Ο άγιος Πάσχας!

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτό το επάγγελμα (καλά δεν είμαι και 50 ετών) πάντα το Πάσχα δούλευα. Σφάζονταν όλοι, ποιος θα ναι ο τυχερός που θα καθίσει έστω αυτές τις λίγες ημέρες προκειμένου να σουβλίσει τον οβελία με δόξα και τιμή, να παραβρεθεί στην ιερή προετοιμασία του κοκορετσίου, αφού πρώτα βέβαια μετά την Ανάσταση είχε κατεβάσει τη μισή κατσαρόλα με τη μαγειρίτσα , είχε φάει και καμιά πεντάρα αυγά και στα καπάκια, είχε πάει για κλάμπινγκ μέχρι τελικής πτώσεως!
Γελούσα γιατί πάντα ήμουν εκτός από τους καυγάδες και τις παρεξηγήσεις του στυλ "μα, εσύ εκατσες πέρυσι, φέτος θα δουλέψεις" ή "γιατί να μην καθίσω και εγώ", "θέλω την τάδε μέρα" κτλ κλτ). Εγώ δούλευα τις ώρες που άλλοι απολάμβαναν τον καφέ τους, που έτρωγαν εν χορό όλα εκείνα για τα οποία είχαν σηκωθεί απο της 6 το πρωί και έπειτα κοιμόντουσαν μέχρι αργά το βράδυ, για να βρυκολακιάσουν στη συνέχεια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να γκρινιάζει γιατί ποτέ δεν τους ακολουθούσα εκτός Αθηνών αυτές τις μέρες έχοντας πάντα την διακαιολογία της δουλειάς και έτσι δεν έδινα ποτέ το παρών στην γιορτή του. Τους φίλους επίσης να λένε, "έλεος πια με την περίπτωση σου", και τον εκάστοτε σύντροφο να γκρινιάζει λέγοντας την γνωστή ατάκα πιπίλα "γιατί δεν μπορούμε να φύγουμε και εμείς όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι." (ποιος είναι φυσιολογικός εσυ?...καλό ανέκδοτο!)
Σταθερή στις απόψεις μου και εξηγώντας μια φορά( γιατί η επανάληψη κατ' εμέ είναι χάσιμο χρόνου ή προσπέραση απο το ακροατήριο ) ότι είναι αδύνατο να μην δουλέψω, περνούσαν τα χρόνια αναίμακτα εκτός από μικρές εξαιρέσεις (σούπα από το δίπλα σπίτι και γκρίνια μαζί=καταστροφή!)
Το φετινό Πάσχα μπορεί να μην άλλαξα απόψεις, άλλαξα όμως ψυχολογία . Μπορεί ο πατέρας μου να μην είναι πλέον εδώ και αυτό να είναι το δεύτερο Πάσχα που γιορτάζω χωρίς εκείνον "συνειδητά" ωστόσο από την περασμένη Παρασκευή το κλίμα είχε μια διαφορετικότητα. Σκυφτά κεφάλια, και πολλές απορίες για τις οποίες όσες φορές και αν ρωτήθηκα δεν είχα να δώσω απαντήσεις, πράγμα που με στεναχώρησε. Και τι να σου απαντήσω σε αυτό το ερώτημα? Δεν ξέρω ούτε εγώ η ίδια το γιατί.
Η ψησταριά παραμένει εκεί, τα κάρβουνα ακριβώς δίπλα, το τραπέζι δεν άλλαξε θέση το ίδιο και οι πλαστικές καρέκλες. Όλα είναι ίδια και όμως ,διαφορετικά. Λίγο πριν την Ανάσταση δεν θα ακούσω το γνωστό σου "τελείωνε, τσοκόντα", ούτε θα σε ασπαστώ τη μια από 2 φορές το χρόνο που το έκανα. Γιατί φέτος όλα είναι τελείως διαφορετικά. Και το κατάλαβα ακόμη και εγώ που όπως έλεγες "είμαι δυνατή".
Αυτό το Πάσχα, πάλι δεν θα είμαι εκεί γύρω, πάλι θα "δουλεύω", με σκόρπιες σκέψεις ψάχνοντας μια απάντηση, την οποία είμαι σίγουρη ότι δεν θα βρω όχι μόνο φέτος αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν. Τουλάχιστον ηχούν στα αυτιά μου ακόμη οι λέξεις: "Προχώρα", μην σε ξανά δω να κλαις, μπορείς, πρόσεχε". Αυτές με κρατούν και εμένα όρθια να αναζητώ το κάτι με τον οποίο θα μοιραστώ αναμνήσεις, στιγμές και εκείνο το "χαρτί" το οποίο κρατώ ακόμη (γνωστή μαζώχτρα η Μαρίνα). Τελικά μου στοίχισε πολύ και η απουσία αλλά πολύ περισσότερο ο τρόπος.
Νομίζω πως κανένα Πάσχα πλέον δεν θα είναι το ίδιο, τουλάχιστον όμοιο με όσα περάσαμε παρέα. Ο χρόνος έλεγες γιατρεύει τα πάντα. Ακόμη ένα πάντα, όμως που δεν μπορώ να αποδεχτώ . Και δεν είμαι πνεύμα αντιλογίας, ούτε αντιδραστική. Είμαι ονειροπόλα και μαζώχτρα θετικών στιγμών. Γέμισε το κεφάλι μου αυτή την περίοδο!Καλό μας Πάσχα. Τα σέβη μου.