Ενα απόγευμα του Οκτώβρη.

Ήταν κάπου στα μέσα Οκτωβρίου του 1999. Μια τυπική ημέρα βάρδιας στη δουλειά Τότε εργαζόμουν σε ραδιοφωνικό σταθμό. Βαρβάτη δουλειά με ευθύνες να έχεις επ' ωμού την δημοσιογραφική επιμέλεια του κεντρικού μαγκαζίνο. Να μην σου ξεφύγει καμία σοβαρή είδηση, από τους ρεπόρτερ και μετά να πρέπει να συντάξεις δελτίο για να το εκφωνήσεις λίγο πριν το ρολόϊ χτυπήσει 21:00.
Τότε είχαν πρώτο μπει οι υπολογιστές στα γραφεία. Για word κανένας λόγος, ούτε θυμάμαι πως λεγόταν τότε το πρόγραμμα στο οποίο γράφαμε. Στίκάκι επίσης ούτε για αστείο. Οι γνωστες Verbatim δισκέτες έκαναν τέλεια τη δουλειά τους, κ' ας κολλούσαν καμιά φορά Κ' ας ήθελες να εκτυπώσεις και κολλούσε συνέχεια το σύστημα ολόκληρο. Ωραία χρόνια όμως, είχαμε ένας τον άλλο και όλοι μαζί στηρίζαμε τον παραγωγό που είχε την επιμέλεια του μαγκαζίνο. Το αποτέλεσμα μπορεί πάντα να μην ήταν τέλειο αλλά μπορείς να το χαρακτηρίσεις ικανοποιητικό! Εφόσον τελείωσε το δελτίο και δεν είχες κανένα τηλέφωνο παρέμβαση στη συνέχεια, ξεφυσούσες με ανακούφιση!
Εκείνη την ημέρα θα έφερναν καινούργιο κόσμο στην σύνταξη να βοηθήσει τους παλιούς στις βρωμοδουλείες. Καθόμουν στην γνώριμη γωνία από την δεξιά πλευρά της αίθουσας, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα 3 άνθρωποι. " Να σας γνωρίσω τους καινούργιους σας συνεργάτες. Από εδώ ο ...,ο... και από δω ο Γιάννης. Θα σας βοηθήσουν στη σύνταξη ειδήσεων και ότι άλλο χρειάζεστε". Μια ματιά αρκούσε για να κολλήσει όλο το εσωτερικό μου σύστημα. Από αυτά τα κολλήματα που ξέρεις καλά , ότι όταν έρθουν δύσκολα φεύγουν.
Έτσι και έγινε. Ο Γιάννης αποδείχτηκε ένας από τους πιο αληθινούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Τον ταλαιπώρησα πολύ. Τον έδιωξα τον ξαναβρήκα, τον ξανά έδιωξα μέχρι που τον έχασα τελείως. Και τότε νομίζω ότι συνειδητοποίησα το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή μου. Είχα καταφέρει μόνη μου να διώξω ότι με λάτρεψε περισσότερο και ότι καλύτερο είχα βρει μέχρι στιγμής στη ζωή μου. Ήταν πλέον αργά, όμως για δάκρυα. Προσπάθησα, αλλά αν το γυαλί ραγίσει, είναι γνωστό πως δεν ξανά κολλάει Ειδικά για μια ιστορία σαν τη δική μας η οποία τράβηξε πάνω από 2 χρόνια με πολλές γκρίνιες και αρκετές διακοπές.
Ο Γιάννης ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής μου. Μπορεί να έφυγε από την σύνταξη και από την ζωή μου, μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 6 χρόνια να άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό, να τον έχασα τελείως όμως ποτέ δεν έπαψα έστω και από απόσταση να τον ευγνωμονώ για όσα με δίδαξε άθελα του. Να σέβομαι, να ακούω, να κάνω υπομονή και να αγαπώ χωρίς να περιμένω πάντα.
- αν και το αναζητώ - να πάρω ότι απαραίτητα δίνω. Και μην το πάρεις προσωπικά..
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τον είδα μια φορά εντελώς τυχαία στη Γλυφάδα. Δεν τον αναζήτησα ποτέ. Δεν μου αρέσει να ψαχουλεύω το παρελθόν. Είναι ανώφελο. Ωστόσο αντίκρισα έναν άλλο άνθρωπο. Άνδρας πλέον και όχι το "παιδί" που γνώρισα. Ένα παιδί όμως που είχε το μυαλό ενήλικα που ήξερε να φέρεται, να χαμογελάει αληθινά , να αγαπάει, να σέβεται και να εκτιμά. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να αποβάλλω από μέσα μου την εικόνα του και να προχωρήσω παρακάτω. Το έκανα όμως όπως άλλωστε γίνεται πάντα. Κοιτάς μπροστά.
Δεν μετανιώνω, ήμουν πολύ μικρή τότε για να μπορώ να κρίνω τι είναι το καλύτερο για εμένα. Ήμουν σε άλλο κόσμο τότε , εντελώς διαφορετικό από αυτόν που βλέπω τώρα στα 28 μου χρόνια. Δεν τον ξέχασα όμως ποτέ Και είναι ο μόνος που κατάφερε να με κάνει να τον εκτιμήσω αφάνταστα και να τον θαυμάζω Αυτό τελικά είναι όλο το θέμα στις επιλογές μου. Ο θαυμασμός. Ότι λιγότερο στα μάτια μου το απορρίπτω. Κόλλημα από τον πατέρα μου υποθέτω, δεν μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς.
Γ' αυτό που πραγματικά μετανιώνω είναι που δεν τον γνώρισα σε ηλικία που είχα το μυαλό μέσα στο κεφάλι μου και όχι έξω από αυτό. Αλλά αυτό δεν ήταν στο χέρι μου. Κρατάω τις συμβουλές του και την εικόνα με το λευκό κουστούμι εκείνο το απόγευμα, χρώμα που λατρεύω. Θα χαρώ αφάνταστα να μάθω κάποια στιγμή ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Γιατί είναι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά αξίζει να δίνεις ευτυχία. Τα σέβη μου.