Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009



Αρκετά μουντή και μελαγχολική μέρα.Εξω βρέχει ασταμάτητα, και παρότι σε κρατά κλεισμένη στο σπίτι,η ατμόσφαιρα έχει μια διαφορετική αύρα. Μια δόση αισιοδοξίας. Μ'αρεσει η βροχή, με ταξιδεύει.Βλέποντας το νερό να αγκαλιάζει οτι βρεί στο πέρασμα του, ανθρώπους που τρέχουν πανικόβλητοι στο δρόμο με πολυχρωμες ομπρέλες,παιδάκια με σκουφιά κασκόλ,γενικά μια ακρως χειμερινή εικόνα ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Χαζεύοντας απο το μπαλκόνι τις χοντρές στάλες τις βροχής, ακούγοντας τον ήχο στα κάγκελα του σπιτιου, το μυαλό μου φεύγει τελείως. Αδειάζει απο σκέψεις. Τα μάτια παρατηρούν, ρουφούν μυρωδιά βροχής, και κρατούν εικόνες απο ότι τους προξενησει το ενδιαφέρον.
Μια τέτοια εικόνα, που αποτύπωσα στο μυαλό μου σήμερα, ήταν οταν ενα αυτοκίνητο κοντοστάθηκε δίπλα μου σε ενα φανάρι στο δρόμο της επιστροφής μου, στο σπίτι."Για εθνική απο δω πως θα βγούμε?Πάμε Αράχωβα για σκί, φώναξαν εν χορό οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο,και άρχισαν να τσιρίζουν απο χαρα..Γέλασα, γιατι είδα τη λαχτάρα ζωγραφισμένη στα μάτια τους να φύγουν απο την ανία που τους έδερνε. Και μιλάμε για ενα ταξίδι, αρκετά κοντινο. Αλλα θα μου πείς η απόσταση κάνει το ταξίδι?Οχι. Η σκέψη και μόνο οτι θα ζήσεις κάτι διαφορετικο, σε βάζει στη μπρίζα πρίν καλα καλα ξεκινήσεις. Οταν φτάσεις δε, ε εκέι ξεφεύγεις παντελώς.
Τελευταίο ταξίδι - αστραπή που ακομα θυμάμαι έντονα, ήταν προπερσυ τις γιορτές. Ταξίδι-οτι ναναι που λέω και εγω. Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης ήμουν σε κάτι γενέθλια, οποτε επέστρεψα σπίτι,περασμένες 5, με το ραντεβού για να φύγουμε το "γκρούπ τρέλας" να είναι στις 6 το πρωί. Κανένα πρόβλημα..Αν και άυπνη, πήρα το καφεδάκι μου, έφτιαξα πρόχειρα ενα σάκο με τα απαραίτητα, και αναχώρησα για το σημείο συνάντησης..Παρότι άυπνη η λαχτάρα ήταν μεγάλη για να φύγω.Αυτο με κρατούσε και ζωντανή! Μετα απο περίπου τρείς ώρες, βρισκόμουν στον Παρνασσό. Ακομα γελάω με τις τούμπες στο χιονοδρομικο. Ακομα θυμάμαι τα πειράγματα μεταξύ της παρεάς για το ποιος θα καταφέρει να μείνει όρθιος με τα πέδιλα. Ακομα θυμάμαι τον άμοιρο το δάσκαλο του σκί, να προσπαθεί να ξεμπλέξει το πέδιλο μου απο τα προστατευτικα δυχτάκια, και την παρεα μου απο πίσω να γελάει πονηρά νομίζοντας οτι έπεσα επίτηδες μπροστά του!Εεε εντάξει μπορεί και να το κανα επίτηδες τώρα που το σκέφτομαι..
Εκείνο το ταξίδι,κράτησε ελάχιστα..Μείναμε μόλις μια ημέρα,και την επόμενη το πρωί,αναχωρήσαμε για Αθήνα. Είμασταν όμως όλοι χορτάτοι. Ειχαμε γελάσει,είχαμε περπατήσει όσο δεν περπατάμε μια ολοκληρη εβδομάδα στην Αθήνα, ίσως και μήνα, είχαμε φορτώσει μπαταρίες. Ειμασταν άλλοι άνθρωποι ρε παιδί μου!
Λατρεύω τα ταξίδια,ειδικά τα απρόσμενα, αυτα που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόγραμμα. Αυτα που ξεκινάς χύμα, χωρίς σχέδια, τα οποία σου βγαίνουν στη πορεία. Ωραιο και το πρόγραμμα δε λέω, αλλά καμια φορά το αυθόρμητο είναι πολύ καλύτερο. Δεν ξέρω πιο θα είναι το επόμενο μου ταξίδι αστραπή. Το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω αρχίσει να στερεύω απο εικόνες, και νομίζω οτι είναι ώρα να αρχίσω να ζώ λίγο και το..εκει έξω. Τα σέβη μου

2 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.