Πάρε - δώσε..

Συνήθως στην παρέα είχα πάντα το ρόλο του ψυχολόγου. Σε μένα έτρεχαν όλοι για να βρούν τη λύση στο πρόβλημα τους. Ισως επειδη ποτέ μου δεν έδινα βεβιασμένες απαντήσεις και όσες έδινα ήταν πάντα αληθινές με βάση τον χαρακτήρα του ανθρώπου που είχα απέναντι μου. Ποτε δε ζητουσα ανταλάγματα, ποτε δεν απάιτησα να είναι εκεί κανεις. Ανιδιοτελής σε όλα μου. Δίνω χωρίς να περιμένω πάντα κάτι. Λάθος μου λένε πολλοί. Απλά "εγώ", απαντώ. "Ποτε δε θα το εκτιμήσει κανείς αυτο" λένε. Δε κοιτάω τι θα κάνει ο άλλος , απαντώ. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να προσφέρω εγω. Πολλές φορές χάνουμε την ουσία του πράγματος κοιτώντας συνέχεια τι θα κάνει ο άλλος, πως θα αντιδράσει, πώς θα σκεφτεί, με αποτέλεσμα να μην λειτουργούμε αυθόρμητα. Να "κοπιάρουμε" συμπεριφορές, δίνοντας στον άλλο στην ουσία την εντύπωση ενος ανθρώπου απολυτα τέλειου, ενώ η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικη. Πόσες φορές έχετε ακούσει απο το στόμα κάποιου: " Δεν πιστεύω οτι είναι ο άνθρωπος που αγάπησα", " δεν ήταν έτσι στην αρχη" κτλ κτλ. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος. Γενικά ειμαι της άποψης οτι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλά προσαρμόζονται σε καταστάσεις επειδη θέλουν να πετύχουν τους στόχους τους, ή πολύ περισσότερο γιατι δεν αντέχουν τις αλλαγες. Και αυτο αφορά περισσότερο το κομμάτι σχέσεων. Αρνουμαι να ξεβολευτω..Λένε πολλοί: Ωχου μωρε αδερφε, που να ξανα ξεκινάω να γνωρίζω τον άλλο απο την αρχή?Οποτε τι κάνω?Μένω και αποδέχομαι μια κατάσταση - συμβιβάζομαι - και ζώ με την ελπίδα οτι θα αλλάξουν τα στραβα. Και ομως δυστηχώς τα στραβά δεν αλλάζουν. Γιατι δε γίνεται να αλλάξουν. Με αυτά μεγαλώσαμε, με αυτά γαλουχηθήκαμε, με αυτα θα πορευτούμε. Να μετριαστούν μπορει, εκεί αφήνω ενα παράθυρο έχοντας σαν παράδειγμα εμένα.
Μια φίλη, αρκετα ταλαιπωρημένη στη προσωπική της ζωή, προσφατα έβαλε τέλος σε μια ακόμη σχέση. Τωρα έβαλε εκείνη, έβαλε ο άλλος λίγη σημασία έχει για μένα. Αυτα είναι ερωτήματα που κατ 'εμε θα έπρεπε να μας απασχολούσαν μόνο στο δημοτικο, άντε και γυμνάσιο. Οταν ζητήθηκε η αποψη μου, της απάντησα απλα. "Αντέχεις την αναμονη που σου ζητήθηκε? Νομίζεις την αξίζεις? Μην απαντήσεις με γνώμονα το συναισθημα σου, προσπάθησε να βάλεις και τη λογικη σου". Σαφώς, και κατανοώ απόλυτα στη παρούσα φάση δεν μπορεί να σκεφτεί ήρεμα. Οταν ακουσα όμως την φράση: Μου έδωσε πράγματα που μου έλειπαν, εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά ήθελε και τα έβλεπε οτι της έλειπαν? Μηπως είχε τόση αναγκη να της δώσουν με αποτέλεσμα να πιέζει ακόμη και η ίδια τον εαυτό της να προχωρήσει κάτι, να πάρει γρήγορες απαντήσεις απο κάτι που είναι τόσο "φρέσκο" ενω στην ουσία έχανε πολύτιμες εικόνες απο τη κοινή τους καθημερινότητα? Εκείνη ξέρει καλύτερα νομίζω. Οπως ξέρω πως είναι τοσο καλό παιδι που αξίζει πολύ περισσότερα απο αυτα που περιμένει η ίδια. " Αγαπάμε τους λάθος ανθρώπους" μου είπε. Και μπορεί να έχει και δίκιο. Άλλωστε ποτέ δεν ορίζεις την καρδιά ποτε θα ερωτευτεί και ποιόν. Δε κυριαρχεί εκεί η λογική , εκτός άν υπάρχουν άλλοι "εξωτερικοί" παράγοντες. Τα λεγόμενα "λεφτά" αισθήματα. Και πιστεψτε με υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσα μας! Ο έρωτας λένε ξεφτίζει στο χρόνο, αυτό που μένει είναι η αγάπη. Και εγω θα ρωτήσω: Πως ορίζεται η αγάπη? Αν μπορεί να υπάρχει ορισμός για μια τόσο άγνωστη-τρυφερή λέξη..Τα σέβη μου



ΥΓ: Κοριτσάκι, εσύ και εγω μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνα, να ξέρεις όμως πως ειμαι πάντα εδω, και ας δουλεύω σαν τρελλή.
Οσο για σένα, παιδί "ακτινογραφία" ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και ας μην πρόλαβα να δώσω απολύτως τίποτα..