Φλεβάρης, μπλιάχ!

Σήμερα κατάλαβα για τα καλά, οτι τελικά αυτός ο μήνας δεν με πάει καθόλου! Επίσης έπιασα τον εαυτό μου να γκρινιάζει μετά απο πολλά χρόνια και αυτό με εκνεύρισε διπλά. Πέρα του γεγονότος οτι παρα φόρτωσα πολλά στη καμπούρα μου αυτό το διάστημα συνειδητοποίησα, οτι δεν έκανα απολύτως τίποτα εις γνώσην μου πάντα για να τα πετάξω απο πάνω μου.Άρα πως να μη γκρινιάξεις στο τέλος, μ'αρεσει που αναρωτιέμαι κιολας.
Σε επισκέφτηκα μετα απο αρκετό καιρό. Κάθησα εκεί δίπλα άφησα ενα τριαντάφυλλο, το ξέρεις είναι η αδυναμία μου. Προσπάθησα να ελαφρώσω τον εαυτό μου. Δεν έχω αλλου να τα πω βλέπεις, δεν μου βγαίνει, δεν μου το βγάζουν δεν ξέρω. Νομίζω οτι δε θα με ακούσουν, θα με προσπεράσουν, δε θέλω να γίνομαι και βάρος. Κάτι τέτοια κολλήματα τα τραβάω. Εσύ ξέρω θα με ακούσεις.Κ'ας σχολιασε μια περαστική "όσο και να μιλάς δεν σε ακουέι". Δεν νομίζω, πάντα ακουγε, θυμόταν ήταν εκέι.
Προσπάθησα μάταια να μιλήσω. Ηταν πολλά αυτα που ήθελα να μοιραστώ και να ζητήσω συμβουλή. Ξαφνικά ένα κενό. Το κρύο ήταν τσουχτερο, αλλά δεν νομίζω οτι ήταν αυτό η αιτία της παγωμάρας μου. Ηχούσαν στα αυτιά μου διαφορες φωνές. Το μισώ αυτό, ίσως γ'αυτο δεν σε επισκέπτομαι συχνά. Δεν θέλω τρίτους στη παρέα. Χάζευα το "κείμενο" μου, χάζευα εσένα και προσπαθούσα να πώ 2 κουβέντες, αλλά δεν έβγαινε τίποτα απο το στόμα μου. "Νοιώθω πολύ μονη μου" μόνο καταφερα να ψελλίσω μετά απο ενα τέταρτο, και δεν ήταν παράπονο, αλλά ανάγκη. Καθαρή αναγκη και μεγάλη αλήθεια.Όσο τελικά προσπαθώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου καταλαβαίνω οτι μου λείπουν πράγματα. Κάτι να λειτουργώ, και όχι να υπολειτουργώ.
"Μα να μην έχω τίποτα να σου πω", είπα. Πως είναι δυνατόν! Μετα απο 2 λεπτά εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια δακρυσμένη. Δε ξέρω τι απ'όλα που κουβαλάει η πλάτη με έκανε να δακρύσω, δε το πολυσκέφτηκα. Το άφησα να περάσει.Νομίζω οτι χρειάζομαι μια αλλαγή. Τα μαλλιά μου λες?Μπα.Ψευδαίσθηση είναι και αυτο οτι αλλάζεις κάτι επάνω σου, αλλά στην ουσία παραμένεις στην ίδια κατάσταση, απάντησα στη "σβούρα" που το πρότεινε.Τοτε άλλαξε κάτι που σου χαλάει την ιδανική εικόνα που έχεις στο κεφάλι σου.Λές λέω έ?Γιατι υπάρχει ιδανικό ρώτησα αργότερα τον εαυτό μου? Μάλλον όχι.
Και μέσα σε όλα έχω και το ριμαδο-μπούκωμα που δε λέει να με αφήσει!Τι αμαρτίες πληρώνω! Νομίζω πως χρειάζομαι επειγόντως ξεκούραση-ρεπο-ανακατασκευή=άδεια! Θα το προτείνω γιατι χλωμιάσαμε!Α και τώρα που το παρατηρώ, έχω ξεχάσει να ασχοληθώ λίγο και με μένα (και χαμογέλασε διαβολικά)!Τα softex σέβη μου!

Λέω να μην μείνω σπίτι σήμερα!Αν και το κρύωμα και η κακή διαθεση χτυπούν την πόρτα μου, θα το σκάσω απο το παράθυρο με το σκούφο μου τον μαύρο στο χέρι!Γιατί η επόμενη εβδομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα, των παθών!Καλό σας Σ.Κ.