Του "κουτιού" τα παραμύθια

Απο μικρή είχα μια μανία να κρατάω τα πάντα,ακόμα και τα πιο άχρηστα,τα θεωρούσα σημαντικά.Οποτε πάντα γραφείο και συρτάρια του δωματίου ήταν γεμάτα απο κουτάκια, σακουλάκια,λευκώματα,τετράδια και ένα σωρό πράγματα που αρνιόμουν να αποχωρηστώ. Και πάντα η μαμά είχε κάτι να πεί,κάτι να σχολιάσει,γκρινιάζοντας για το ότι το τόσο μικρό δωμάτιο μου δε μπορεί να χωρέσει όλες τις τρέλλες μου.
Εδω και 1,5 περίπου χρόνο άλλαξε όλη μου η ζωή, προς καλύτερο δε θα το λεγα,έγινε πιο ρεαλίστρια όμως ναί.Μεγάλωσα απότομα,διδάχτηκα,λυτρώθηκα,έζησα τη τρέλλα και τα "ποτέ δε θα το κανα" των παλαιότερων ημερών. Και ήταν όλα εις γνώσην μου. Κάποια στιγμή ένας φίλος με ρώτησε,τιμωρείς τον εαυτό σου?Οχι απάντησα,τον αφήνω να ζήσει ότι δε κατάφερε στο παρελθόν,ή μάλλον οτι νόμιζε οτι ζούσε μέσα σε ουτοπικες καταστάσεις.
Ο δικός μου τρόπος να φυλάω το παρελθόν,ήταν το μυστικό κουτί.
Ενα χάρτινο άψυχο πράγμα το οποίο αν είχε στόμα θα μπορούσε να σου διηγηθεί πολλές ιστορίες.Εκεί μέσα χώρεσε μια ζωή.Πάντα λέω κοιτάμε μπροστά,είναι θετική σκέψη καθαρά,ακομη κ'αν δεν το πιστεύεις και μόνο που το ξεστομίζεις σε βάζει στη διαδικασία,να το σκεφτείς μια δεύτερη φορα. Αυτο το ριμαδοκούτι δεν κατάφερα ωστόσο,ποτέ να το πετάξω.Πάντα ήταν φυλαγμένο σε μια γωνία.Προσπαθούσε να μιλήσει πολλές φορές, το καταλαβαίνεις.Το παίρνει το βλέμμα σου.Αλλά γυρίζεις το κεφάλι απο την άλλη.Ισως να μην μπορούσες να αντιμετωπίσεις αυτά που έκρυβε.Τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, εικόνες, φωτογραφίες,εισητήρια,κάρτες και ευχές.Είχα απλά σταματήσει το χρόνο.Νόμιζα πως πετώντας το είναι σαν να πετάω ένα κομμάτι από τον εαυτό μου.Οπότε,όταν οι ματιες μας συναντιόντουσαν,εγώ κοιτούσα αλλού,και εκείνο περίμενε,σκονισμένο στη γωνία την επόμενη μας συνάντηση.
Με το κουτί,συναντηθήκαμε πρόσφατα και πάλι,μετά απο αρκετό καιρό.Η ζωή μου ναι ομολογώ έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα,σε σημείο που κ'εγω η ίδια πολλές φορές τρομάζω.Άρχισα να μοιράζομαι,να διεδικώ και πάλι,να κάνω όνειρα,σχέδια.Σαφώς κάτι βοήθησε σε αυτό,και το ευχαριστώ. Στη τελευταία μας λοιπόν συνάντηση με το "κουτι",είχα το θάρρος να του γνέψω καταφατικά,στην ερώτηση "μπορείς να με αντιμετωπίσεις"?Και το έκανα,γύρισα πίσω το χρόνο διαβασα ιστορίες απο τα παλια,και γέλασα.Δεν μελαγχόλησα.Και αυτο ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη,οτι όντως πήγα παρακάτω.
Το κουτί το πέταξα.Χωρίς καμία τύψη.Πέταξα το χθές καλοσωρίζοντας το αύριο.Ενα αύριο που για πρώτη φορά με γεμίζει,που με έκανε να κοιτάξω στα μάτια ότι με πλήγωνε,ότι αρνιόμουν,που με κάνει να θέλω να μοιραστώ,να μιλήσω,να ζήσω και να αγαπήσω ξανα από την αρχή.Για μένα που "με γνωρίζω"σημαίνει πολλά,να αισθάνομαι και πάλι.Είχα ξεχάσει τη συγκεριμένη λέξη.Ταχα βάλει με το θεό.Μ'εχεις εγκαταλείψει του έλεγα.Το να παραδέχεσαι είναι δύσκολο,αλλα πάντα τα δύσκολα ήταν αυτά που μου τραβούσαν τη προσοχή. Και ναι παραδέχομαι,οτι οι πεταλούδες εμφανίστηκαν και πάλι.Τα σέβη μου.


ΥΓ.Ποτέ μη φοβηθείς να παραδεχτείς,να νοιώσεις,να χαρείς αυτά που σου δίνει απλόχερα η ζωή.Ίσως πέσεις,αλλα έχεις πόδια να ξανασηκωθείς και να περπατήσεις,αρκεί να το πιστέψεις.Σε σένα Τάνια,που φοβάσαι το αύριο.Έχεις μπροστά σου ενα ολοζώντανο παράδειγμα..