Στον Δημήτρη και τη Στέλα.

Eίναι απο αυτές τις μέρες η σημερινή που το κεφάλι μου δε χωράει άλλες σκέψεις. Είναι τόσο γεμάτο σε σημείο που ακόμα και εγώ, δε μπορώ να το οργανώσω ετσι ώστε να μπω σε διαδικασία να δώσω λύσεις και απαντήσεις. Ακόμα μια Κυριακάτικη μέρα εργασίας βρίσκεται στο μέσω της. Οι προετοιμασίες για το βραδινό "μπουκέτο" άρχισαν από πλευράς μου από τη 13.30 που ήρθα. Κ'ας ξεκινούσε η βάρδια μου 14.30. Δεν μπορούσα να μείνω σπίτι, με πλάκωνε. Προτίμησα την ηρεμία του γραφείου. όσο ήρεμα μπορεί να είναι μέρα αγωνιστικής δράσης και μάλιστα ενός αγώνα, που πάντα περίμενα με λαχτάρα να έρθει. Λόγω καταγωγής οι αναμετρήσεις Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, τραβούσαν το ενδιαφέρον μου, λες και ήταν ντέρμπι "αιωνίων". Και αυτή η κόντρα ξεκίνησe από έναν πλατωνικό έρωτα του λυκείου που τύχαινε να ήταν παοκτζης(τι θυμήθηκα θεέ μου). Τα χρόνια πέρασαν, η κόντρα με τα ασπρόμαυρα παρέμεινε.
Σήμερα ούτε όρεξη να δω τον αγώνα δεν έχω. Ψάχνω μάταια να βρω κάτι να μου φτιάξει τη διαθεση, όχι τιποτα άλλο να κάνω τουλάχιστον την δουλειά μου. Παλεύω 2 ώρες τώρα να τελειώσω ένα ριμαδοκείμενο, που υπό άλλες συνθήκες θα είχε τελειώσει στο πεντάλεπτο. Και όλα αυτά γιατί το κεφάλι μου ταξιδεύει αλλού. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες θα μου πεις. Εντάξει πάω πάσο, κατάφερες να με ηρεμήσεις σε ένα βαθμό. Είναι καθαρά εγκεφαλική - παροδική παράλυση που συνηθίζω να λεω και εγώ. Θα σηκωθεί ο εγκέφαλος που θα πάει.
Σε μια εβδομάδα παντρεύουμε τα "παιδάκια" μας. Από τώρα έχω αρχίσει να συγκινούμαι! Ανάθεμα την ευαισθησία μου! Το μόνο που θέλω να αποφύγω σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το " και στα δικά σου, πότε με το καλό, κανα καλό παιδί βρήκαμε?" κτλ κτλ. Χαμογελάς αμήχανα, λες ένα «είμαι μικρή ακόμα» άλλο που δε σε πιστεύει κανείς και προσπερνάς τα σχόλια τύπου "έχετε γίνει παράξενη η νέα γενιά". Απο τώρα σκέφτομαι το ερχόμενο Σάββατο. Χαίρομαι αφάνταστα για τον Δημήτρη, γιατί τον έχω περισσότερο και από αδερφό μου. Μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε τις τρέλες μας παρέα. Ακόμα μας θυμάμαι να σκαρφαλώνει στα ψυγεία, και εγω να τον ακολουθώ με τη γιαγιά μου να τραβάει τα μαλλιά της. Μεγαλώνοντας αφήσαμε τα ψυγεία τις κουζίνες και όλα τα είδη που πιάνουν χώρο σε ύψος στο σπίτι και πιάσαμε τα γήπεδα, τη θύρα 13 τις φωνές κτλ κτλ. Πάντως , δεν έχουν παράπονο οι μαμαδες μας, δεν ηρεμούσαν ποτέ μαζί μας!
Και τώρα τον βλέπω να αλλάζει σελίδα στη ζωή του. Προχωράει σε κάτι διαφορετικό. Δίπλα σε έναν άνθρωπο που όσο θυμάμαι τον Δημήτρη τα τελευταία χρόνια, θυμάμαι και τη Στέλα. Ο ένας για τον άλλο. Εκείνη μονίμως πονάει, εκείνος μονίμως έχει τη λύση. Αυτός παραμένει ένα αγαθό παιδί, εκείνη τον μαζεύει από τις τρέλες του, οι οποίες μετριάστηκαν βέβαια κατά πολύ. Η δική μας τρέλα μας ευτυχώς δεν άλλαξε, ούτε μετριάστηκε. Ακόμα χτυπιόμαστε, όταν χάνει γκόλ ο Σαλπιγγίδης και βαράμε καρέκλες και τραπέζια. Ακόμα βλέπουμε παρέα αγώνες, ακόμα και τώρα πάμε παρέα γήπεδο όταν τύχει, ακόμα μιλάμε ατελείωτες ώρες για το "αγαπημένο του θέμα"! Αυτές οι συνήθειες είναι το μόνο σίγουρο ότι δεν θα αλλάξουν ποτέ.
Δεν θα αγγίξω το θέμα γάμος και στέφανα όσον αφορά τη δική μου μεριά. Ακόμα βουίζουν στα αυτιά μου τα λόγια του πατέρα μου. Έχει και εκείνος μεγάλο μέρος ευθύνης στις απόψεις μου περί γάμου.. Τα σέβη μου.


*Εύχομαι πάντα η ζωή σας να είναι γεμάτη! Απο εμπειρίες, στιγμές, εικόνες! Να θυμάστε πως είμαι πάντα εδω, και ας λείπω συνέχεια!