Φωτιά στα "πατζάκια μας"

Σαν χθες μου φαίνεται... Το τηλέφωνο χτυπάει ξημερώματα παραμονής πρωτομαγιάς. Βρισκόμασταν στο εξοχικό. "Από το σπίτι βγαίνουν καπνοί. Κάτι συμβαίνει", φωνάζει το "ζέπελιν" στην μητέρα μου. Σε λιγότερο από μια ώρα βρισκόμασταν εκεί. Το σπίτι δυστυχώς είχε πάρει φωτιά. Η μητέρα μου να ουρλιάζει ο πατέρας μου να προσπαθεί να την ηρεμήσει και εμείς να κοιτάζουμε σαν χαμένοι τους "κόπους τους" να είναι γεμάτοι μαυρίλα.
Η πυροσβεστική απεφάνθη: Είχατε αφήσει την τηλεόραση στην πρίζα Προφανώς έγινε διακοπή και όταν επανήλθε το ρεύμα λόγω ενός σπινθήρα πήρε φωτιά το καλώδιο". Και αναρωτιέμαι, πόσοι από εσάς όταν φεύγετε από το σπίτι βγάζετε όλες τις ηλεκτρικές συσκευές από την πρίζα? Ελάχιστοι. Στην κατηγορία των πολλών, λοιπόν ήμασταν και εμείς.
Για καλή μας τύχη, η φωτιά είχε περιοριστεί στην κουζίνα, ωστόσο μέχρι και η τελευταία γωνία του 120 τετραγωνικών σπιτιού ήταν κατάμαυρη!Και ήταν λίγο πριν τις πανελλήνιες...
Τα βιβλία ήταν αδύνατον να τα καθαρίσεις, οι σημειώσεις μου ήταν για τα σκουπίδια, προσωπικά αντικείμενα και πολλά άλλα πράγματα που τα φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού τα έβλεπα να πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ρούχα δεν υπήρχαν, ότι είχαμε πάρει μαζί μας στο εξοχικό τότε, για μια εκδρομή 2 ημερών. Στην ταράτσα στήθηκε ένα ατελείωτο παζάρι με το σόι να μοιράζει δεξιά και αριστερά ρούχα και έπιπλα τα οποία μπορούσαν να καθαριστούν, ενώ από την άλλη ένα φορτηγό μετέφερε τα άχρηστα αντικείμενα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται σε ένα πεζούλι και να αναρωτιέται, τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, το οποίο έκρυβα με τεράστια επιτυχία για να μην φρικάρουν και οι δικοί μου, ακόμη περισσότερο. Για τον επόμενο 1 μήνα ζούσα φιλοξενούμενη. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή. Βιβλία, σημειώσεις, ρούχα, ψυχολογία. Δεν μου ειχε ξανασυμβεί, δεν ήξερα πως μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Τελικά 1,5 μήνα αργότερα όλα ήταν πάλι στη φυσιολογική τους θέση, όσο γινόταν δηλαδή.(πόρτες έλειπαν όπως και κάποια έπιπλα). Ευτυχώς οι μάστορες αποδείχτηκαν σπαθί στις υποσχέσεις τους απέναντι στους γονείς μου και μέσα σε πολύ λίγο, είχα επιστρέψει και πάλι στην καθημερινότητα.
Την συγκεκριμένες 2 μέρες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Στοίχησαν ένα χωρισμό σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο , ο οποίος μετά από 20 χρόνια δεσμού κατάλαβε μέσω αυτού του συμβάντος πόσο λάθος ήταν όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι άδικα κατά την γνώμη μου. Από την άλλη έμαθα να συμβιώνω και με άλλους ανθρώπους πέραν των δεδομένων τριών της οικογένειας μου πράγμα που μου συνέβαινε για πρώτη φορά και αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο. Τέλος καλό όλα καλά λένε. Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι απέκτησα καινούργιο δωμάτιο. Το αρνητικό κατά τον πατέρα μου, ότι δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Τότε δεν με χάλασε. Αν με ρωτήσεις τώρα μπορεί και να το έχω μετανοιώσει. Σημασία έχει ότι έκανα εκείνο που ήθελα. Και χαμένη νομίζω οτι δεν βγήκα...Θέλω να πιστεύω!Τα σέβη μου!


ΥΓ: Αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν που δεν βρήκα ποτέ εκείνη την ημέρα ένα χάρτινο κουτί που για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Ακόμη περισσότερο όμως με πόνεσε που είδα δικούς μου ανθρώπους να κλαίνε. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο σκληρή και αν με κάνει ο περίγυρος ποτέ δεν θα αντέχω στην θέα ανθρώπου να κλαίει. Κλαίει μαζί και η δική μου η ψυχή...