Under-water.

Δεν είναι τυχαίο οτι η ονομασία αυτού του blog,έχει σχέση με τη θάλασσα.Storie di mare λοιπόν κοινώς ιστορίες της θάλασσας.Της δικής μου θάλασσας όπως την έχω στο μυαλό μου.
Σαν γνήσιο "ψάρι"το νερό ήταν το Α και το Ω για μένα.Κολύμπησα σε εξαιρετικά μικρή ηλικία,έκλαιγα όταν έπρεπε να φύγουμε νωρίς απο τη παραλία και ανυπομονούσα για το πότε θα επιστρέφαμε περίσσότερο απ'οτι ανυπομονούσα για να πάρω ένα παιχνίδι ή για να πάω να παίξω στο πάρκο. Ιστορίες της θάλασσας λοιπόν.Της δικής μου θάλασσας όπως την έχω στο μυαλό μου. Αυτή την οποία φοβάμαι αλλά σέβομαι.Αυτή που μπορεί να σε καταπιεί,αυτή που μπορεί να κάνει να νοιώσεις σαν παιδί,αυτή που μπορεί να σου προσφέρει στιγμές.
Μεγάλωσα πλέον(όπως το πάρει κανείς) το κόλλημα παρέμεινε κόλλημα,ίσως και το μοναδικό που είμαι σίγουρη οτι δε θα αποβάλλω ποτε.Εκεί πλάϊ στη θάλασσα θα τα πώ με μένα, εκεί θα κλάψω,εκεί μιλήσω και θα πώ πράγματα που δε μπορώ να εκφράσω σε ανθρώπους για διάφορους λόγους,εκεί θα γελάσω,εκεί θα πάω όταν θέλω να αποβάλλω τη χολέρα της ημέρας και να αδειάσω το μυαλό μου απο σκέψεις,εκέι θα περάσω ατελειωτες ώρες το καλοκαίρι στη παραλία,με τον ήλιο να μπάινει ευχάριστα στη παρέα μας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σηκώνεται στο μέσο της νύχτας,να παίρνει το αυτοκίνητο και να εξαφανίζεται,εκεί στις στροφές στα λιμανάκια,στο δεύτερο παράδρομο,αμέσως μετα το στέκι των "γρήγορων".Εκεί σε μια συγκεκριμένη γωνία,οπου έχει κυριολεκτικά "πιάτο" τα πάντα,εκεί οπου το γυμνό μάτι φτάνει Σούνιο,εκεί έχω περάσει ατελείωτες ώρες μοναξιάς,εξομολογήσεων,και συζητήσεων με τον εαυτό μου.Εκεί βρήκα πολλές λύσεις,εκεί πήρα αποφάσεις,εκεί έκανα λάθη.Πάντα όμως, βάζοντας μπροστά τη μηχανή είχα αδειάσει το κεφάλι μου,είχα σκουπίσει τα δάκρυα μου,πετόντας τα χαρτομάντιλα,και αφήνοντας στη θάλασσα να πάρει όλες τις αρνητικές σκέψεις της ημέρας.Εκεί γελάσαμε παρέα με τη Τάνια,εκεί κλάψαμε με την Αθηνά,εκεί τσακώθηκα με το Χρήστο,εκεί γνώρισα το Γιάννη,εκεί γυρισα και πάλι έχοντας πολλές εικόνες να ζωντανεύουν μπροστά μου.Και δεν ήταν όλες θετικές,ήταν όμως βιώματα.Ενα παρελθόν που αφήνεις για να γυρίσεις σελίδα.
Στο "στέκι" μου όπως το αποκαλώ,το οποίο γνωρίζουν ελαχιστοι δικοί μου άνθρωποι,πήγα λίγο πρίν τα Χριστούγεννα.Εκείνη τη μέρα το είχα πραγματικά ανάγκη.Χρειαζόμουν να πάρω μια απόφαση,και ήμουν σίγουρη ότι,ουτε ο υπολογιστής μου,ούτε οι φίλοι μου,ούτε κανείς θα μπορούσε να με βοηθήσει σε αυτή Άλλωστε στις μεγάλες αποφάσεις θεωρώ πως καλό είναι να σαι μόνος,εσύ και ο εαυτός σου.Εσείς οι δύο θα το υποστείτε,εσείς θα είστε υπεύθυνοι για το οποιο αποτέλεσμα.Δεν μοιράζομαι εύκολα τις σκέψεις μου,και δε "διαβάζομαι" ευκολα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι απο την άλλη λένε οτι είμαι ανοιχτό βιβλίο.Εχω διαφωνήσει άπειρες φορές με αυτό,ίσως γιατι μάλλον με ξέρω καλύτερα,και εκείνοι ίσως διαβάζουν την ευαίσθητη πλευρά μου,που πολλές φορές κρύβω καλα.Κάπου στο μέσο θα συνενοηθούμε πάντως.Θέλω όταν θα μιλήσω,αυτό που θα πω,να είναι και αυτό που θα γίνει.Ντόμπρα ξεκάθαρα πράγματα χωρίς πισωγυρίσματα,και υποσχέσεις που ποτέ δε θα πραγματοποιηθούν.Δεν μπορώ τις ουτοπίες,και τα ψεύτικα παραμύθια.
Εκείνο το βράδυ,έκλαψα,είχα καιρό να το κάνω,πιθανόν να το είχα αναγκη,κ'ας είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ένα βράδυ πρίν 1,5 χρόνο οτι δε θα του επετρεπα να ξανακλάψει.Πιθανόν το είχα αναγκη,και τελικά η λέξη "ποτέ" υπάρχει απλά για να εμπλουτίζει το ελληνικό λεξιλόγιο.Ειναι θέμα ωρών,μερών έστω και μηνών,να δείς τα πρέπει να καταρρεόυν σαν χάρτινος πύργος.Ισως γιατι ήταν "χτισμένα" τα περισσότερα σε θεμέλια που δε τα αντέξαν. Εκλαψα λοιπόν,ναι αλλα όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων,βοήθησε να δωσω μια απαντηση σε μένα νωρίτερα απ'οτι περίμενα.Εκεί πλάϊ στη θάλασσα.Στη δική μου θάλασσα,που πάντα είναι εκεί,χωρίς να ρωτάει,χωρίς να απαιτεί.
Όσα χρόνια κ'αν περάσουν είμαι σίγουρη οτι πάντα τυφλά ο δρόμος θα με οδηγεί εκεί.Στα εύκολα ή στα δύσκολα,στο γελιο ή στο δάκρυ.Οι εποχές της "καντίνας",και του να μπαίνεις με 100km στη στροφή, μπορεί να πέρασαν και να τα κρατάω σαν γλυκιά ανάμνηση,ωστόσο το στέκι θα είναι πάντα εκεί.Με νέες ιστορίες,χαμόγελα και δάκρυα.Και πάλι θα δώσω το παρών,και που ξέρεις μπορεί να σου φέρω και παρέα,μπορεί να ξαναπατήσω το γκάζι στη στροφή και να γυρίσω να σου χαμογελάσω,όπως παλια.Τα σέβη μου.