Η rotring, εμείς και η τυρόπιτα!

Ποτέ δεν άντεχα τις "βαριές" συζητήσεις. Με κούραζαν νομίζω. Προτιμούσα να μη βαραίνω τον "ξανθό" εγκέφαλο μου με περιττά τα οποία μπορούν να με μελαγχολήσουν να μου χαλάσουν τη διάθεση να με φέρουν σε σημείο να δακρύσω. Αυτοάμυνα νομίζω λέγεται..
Χθες βρέθηκα με φίλους. Κάποιους απο το παρών, και κάποιους που είχα να δώ και 4 χρόνια όπως σωστά παρατήρησαν. Μικρή σημασία ο αριθμός των ετών. Το θέμα είναι και εκεί θα σταθώ , οτι ήταν "σαν να μη πέρασε μια μέρα". Αράξαμε στο καναπέ 10ετίας, άλλοι με τις φόρμες και το μισό κιλό "φέτα" σε κόντρα άνεμο", άλλοι με το φόβο της 20χρονης - καταδίωξης(θα τον δείρω εγώ αυτον) και άλλοι με "Σταματένιες" σκέψεις στο κεφάλι(ξεκόλα λέμε). Εγώ μονίμως στο δικό μου μικρό λευκό πλανήτη με ενδιαμεσες στάσεις στον διπλανό.. Έτσι, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα απο τότε που σε ηλικία 14 ετών, αδειάζαμε παρέα όλοι μας τα κουτιά απο τις rotring για να γεμίζουμε τα ράφια του μαγαζιού, ενώ παράλληλα ο στρογγυλός μουστακαλής φώναζε να γίνουν όλα στην εντέλεια γιατι πλησιάζει η σχολική περίοδος, ενώ παράλληλα το στομάχι, του ασκούσε ασφυχτική πίεση που τον έφερνε σε σημείο να ορέγεται τυρόπιτες απο το φούρνο της γωνίας. "Λοιπον, λοιπόν παιδιά stop για λίγο. Σφαίρα τυρόπιτες και Milko, όχι με φράουλα όμως. Αυτες τις μαλακίες που βγάζουν να τις πιείτε εσείς" Και δώστου γέλιο, φωνές, ατελείωτα κουτιά με μολύβια - γόμες - στυλό να σε κοιτούν αναζητώντας τη σωστή τους θέση στα καλογυαλισμένα ράφια του μαγαζιού.
Πόσο πίσω με γυρίσατε χθες να ξέρατε. Πόσα πράγματα ζωντάνεψαν στο μυαλό μου. Πόσες εικόνες με ουρές από κόσμο να περιμένουν στο ταμείο, και εμείς να τρέχουμε σαν τους τρελούς να προλάβουμε τη κάθε τους επιθυμία. Γουστάραμε όμως, αυτο μας κρατούσε όλους στα πόδια μας, μετά από 13 ώρες ορθοστασία. Γιατί κάλλιστα μπορούσαμε να το σκάσουμε για το κοντινό παιδότοπο. Αλλά μέναμε εκεί. Είχε μέλι ο άτιμος τώρα που το σκέφτομαι. Και εμείς οι μέλισσες που γυρίζαμε γύρω γύρω. Κολλούσαμε πάνω του, γυρίζαμε γύρω του.
Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, μα ποτέ την εικόνα της ανακαίνισης όταν πλέον η ιδιοκτησία πέρασε σε άλλα χέρια. Βρέθηκα εκεί ενα καλοκαιρινό μεσημέρι του Ιούνη. Δε θα αρνηθώ το σοκ που υπέστη όταν πέρασα την εξώπορτα και αυτό που αντίκρισα ήταν πεταμένα ράφια παντού, σκάλες, συνεργεία που έτρεχαν να προλάβουν το dead line, της παράδοσης των παραγγελιών του αφεντικού. Το μάτι του με είδε.. Διάβασε τη μελαγχολία μου. "Αν με είχες ακούσει, δε θα έβλεπες αυτή την εικόνα τώρα χαζή", φώναξε γελώντας. Και όμως ήξερα οτι πονούσε και εκείνος μαζί μου. Όχι γιατί άφηνε πίσω του ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του και των κόπων του για να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος πλέον στη τρίτη δεκαετία της ζωής του, αλλά γιατί με διάβασε. Ποτέ δεν ήθελε να με βλέπει να μελαγχολώ. Στα αυτιά μου τα έχω ακόμα όλα: "Αν σε δω ποτέ να κλαις για άνδρα θα σε κράξω να ξέρεις" "άντε χαζή στεναχωριέσαι για βλακείες" " Ναι εντάξει, φοβάμαι τη μοναξιά, δεν φταις εσύ".
Υπό άλλες συνθήκες η χθεσινή βόλτα θα μου είχε προκαλέσει μεγάλο πόνο. Οι εικόνες από εκείνον θα μου θύμιζαν οτι δεν είναι πλέον ανάμεσα μας, να τον πειράξω. Να τον κοροϊδέψω όπως συνήθιζα. Να πάρω στα χέρια τα παπούτσια μου όπως όταν γύριζα από ξενύχτι για να μην αρχίσει να κουνάει κοροϊδευτικά το κεφάλι λέγοντας μου:" γιατί ήρθες? Καλύτερα να καθόσουν εκεί να γλιτώναμε το πρωινό σου"! Αντίθετα με έκαναν να χαμογελάσω, να αυτοσαρκαστώ, να ταξιδέψω και σε κάποιες στιγμές να γελάσω με την ψυχή μου.
Δεν ξέρω αν αποδέχομαι το θάνατο. Αυτό που ξέρω είναι οτι συμβιβάστηκα μαζί του πλέον. Κάποτε με τρόμαζε. Πλέον μου είναι αδιάφορος. Το να χάνεις έναν σημαντικό άνθρωπο της ζωής σου σε κάνει να αναθεωρείς πολλά. Να σκέφτεσαι πιο ώριμα πιο ρεαλιστικά. Αφήνεις τα πολλά μελλοντικά σχέδια και επικεντρώνεσαι στο τώρα. Συνειδητοποιείς οτι τελικά πρέπει κάθε στιγμή της ημέρας να την ζείς όσο περισσότερο μπορείς, να μιλάς να μοιράζεσαι να δίνεις, χωρίς απαραίτητα να περιμένεις αντάλλαγμα. Πράγματα που προσπερνούσες, δεν έδινες σημασία, ξαφνικά φαντάζουν τόσο σημαντικά για σένα. Και αναρωτιέμαι.. Γιατί πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο για να ξυπνήσεις από το λήθαργο? Γιατί πολύ απλά δεν πιστεύεις ότι θα συμβεί σε σένα που απάντησαν εύστοχα. Επαναπαύεσαι λοιπόν και αγχώνεσαι για μαλακίες προσπερνώντας πολύ σημαντικές στιγμές.
Δε νοιώθω θλίψη. Νοσταλγία ίσως. Μου χεις λείψει ψιθύρισα κατεβαίνοντας απο το αυτοκίνητο, και χαμογέλασα κοιτώντας ψηλά. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου σώμα. "Ξέρω ότι με ακούς και χαμογελάς και ας μην συμφωνείς με όλα, αλλωστε ακόμα μαθαίνω, μέσα απο τα λάθη μου γίνομαι καλύτερη, σοφότερη και πιο γεμάτη.Θα τα καταφέρω, όπως μου είπες..Καληνύχτα"


ΥΓ: Σας ευχαριστώ για την κουβέντα και τις εικόνες που μου ξυπνήσατε. Για το γέλιο την νοσταλγία την παρέα. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει παραμένουμε όλοι μας τα ίδια αθώα παιδιά της γειτονιάς. Τα καλύτερα έρχονται, αρκεί να το πιστέψουμε μέσα από τη ψυχή μας: Γιώργο Ρίτα,Δωράκι(φασόλια)