά της " καλοκαιρινής παραλιακής", κόντρες στο ξέφωτο με ολόγιομο φεγγάρι, ταξίδια τελευταίας στιγμής,επανάσταση κάτα πράσινων παικτών μέσω μακό, γέλια και πολλά ακόμη που δεν χωρούν μεσα σε μια αράδα.. Τα κρατώ φυλαγμένα στη ψυχή μου και στο μυαλό μου!
Και σήμερα..28! Χωρίς φανφάρες. Ναι, μεγαλώνω το ξέρω! Όπως έλεγε και η μελαχρινή: "θα ερθει και η ώρα σου, και μετα να δω τι θα λές"! Και ναι ήρθε. 2 χρόνια πριν τα "άντα" αλλά μεταξύ μας δεν μου καίγεται καρφί!
Δεν θα πω τη γνωστή πιπίλα, "σημασία έχει το πόσο νοιώθεις", θα πω πως, σημασία έχει το πως ζεις! Γιατί αν ζεις, τότε μπορείς και να νοιώθεις πραγματικά! Και εγώ ζω με τέτοιο τρόπο που να μου να μου αρέσει η ιδέα! Και επειδή η ζωή από μόνη της είναι μια ιδέα σκοπεύω να συνεχίσω να ζω έτσι ακριβώς όπως άρχισα! Άλλωστε πλέον έχω δικά μου τακούνια, αν και η μαμα βρήκε άλλους λόγους να γκρινιάζει, πηγαίνω βόλτες μόνη μου χωρίς να περιμένω κάποιον να έρθει στο σπίτι, και ο αδερφός μου παρ' ότι εξακολουθεί να με ζαλίζει, ξέρω πως κατα βάθος έχει και αυτός τον δικό του τρόπο σκέψης ο οποίος είναι παντελώς διαφορετικός από τον δικό μου, αλλά τι να τον κάνω? Αμπαλιστάν με μπέρμπερι, παρακαλώ!

Για όλα αυτά και ακόμη περισσότερα που θα ζήσουμε όλοι παρέα, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε αυτούς που αγαπώ και μ' αγαπούν, στους εχθρούς μου, που με έμαθαν να προσέχω περισσότερο και να σκέφτομαι διπλά, σε αυτούς που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, στους φίλους που με κάνουν να γελάω μέσα απο την ψυχή μου, σε αυτούς που με εμπνέουν και συνεχίζω να ονειρεύομαι και σε αυτούς που χωρίς να απαιτούν και να γκρινιάζουν βρίσκονται πάντα εδω με τον «δικό» τους τρόπο χαμογελαστοί με μια ανοιχτή αγκαλιά! Έχετε όλοι μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου! Να με χαίρεστε.. Τα σέβη μου!


ΥΓ.. Για σένα «μικρή με το καπέλο» που θα σχολιάσεις, να ξέρεις ότι 28=2Χ14 και 36=2Χ18!Ούτε το γυμνάσιο δεν έχω τελειώσει ακόμη, και εσυ να ετοιμάζεσαι για πανελλήνιες!Πουρόγρια..Χρόνια σου πολλά, και να θυμάσαι πως οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!Σ'αγαπάω πολυ και ας σε ξέρω ελάχιστα!Πολλές φορές δεν χρειάζονται αποδείξεις για να δέσεις με εναν άνθρωπο και να τον εκτιμήσεις! Αρκεί μια κουβέντα, και εγώ τις δικές σου τις θυμάμαι ακόμα!Και για τους περίεργους..δίκροκα ακόμα δεν κατάφερα να κάνω!Επιφυλάσομαι!3-2-1 φούυυυυυυυυυυυυυυυ!

2 σχόλια:

Artistz είπε...

Καλημερα..εχουμε ξεχασει να ειμαστε ανθρωποι..τουλαχιστον ας κανουμε τη καθημερινοτητα μας ακομα πιο ζωντανη...
και το γεγονος οτι αναγνωριζεις ακομα και τους εχθρους σου και τη σημασια που εχουν ΚΑΙ αυτοι στη ζωη μας δειχνει οτι απο το καθενα μπορουμε να αντλησουμε δυναμη και πεισμα,ακομα και αν αυτος δεν θελει το κακο μας..
καλημερα

mare είπε...

Οταν είσαι ζωντάνός άνθρωπος, και για μένα αυτες οι 2 λέξεις εχουν μεγάλη βαρύτητα, αναγνωρίζεις τους πάντες. Καθένας απο αυτούς σου έχει διδάξει και σου έχει αφήσει και κάτι!Καλό ή κακό. Θα συμφωνήσω, εχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι, αφήνουμε πολλές φορές τις καταστάσεις να μας κυριεύουν!Στο χέριμας είναι να το αλλάξουμε, αρκεί να χουμε ανοιχτά ματια-αυτιά!Καλησπέρα

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.