Μπλά..μπλά..μπλά..

Καλά απο λόγια θα μου πείς μπουχτίσαμε όλοι.Εχω και έχετε ακούσει τα απίστευτα που ποτέ σαφώς δε μετουσιώθηκαν σε πράξεις,ή αν κάποια απο αυτά πλησίασαν στο να πάρουν σάρκα και οστά,αποδείχθηκαν στη συνέχεια μια φτηνή απομίμηση απο το πεζόδρομο της Ερμού. Δε μου αρέσουν τα λόγια,δε τα συμπάθησα ποτέ,αν και είμαι αρκετά ομιλητικός άνθρωπος. Η όποια εμπειρία μπορώ να πώ ότι έχω μέχρι στιγμής απέδειξε οτι οι πολλές κουβέντες κρύβουν παγίδες, όπως και οι πολλές εξηγήσεις.
Πρόσφατα βρέθηκα με μια παρέα φίλων, οπου η κουβέντα είχε επικεντρωθεί στο τι φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες μπορεί να πουλήσει ένας άνδρας σε μια γυναίκα προκειμένου να τη "ρίξει". Σημειώνω πως στη παρέα υπήρχαν περισσότεροι άνδρες απ'ότι γυναικές.Η συζήτηση κατέληξε σε παρωδία, σε σημείο να μη μπορείς να κρατήσεις τη κοιλιά σου απο τα γέλια.
"Είσαι η ηλιαχτίδα στη μουντή ζωή μου, ήρθες και έφερες την άνοιξη στη ζωή μου, Μωρό μου είσαι ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί, μου δίνεις ανάσα να συνεχίσω να αναπνέω, αρχισα να ζώ απο τότε που σε γνώρισα, ξανθέ - μελαχρινέ-κοκκινόμαλε μου άγγελε,και προχωρησαν στα τετριμμένα ειμαι ερωτευμένος μαζί σου, μου λειψες (άλλο που χθές ήταν με τη Σούλα ανάσκελα)".Οι περισσότεροι απο τους παρευρισκομένους είχαν πουλήσει ένα "παπά" που λέω και εγω τουλάχιστον 5-6 φορές στη μέχρι τώρα ζωή τους, και ναι δε το είχαν μετανιώσει και καθόλου να σου πω. Άλλοι για εκδίκηση, άλλοι γιατί τους ήταν παντελώς αδιάφορη η γκόμενα και ηθελαν να παίξουν, άλλοι γιατί βρίσκονταν στη περίοδο του "είμαι στο κόσμο μου, και κάνω οτι μου γουστάρει"ή απλα στο κοσμο της μερέντα, "αλείφω" τη φέτα και τη τρώω. Μια στο τόσο όμως γιατί παχαίνει!
Εγω που τους ξέρω όλους απο τη καλή και την ανάποδη, μπορώ να τους χαρακτηρίσω καλα παιδια, αντικειμενικά. Είμαι όμως φίλη.Τους ζώ καθημερινά, ξέρω τις αναποδιές, τα καλα και τα κακά τους. Οπως επίσης ξέρω και τους «γολγοθάδες» που πέρασαν σε κάποια φάση της ζωής τους απο κάποια που τους "εκαψε" για τα καλά,και μετα ταξιδεύαμε όλο το team σε παραλίες προσπαθώντας να ανεβάσουμε το κέφι του εκάστοτε πληγωμένου κολλητού. Μεγάλωσαν, έμαθαν όμως,και μπήκαν και αυτοί με τη σειρά τους στη λίστα των "ωχου μωρε αδερφέ,και τι έγινε,μια ακόμα".Τωρα αν τους ρωτήσεις αν αυτό τους καλύπτει, όλοι τους θα σου απαντήσουν όχι..Απλά δεν έχουμε βρεί τη καταλληλη, οπότε κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Σαφώς είναι καλύτερα απο τη τουαλέτα!
Λόγια ακούς καθημερινα, στο σπίτι, στη δουλεια, στο δρόμο, απο διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Γνωστών σου ή όχι. Χιλιάδες λέξεις που άλλες φορές μπαίνουν απο το ένα αυτί και βγαίνουν απο το άλλο, και άλλες που τις συγκρατείς επειδη ταιριάζουν η φάση που βρίσκεσαι,ή μαλλον σε βολεύει να τις συγκρατείς, για να δικαιολογείς ..τα αδικαιολόγητα.
Τελικά μας αρέσει να ζούμε με πράξεις,ή με λόγια?Τι 'ναι αυτό που γεμίζει τον εγκέφαλο μας περισότερο και μας εκτοξεύει στα ουράνια, φτιάχνοντας μας τη μέρα? Κατ'εμε είναι ενα κράμα μεταξύ των δυο. Ωραία τα λόγια χρειάζονται και αυτα, αλλά χωρίς πράξεις εξαφανίζονται, σαν το εραστή της μιας νύχτας που όταν ξυπνήσεις την έχει "κάνει" και μετα τραβάς τα μαλλιά σου γιατι ίπιες δυο ποτηράκια παραπάνω το περασμένο βράδυ σ'εκείνο το τρισάθλιο μπαράκι. Αρκεί ομως αυτα που λές,να είναι και αυτά που νοιώθεις.Καθένας έχει τον τρόπο του θα μου πείτε, το ξέρω. Αλλωστε αν ήμασταν όλοι ίδιοι και λειτουργούσαμε το ίδιο,νομίζω πως θα ήταν πολύ κουραστικό!Ισως όλα αυτα υπάρχουν για να μας διδάσκουν να μας δυναμώνουν και να μπορούμε να αντέχουμε και να δεχόμαστε,οτι ναι μας κορόιδεψαν, χωρίς να χτυπιέσαι στο ξύλινο ή με πλακάκια πάτωμα, γεμίζοντας το με σωρό απο δάκρυα.
Κάποτε κάποιος μου είχε πεί το εξής.Στη ζωή σου θα περάσουν πολλοί άνθρωποι. Άλλοι θα έρθουν θα περάσουν απαρατήρητοι και θα φύγουν.Αλλοι θα έρθουν θα σου διδάξουν κάτι και θα φύγουν, και άλλοι θα έρθουν και θα μείνουν..Αν δε περάσεις τα δυο πρώτα στάδια δε μπορείς να φτάσεις στο τρίτο..Τα σέβη μου..

**Σήμερα πρόσθεσα ακόμη εναν άνθρωπο στη λίστα με τους "φευγάτους".Κ'οσο και αν με ενοχλεί που μια φιλία τελειωσε άσχημα,σηκώνω το κεφάλι ψηλά σκεπτόμενη οτι δε χρωστάω τίποτα και σε κανένα.Παρα μόνο στον εαυτό μου.Γ'ακόμη μια φορά η αλουμινένια μικρή - αλλα τόσο ψυχρή - πόρτα του Φαλήρου θα κλείσει και εγω θα βρεθώ εκεί που ξέρω πως δε υπάρχουν έννοιες,πρέπει,γιατί,και πώς.Σήμερα θα τα πουμε τα δυο μας χωρίς μπλά..μπλά..