Όταν το δήθεν συναντά..εμένα!

Γενικά, δε μου παίρνει πάνω απο δέκα λεπτά με ένα τέταρτο να ετοιμαστώ για έξοδο. Ότι έξοδος και αν είναι αυτή.. Έχω μάθει να μην εξαρτώμαι απο κομμωτήρια, ξαδέρφες που σε βάφουν στην εντέλεια, και ενα σωρό μπιχλιμπίδια και μπογιές τα οποία περισσότερο σε κάνουν να μοιάζεις με λατέρνα στην Πλάκα, παρα με τον εαυτό σου. Σαφώς και θα περιποιηθώ τον εαυτό μου, είπαμε. Δε θα βγώ και με τη φόρμα όπως συνηθίζει να κάνει ο ξάδερφος μου, τον οποίο παντρεύουμε παρεμπιπτόντως την άλλη εβδομάδα, και άπαντες φοβόντουσαν μην τυχών και σκάσει με την πιτζάμα του Donald Duck στην εκκλησία, και γελάει και το τελευταίο πετρόνι του ναού, οπότε 2 μήνες πρίν φρόντισαν να τον εφοδιάσουν με κουστούμι και παπιών παρακαλώ!(άμοιρε, εγώ πάντως θα γελάω να το ξέρεις)
Το λοιπόν πρίν περίπου 2 μήνες έπρεπε να δώσω το παρών σε μια απο αυτές τις εκδηλώσεις που θές σα τρελός να αποφύγεις, αλλά όσο και να κοπανιέσαι δε μπορεις! Μια απο αυτές που λές, πωπω ρε παιδί μου η άλλη αντί να κοιτάει να διασκεδάσει, κοιτάει το παπούτσι σου, το φόρεμα σου, μετά πόσο μεγαλύτερος είναι ο κώλος σου από τον δικο της(γιατί αποκλείεται να μην είναι), όπως και αυτόν που σε συνοδεύει.. Αν δε είναι και όμορφος, τότε σίγουρα μέχρι να τελειώσει η βραδιά έχεις φύγει ή με σπασμένο τακούνι, ή με σκισμένο καλτσόν απο τη γλωσσοφαγια! Ουτε το "μάτάκι" στο χέρι δε πιάνει!!!
Ο γολγοθάς ξεκίνησε από το πρωί εκείνης της ημέρας, όπου έκανα το λάθος να πω στον εαυτο μου, πήγαινε κομμωτήριο! Το ότι πήγα, πήγα! Πως έφυγα είναι το θέμα! Είχα μάθει γιατί ο κυρ Μήτσος δε "βολεύει" πια τη κυρά Σούλα, γιατί η Εβανθία έχει αρθριτικά, την άστατη ζωή μιας 70άρας όταν ήταν 25, ποικίλες απόψεις για την οικονομική κρίση, και σαφώς πια χρώματα "φοριούνται" τελευταίως! Εγώ ρε παιδιά τα μαλλιά μου ήθελα να φτιάξω, όχι τα μυαλά μου! ΔΗΛΑΔΗ ΣΚΑΣΤΕ ΛΙΓΟ!
Με το κεφάλι καζάνι μετά από 2 ώρες αναχώρησα από το κομμωτήριο - εξομολογητήριο για το σπίτι μου! Στις 10 είχαμε δώσει ραντεβού με το κολλητό να πάμε , στη κοινη μας γνωστή που οργάνωνε την εκδήλωση. Με την είσοδο στον χώρο, η ατμόσφαιρα μύριζε ήδη κουτσομπολιό!" Καλάαα θα περάσουμε του ψυθιρίζω" και ξεσπάσαμε σε γέλια! Στη γωνία ο μπουφές - υπερπαραγωγή, παραδίπλα ποτά για κάθε γούστο και ηλικία, και πιο δίπλα συνοδευτικά κρασιού για τους εκλεκτούς της βραδιάς! Δεν λέω άψογα οργανωμένη βραδιά από πλευράς οικοδεσποτών!
Στη μία ώρα, ως κλασσική Μαρίνα είχα βαρεθεί, αφού πρώτα είχα γνωρίσει όλες τις γωνίες του σπιτιού. Οι κυρίες χαζεύανε τον κολλητό και εγω του έλεγα "αντε θα σε παντρέψω σήμερα", με τη γκριμάτσα αηδίας στο πρόσωπο του να μου θυμίζει εμένα όταν βλέπω μπροστά μου πατσά! Δυο δε συγκεκριμένες με είχαν "σκαναρει" από πάνω μέχρι κάτω, προσπαθούσαν μάταια βέβαια να δούν τη πίσω πλευρά του σώματος μου, αλλά δεν τους είχα κάνει το χατήρι! Μπαστακώθηκα στη καρέκλα και δε σηκώθηκα! Έλα όμως που κάποια στιγμή με φώναξε η οικοδέσποινα και αναγκάστηκα να σηκωθώ. Ακόμα θυμόμαστε τη σκηνή με το κολλητο:Σα χορευτική φιγούρα έβλεπες 3 γυναίκες να γυρνούν ταυτόχρονα να καρφώνουν τα βλέμματα τους πάνω μου με το που σηκώθηκα απο τη καρέκλα.. Αποτέλεσμα αυτού? Μισή ώρα αργότερα να σπάσει το τακούνι μου από το πουθενά, και να πιαστεί η εσάρπα μου σε ένα άγκιστρο κουρτίνας! Λεπτομέριες θα μου πεις! Ε αυτό είπα και εγώ! Ένα τακούνι μείων, ακόμη μια γλωσσοφαγιά έπιασε τόπο. Λυσσάξτε μωρέ, περπατάω και χωρίς αυτά!
Όπως σωστά καταλάβατε, αναχώρησα χωρίς τα παπούτσια μου με ένα ζευγάρι παντόφλες της Χριστίνας! Ήταν και πορτοκαλί, ταίριαζαν με το μαύρο σύνολο μου, ε΄κακνα αντίθεση, όπως είπα φωναχτά όταν ένοιωσα όλα τα βλέμματα πάνω μου! Γελάσανε ομολογώ , μαζί και εγώ που ήξερα ότι είχα γίνει μεν ρεζίλι , αλλά το είχαμε διασκεδάσει τουλάχιστον!
Στη διαδρομή για το σπίτι πέταξα και τις παντόφλες. Είχα φύγει μέσα από κάτι το οποίο ήταν πολύ μακριά από αυτό που είμαι εγώ, και δεν ήθελα να κουβαλήσω τίποτα από εκεί μέσα μαζί μου. Το καταχάρηκα να οδηγώ ξυπόλητη, ένοιωσα ελεύθερη, ένοιωσα πιο ανθρώπινη και αληθινή από πολλούς εκεί μέσα οι οποίοι νόμιζαν ότι πίσω απο μια φανταχτερή τουαλέτα μπορούν να κρύψουν τη μιζέρια τους, την άδεια ζωή τους, την ουτοπία στην οποία θέλουν και ζουν μέσα. Αλλά στην ουσία τίποτα απ' όλα αυτά δε γεμίζει το απόλυτο κενό της ψυχής τους.
Εκείνο το βράδυ δε πήγα αμέσως σπίτι, πέρασα από το στέκι, οδήγησα μέχρι εκεί χωρίς παπούτσια, ήμουν όμως ο εαυτός μου! Τα σέβη μου