"Απώλεια" λέξεων..

Μεγάλωσα σε μια αρκετά πατριαρχική οικογένεια.Μπαμπάς αυστηρός(εχω κούτελο εγώ στη κοινωνία)η μαμά συνήθως έπαιζε το ρόλο του σωσίβιου της υποθεσης(κανε λίγο πίσω πατέρας σου ειναι).Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια,τελείωσα το λύκειο με εναν αξιόλογο βαθμό,τινάζοντας στον αέρα τις πανελλήνιες,γράφωντας στα παλιά των υποδημάτων μου τα "επαγγελματικά ονειρα" του πατέρα μου για εμένα,θέλωντας να ζήσω το δικό μου ταξίδι.Και το θέμα δεν ήταν τόσο τα διαφορετικά επαγγελματικά θέλω τα δικά μου,όσο το να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω σε δικά μου μονοπάτια,στα οποία δε θα νοιώθω το πατρικό βλέμμα να με ακολουθεί δίνοντας εντολές και μιλώντας στη προστακτική. Και ναι, το καταφερα.Σπούδασα στη σχολή που ήθελα,αποκόπηκα απο τα πολλά πολλά οικογενειακά βάρη και αφοσιώθηκα σε μένα.Εκανα μια σοβαρή(φαινόταν στην αρχή τουλάχιστον),σχέση,και πορεύτηκα όπως εγώ επιθυμούσα!
Δέκα χρόνια αργότερα,αυτό που βλέπω στο καθρέφτη μου,είναι κάτι τελείως διαφορετικό,απο εκείνο που πίστευα,σαν αιώνια εφηβη.Άλλαξαν πολλά.Οι φίλοι,η καθημερινότητα,οι αναγκες.Εκείνα που θεωρούσα δεδομενα στο φτωχό - ρομαντικό μυαλό μου,αντικαταστάθηκαν απο μια τελείως ρεαλιστική εικόνα,που στην αρχή με πάγωσε αλλά αργά ή γρήγορα την ασπάστικα.Είπα..it's reality.
Η υποτιθέμενη "σοβαρή σχέση" έλαβε τέλος,μετα απο ενα ωραιότατο "κέρατο",και ο πατέρας μου έφυγε απο κοντά μας ένα μήνα αργότερα, ενα πρωινό του Νοέμβρη..Και εκεί είναι που γυρίζει ο κόσμος αναποδα.Πιάνεις τον εαυτό σου να τον αναζητά,εκεί που προσπαθούσες να αποδράσεις απο εκείνον.Ανατρέχεις σε εικόνες του παρελθόντος γεμάτες οικογενειακές στιγμές,χαμόγελα,αναπλάθεις κουβέντες του,του μιλάς καθημερινά στη φαντασία σου,και εκνευρίζεσαι με σένα.Εκει αρχίζεις να αναρωτιέσαι,μήπως τελικά του μοιάζεις τόσο που δε το αντέχεις?
Άραγε πόσοι απο μας,προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε απο κάτι που μας βάραινε το πετύχαμε,και έπειτα μεγαλώνοντας, ψελλίσαμε μέσα απο τα δόντια μας "ποσο δίκιο είχε".Ποσο δίκιο είχε εκείνος που τότε μας φαινόταν υπερβολικός και εκτός πραγματικότητας?Πολλοί υποθέτω.
Η απώλεια πάντα σε κάνει να αναθεωρείς,να σκεφτείς αν πρόλαβες να εκφράσεις με λέξεις όλα όσα ήθελες.Συγνώμη,σ'αγαπώ,σε χρειάζομαι,μου λείπεις,σε θέλω.Λέξεις,λέξεις λέξεις,θα πείς,και όμως.Ειναι τόσο απλές και συνάμα τόσο σύνθετες να τις ξεστομίσεις.Τις κρατάς μέσα σου με το φόβο οτι μπορεί να βαρύνουν τον διπλανό σου.Και όμως πολλές φορές και ο διπλανός σου μπορεί να σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.Οποτε καλό ειναι πολλές φορές να βγάζουμε και τίποτα απο αυτή την "πλάτη",που τ κουβαλάει όλα και συμφέρει!
Στις ατελείωτες βόλτες πλάϊ,στη θάλασσα,ανατρέχω στο κοντινό παρελθόν και λέω..Σ'ευχαριστώ που πρόλαβες να μου δώσεις και να σου δώσω απλές λέξεις,αλλά τόσο δυνατές.Καλό σου ταξίδι "φίλε μου"..Σε μέρες πιο φωτεινές..γεμάτες ζωή!

Αφιερωμένο στον πατέρα μου,την μοναδική-μέχρι στιγμής- αλήθεια στη ζωή μου..