Η βουβαμάρα και το ξανθό κορίτσι "κουλούρι"...

Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον πλανήτη να δουλεύεις, Μ. Σάββατο. Άδεια γραφεία, ελάχιστος ο κόσμος και εσύ ψάχνεις να πεις με έναν άνθρωπο μια κουβέντα για να περάσουν οι ώρες. Δεν γκρινιάζω, ήταν συνειδητή η επιλογή μου να δουλέψω. Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Ανώμαλο πλάσμα παιδί μου. Από τη μία λέω θα έχω την ησυχία μου και από την άλλη ψάχνω βαβούρα. Τι να πω, μέχρι και εγώ απηυδήσει με μένα. Φαντάσου οι υπόλοιποι. Το καλό της ησυχίας στον εργασιακό χώρο τέτοιες μέρες είναι ότι δεν σε πρήζουν με ηλίθιες μικροδουλειές. Τα πράγματα που έχεις να κάνεις είναι πολύ συγκεκριμένα. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι η ώρα δεν περνάει με τίποτα, και εσύ σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σε σημείο που θα έλεγε και ο Πλουμίδης, "σιγά θα το κάψεις, φυσάτε όλοι μαζί παιδιά" . Αηδίες...
Η μέρα ξεκίνησε "γλυκά - νηστίσιμα", συνέχισε με την βαφτιστήρα μου, που μου έχει πάρει τα μυαλά και αποτελεί μεχρι στιγμής την νούμερο ένα προτεραιότητα μου( σας το είπα και το μεσημέρι. Δικό μου δεν το βλέπω να κάνω, οπότε εκεί θα πέσει όλο το βάρος. Γ' αυτό μην σου μπαίνουν ιδέες για γάμους και πανηγύρια, κουμπάρε - τρελέ - γαυρόπουλέ ). Ε, επί της ευκαιρίας ο Νικόλας φρόντισε να με ξεσηκώσει και κατηφορίσαμε προς VIVE MAR, λόγω απίστευτης λιακάδας!
Το ρολόι χτύπησε 4 και ήταν η ώρα για να κατηφορίσω προς Φάληρο! Θέε, καλύτερα να με έσφαζες! Δεν μπορούσα με τίποτα να αφήσω την λιακάδα για να κλειστώ στο ορυχείο! Και όμως το έκανα! Κοιτάς δεξιά ένας κάμερα μαν, αριστερά ένας ηχολήπτης! Νέκρα! Οπότε "Πλού" μην αναρωτιέσαι γιατί σε παίρνω τις πιο ξεκάρφωτες ώρες για να σου πω τα δικά μου! Ας όψεται η ανάγκη του "sharing" που έγραψα και στο στάτους μου στο Facebook!
Στο ενδιάμεσο της καμμένης σκέψης (γιατί σε ξέρω έτσι θα πεις) τσουπ χτυπάει και το τηλέφωνο, μια συναδελφική φωνή από τα πολύυυυ παλιά, να σου θυμίσει ότι έρχονται και εκλογές.. αθλητικές! Βρε,βρε πως αλλάζουν οι καιροί...Γιατί ρόδα είναι η ριμάδα και γυρίζει και τις περισσότερες φορές χωρίς να το επιδιώξεις! Μιλώντας για την δική μου περίπτωση τουλάχιστον!
Αυτό το Πάσχα θα ήθελα να ήταν διαφορετικό. Να μην θυμάμαι, να μην σκέφτομαι, να μην χτυπούν τηλέφωνα, να μην βλέπω την μητέρα μου δακρυσμένη, να ζω "εσένα" περισσότερο και τους άσχετους λιγότερο, να μην ξανα νοιώσω προδοσία, να ήμουν κάπου μακρυά, να δω άλλες εικόνες, να κάνω μια καινούργια αρχή σε όλα. Όμως ξέρω ότι δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν όλα. Και όσο και αν θυμώνω που θυμάμαι ακόμη την "σούπα της μαμάς" μετά την Ανάσταση, τον άγριο σκύλο στο αποδεκατισμένο πλέον σπίτι και τον ατελείωτο κήπο με τα χιλιάδες δέντρα που χανόσουν στις μυρωδιές τους, ξέρω ότι το μέλλον μου είναι αλλού πια. Οι εικόνες ξεθώριασαν και ανήκουν όχι απλά στο παρελθόν, αλλά ούτε και στην πραγματικότητα. Η ξανθιά του "φούρνου" στη γωνία, φανερώθηκε και μαζί και ο ρόλος της σε μια γυναικεία φιλία - παρωδία η οποία θα έσπαγε ταμεία. Οκ, ναι το ομολογώ έχω ένα θέμα με τις επιλογές μου γενικώς. Αλλά έτσι γουστάρω!Τι να κάνουμε! Γιατί εγώ, κορίτσι μου ρόλους δεν παίζω! Μάσκες δεν φοράω, ψέμματα δεν μπορώ να πω! Μπορώ όμως να σε "διαβάσω καλά" κ' ας ήμουν μαθήτρια της παράδοσης. Κ' ας παρουσιαζες 2 χρόνια τώρα κάτι άλλο απο αυτό που πραγματικά ήσουν. Μάθε λοιπόν , ότι εγώ "ζηλεύω" μόνο αυτούς που έχουν πράγματα που μου λείπουν. Όπως πχ η υπομονή. Και αυτό δεν θεωρείται τόσο ζήλια, όσο θαυμασμός. Στα υπόλοιπα η ζήλια, μου είναι αδιάφορη. Τα περισσότερα είναι παροδικά, και είναι ανώφελο να σπαταλάω ενέργεια και δάκρυα. Στη δική σου περίπτωση...είναι απλά για γέλια και για κλάματα! Απέδειξες αυτό που ίδια φοβόσουν, ότι είσαι ξανθιά και στο μυαλό! Ξέρεις, ξεθωριασμένο ξανθό. Δήθεν φρεσκοβαμμένο,αλλά τόσο άρρωστο! Δεν πειράζει, στα 22 του ένας άνθρωπος δεν "οφείλει" να είναι ώριμος, ούτε έξυπνος!
Πάντα μετά από μια μπόρα έρχεται η ηρεμία. Ένα ουράνιο τόξο γεμάτο έντονα χρώματα, τα οποία λατρεύω. Βάλτε λίγο χρώμα στη ζωή σας, όλα θα φαίνονται πολύ πιο έντονα...Σωστά?Τα σέβη μου!


ΥΓ Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κορίτσι - κουλούρι, που απέδειξε πόσο μικρόψυχοι και πόσο "λίγοι" είναι ορισμένοι άνθρωποι πάνω στη γη. Εγώ τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι είμαι στα χνάρια της ευτυχίας...Εσύ δεν θα την αγγίξεις ποτέ!