Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή!


Και εκεί που η Άση Μπίλιου, η Λίτσα Πατέρα και τα άλλα παιδιά, σε έχουν πρήξει στο "μην ελπίζεις, φιλε ιχθύ,δεν θα σου φέξει μέσα στο 2009 καθόλου", εκεί που όλοι λένε, είναι ανάδρομος, έρχεται έκλειψη (μάζεψε τα δόντια σου κτλ κτλ) τσούπ..Είδηση! Κέφια λέμε..Ποια Λίτσα μου λές και Πιπίτσα! Ρε γεννήσαμε λέμε! Ένα κορίτσαρο 3,5 κιλά(μωρή που το κουβάλαγες όλο αυτό?) Μαλλί έτοιμο για κοτσίδα, μαύρο(μοιραία θα μας βγεις εσύ), μάτι τσαχπίνικο, δάχτυλα μακρυά με νύχια μακρυά επίσης!(εε από κάπου πήρε το παιδί.τι να πω εγώ τώρα..) Και το καλύτερο..κίχ! Ούτε κλάμα ούτε τίποτα! Αυτά είναι παιδιά! Μόνο το μελλοντικό δικό μου(γκουχου γκουχου)θα βγει γκρινιάρικο! Μου την έχουν δώσει εμένα την ευχή-κατάρα! Γαύρο οργανωμένο για γαμπρό, και παιδί σαν και τα μούτρα μου! (φρίκη μου ρχεται μόνο που το ακούω, αν σκεφτώ τι είχα κάνει στη μάνα μου)
Και τσούπ, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλάζει όλη η διαθεση σου! Ρε ποιά προβλήματα, ποιά συναισθηματικά μου λες, ποιά δουλειά, ποιος Παναθηναικός χωρις πρωτάθλημα τα ξέχασα όλα λέμε, μπροστά σε αυτό το θέαμα . Λίγο η αδυναμία που έχω και στους 2 γονείς, λίγο ο συναισθηματικός μου κόσμος, εε δεν ήθελα και πολύ να με πάρουν τα ζουμιά..
Ωρα 08.00. Το τηλέφωνο χτυπάει στην άκρη της γραμμής ο Νικόλας, χεσμένος από την χαρά του..
"Ξύπνα βαζέλα, γεννάμε!"
"Τιιι?Γεννάμε?
"Γεννάμε μωρή κουμπάραααααααα"
Έρχομαι, ανάθεμα τον Ολυμπιακό σου ρε, έρχομαι"

Μιάμιση ώρα αργότερα ήμουν στο "Ελενα" Δεν είχε γεννήσει ακόμη..Η αναμονή κακό πράγμα, το χω ξαναπεί. Άσε που δεν είμαι καθόλου Fan! Πέρα δώθε όλοι μας, με αποκορύφωμα το Νικόλα που είχε καπνίσει και ένα πακέτο τσιγάρα για πλάκα!
Τελικά, κατά της 14:00, ο γιατρός Κρητίκαρος , μπερμπάντης βγήκε κορδοτός..Για περάστε λέμε για την κοράκλα..!
Συγκίνηση..Αυτό μόνο. Έπιασα τον εαυτό μου να λυγίζει, στη θέα αυτού του πλάσματος. Όταν δε το κράτησα στην αγκαλιά μου , άλλη αίσθηση.. "Πάρτο, είναι πολύ εύθραυστο" φώναξα στη μαία, 2 λεπτά αργότερα, και ξέσπασαν όλοι σε γέλια!
Σε τέτοιες στιγμές και ο πιο σκληρός άνθρωπος λυγίζει. Είδα τον άτρωτο και μπρουτάλ, Νικόλα να κλαίει εμένα σε άλλο κόσμο τους τριγύρω να χαμογελούν δακρύζοντας. Πολύ αντιφατικό, αλλά τόσο μοναδικό!
Με την Ναυσικά γνωριζόμαστε από 5 χρονών. Όταν την έφερε από το χέρι η μητέρα της να καθίσει στη διπλανή καρέκλα από τη δική μου, στην Α' Δημοτικού. Αυτό ήταν. Από τότε αχώριστες. Τι και αν φτάσαμε 28 χρονών, τι και αν αυτή άνοιξε καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της, για μένα θα ναι πάντα η Ναυσικά που ξέρω. Μια απόλυτα οργανωτική κοπέλα σε σημείο που θα σου σπάσει τα νεύρα, ένας χαμογελαστός άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, πάντα ειλικρινής απέναντι σου και σκληρή όταν βλέπει ότi κάποιος πάει να πειράξει τους ανθρώπους που αγαπάει, λάτρης της μόδας (μα είναι δυνατόν να παρατήρησες το μπουφάν μου μετά τον τοκετό?έλεος..) και πάνω απ' ολα πιστή φίλη, με όλη την έννοια της λέξης. Δεν θυμάμαι να μην ήταν ποτέ "εκεί" όταν την χρειάστηκα. Στα δύσκολα στα εύκολα, στα απλά, στα καθημερινά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ξέρεις εσύ πολύ καλά το λόγο. Ευχαριστώ που πάντα μαζεύεις το μυαλό μου όταν σκορπάει άσκοπα, όταν λυγίζει το εγώ μου, όταν δεν βλέπω τόσο καθαρά όσο εσύ! Άλλωστε και αυτό είναι φιλία..Να βλέπεις αυτό που δεν μπορώ να δω εγώ καθαρά..Ίσως αν ήμουν λιγότερο ξεροκέφαλη να είχα αποφύγει πολλά..Το δούλεψα όμως το θέμα..!
Το όνομα δεν με ενδιαφέρει και μεταξύ μας κανένα δεν ενδιαφέρει..Αυτό που μου αρκεί είναι που το έζησα από τόσο κοντά και ήμουν εκεί για σένα, όχι γιατί έπρεπε αλλά γιατί το ήθελα! Μακάρι η ζωή της να είναι γεμάτη από "θέλω" από ανθισμένες ημέρες γεμάτες χρώμα..Το γκρίζο δεν ταιριάζει σε κανένα μας.. Σας αγαπάω πολύ, και αυτή η αγάπη είναι αληθινή!Να μας ζήσει!


ΥΓ: Το ότι το παιδί δεν θα γίνει βαζελάκι δεν με τσιγκλάει τόσο, όσο το γεγονός ότι δεν βγήκε ψάρι σαν την τρελή τη νονά του! Με λίγη προσπάθεια όμως όλα αλλάζουν, αν όχι στα χαρτιά σίγουρα στο χαρακτήρα! Άστο επάνω μου..!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.