Ραντεβού με το χρόνο

Όταν ήμουν μικρή, βιαζόμουν να μεγαλώσω. Οταν μπήκα στην εφηβεία βιαζόμουν να "φύγω", να αλλάξω παραστάσεις, να τελειώσω το σχολείο, να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου. Μετα την ενηλικίωση βιαζόμουν να πετύχω στα σχέδια μου, να φτάσω τους στόχους μου.Μετα απλά βιαζόμουν,γιατι έτσι έμαθα.
Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το "τρέχω" ήταν η λέξη που με χαρακτήριζε. Τρέχω να προλάβω τα dead lines, εμένα, τη τεχνολογία ,τα όνειρα μου έτσι ώστε να μην μείνουν ανεκπλήρωτα, τη ζωή την ίδια μέσα απο μια καθημερινότητα που απο τότε μέχρι και σήμερα είχε πάντα συγκεκριμένους στόχους, με τον εαυτό μου να τους κλοτσά, και να κάνει τα δικά του. Κάποτε με ρωτησαν στο πλαίσιο ενος χαζού τεστ, από αυτά που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, ποιος ειναι ο αγαπημένος μου αριθμός. Το "ενα" απάντησα, και όταν μου ζητήθηκε το γιατί, χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα: "Γιατι βαριέμαι να περιμένω το δύο". Ανυπόμονη σε όλο μου το μεγαλείο. Αν μπορούσα την δουλειά μου να την είχα τελειώσει απο χθές, θα ημουν πολυ ευτυχισμένη. Με τις όποιες συνέπειες μπορεί να έχει ενας τέτοιου είδους χαρακτήρας. Και έχει, αρκετές. Απλά εσυ δε μπορείς να τις διακρύνεις μέσα στο πανικό σου και την τελειομανία που σε πιάνει πολλές φορές προκειμένου όλα να είναι σε μια σειρά.
Ο καιρός περνάει. Και περνάει γοργά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Οι εποχές αλλάζουν σαν τις σελίδες ενός βιβλίου το οποίο τελείωσες σε χρόνο ρεκόρ. Τρέχουν τα πάντα με ταχύτητα φωτός, και εσύ είσαι απλός θεατής των γεγονότων. Ζεις μέσα στο χάος. Δεν παρατηρείς, απλά τρέχεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο επειδη το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Είσαι μέρος της κοινωνίας βλέπεις. Βλέπεις το διπλανό σου, τον μιμείσαι που βουλιάζει στην ανία του και στα "πρέπει" της καθημερινότητας του. Εχει ξεχάσει να χαμογελάει, βαριέται αλλά δε τολμάει να το ξεστομίσει. Γιατί έτσι έμαθε να ζεί, έμαθε να υπολειτουργεί έμαθε να συμβιβάζεται. Δεν του αρέσει, αλλά δεν μπορεί να επαναστατήσει κιόλας. Οι υποχρεώσεις τρέχουν. Δεν είναι ώρα για επαναστάσεις, εχω να ξυπνήσω στις επτά αυριο..
Δε θα το παίξω "ξερόλας" ούτε και "επαναστάτης χωρίς αιτία". Δε μου έλειψε ποτέ σχεδόν τίποτα. Φρόντισαν καλά οι δικοί μου άνθρωποι γ' αυτο και τους ευχαριστώ. Ποτέ μου όμως δε μπορούσα να συμβιβαστώ με τα καθώς πρέπει, και τα δήθεν. Παλιά έκρινε η καρδιά, πλέον κρίνει το μυαλό, σε συνάρτηση με το συναίσθημα. Η Ελντα, είπε κάποτε πως η απόλυτη ισορροπία για εναν ανθρωπο, είναι όταν καταφέρνει να ισορροπεί τη λογική του με το συναίσθημα. Νομίζω πως είμαι κοντά. Με ξέρω, το συναίσθημα για μένα, έπαιζε και θα παίζει πάντα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μα πάνω και από αυτό για μένα, το σημαντικότερο ρόλο θα παίζει η αξιοπρέπεια μου και αυτό το διδάχτηκα, μέσα απο σημαντικούς ανθρώπους που θαύμασα. Πριν αρκετά χρόνια σε ηλικία 17 χρονών ταξίδεψα μόνη μου στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω έναν αγώνα. Τότε δε θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ οτι θα μου επιτρεπόταν να το κάνω, σε τέτοια κιολας ηλικία, απο το σπίτι μου. Και όμως, την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν τότε δε θα τη ξεχάσω ποτε στη ζωή μου. Ηταν οι κόποι μου,η επανάσταση μου και η σιγουριά που έβλεπαν στον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν τον μετάνιωσαν ποτε..
Πλέον οι ρυθμοί έπεσαν. Παρατηρώ απλά τις μέρες να κυλούν. Ζω με τέτοιο τρόπο που να μου αρέσει η ιδεά,που λέει και ο Ιrvin Yalom, στο εξαιρετικό αλλα περίεργο "Όταν Έκλαψε ο Νίτσε. Η τελειομανία μετριάστηκε, οι τάσεις για φυγή παραμένουν, τα ταξίδια βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού, ο έρωτας χτυπάει τη πόρτα, και εγώ θέλω σε όλα να είμαι εκει..Τα σέβη μου