Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Ιστορίες της Κυριακής..



Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ιδιωτικό υπάλληλο, γιατί αλλιώς δε μπορώ να το χαρακτηρίσω, αν και δεν μοιάζω σχεδόν σε τίποτα με δαύτον, η Κυριακή ήταν ένα όνειρο απατηλό. Βλέπεις η δική μου δουλειά, έχει βάση του Σαββατοκύριακο, πράγμα που αμέσως ,αμέσως σε κάνει να ξεχνάς εκδρομές - Κυριακάτικες βόλτες για καφέ,ή χουχούλιασμα ωρών στο κρεβάτι που τόσο το χουμε ανάγκη, άλλο αν είμαστε νευρόσπαστα και δε βάζουμε κώλο κάτω!
Απο το 1999 και μετά, το "άδειο" απο δουλειά Σαββατοκύριακο έχω ξεχάσει πως είναι,ή πως μπορείς αν το περνάς. Μικρά διαλείμματα υπήρχαν δε λέω, γιατί δουλειά απο δουλειά διαφέρει, αλλά κατά βάση ήξερα πως Κυριακή μεσημεράκι το αργότερο, έπρεπε να βρίσκομαι σε κάποιο γραφείο. Αποτέλεσμα, οι Σαββατιάτικες κραιπάλες μετριάστηκαν, και η ώρα άφιξης στο σπίτι άλλαξε απο 6.00 το πρωί σε 3.00,γιατι "δε θα σηκώνομαι ρε παιδία αύριο". Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο αθλητικό τμήμα, σαν "νέοπας" τότε, θυμάμαι να έχω σε ραδιοφωνικό σταθμό τα πρωινά δελτία του Σαββατοκύριακου.. Του τέστην, επτά το πρωί έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί, μέχρι και της 14.00 το αργότερο. Τον πρώτο καιρό, είχα κλειστεί στο σπίτι,19 χρονών τότε παιδούλα, μην τυχόν και αργήσω στην εργασία μου την επόμενη μέρα!Ο χρόνος περνούσε, και εγώ είχα αρχίσει να τσακώνομαι με φίλους, γνωστούς κτλ, για το ότι έχω χαθεί από προσώπου γής.. Οκ ναι ξύπνησα έστω και αργά! Όντως δε γινόταν εφόρου ζωής να μένω κλεισμένη μέσα, γιατι έτσι πρέπει! Οπότε, ή που πήγαινα απ'ευθείας για δουλεια, με αποτέλεσμα μετά το πρώτο δελτίο, να κοιμάμαι για 30 περίπου λεπτά στον υπολογιστή, καθώς το καφενείο της γωνίας δεν είχε ανοίξει ακόμη και το μάτι επίσης, ή που θα σερνόμουν μέχρι να τελειώσει η βάρδια! Και τα χρόνια κύλησαν κάπως έτσι...
Ακομη και σήμερα,10 χρόνια μετα,η ιστορία παραμένει ίδια..Κάθε Κυριακή το γραφείο σε περιμένει να τα πείτε οι δύο σας,οι συνάδελφοι το ίδιο..στη γωνία για καζούρα, αν έχει χάσει η ομάδα σου, μόνο που οι αντοχές μειώθηκαν το ίδιο και η όρεξη. Τα ξενύχτια μετριάστηκαν κατά πολύ, το κρεβάτι σε βλέπει πολύ περισσότερο, τώρα αν είναι δικό σου ή άλλου, δεν έχει σημασία, αρκέι να νοιώθεις ασφάλεια, και να χαμογελάς φτιάχνοντας κατά κάποιο τρόπο τη διάθεση σου, για την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει, και θα νοιώθεις ότι πετάς με τα φτερά της «πεταλούδας».
Πολλοί με ρωτούν, δεν κουράστηκες? Παλιά απαντούσα μονολεκτικά και με πιο σταθερή και σίγουρη φωνή από ποτέ, ΟΧΙ. Πλέον στην ίδια ερώτηση θα κομπιάσω λίγο, εε νά θα θελα και λίγο περισσότερο χρόνο για μένα, κανα Σαββατοκύριακο ξεκούρασης κλτ. Οπότε το απόλυτο όχι, μετατράπηκε σε πρόταση.. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζω όμως είναι η αγάπη μου για τη δουλειά μου,για την οποία κόπιασα πολύ τόσα χρόνια.Τσακώθηκα γ’αυτή, έκλαψα,νευριασα,φώναξα!Και αν ποτέ σταματήσω,είμαι σίγουρη πως θα μου λείψει..Ακόμα και αν αρχίζω να απολαμβάνω, τον ήλιο που τόσο λατρεύω,το μεσημεριανό καφε με τον δικό μου άνθρωπο ή με τους φίλους που τόσο αναζητώ πολλές φορές, την τρέλλα της φυγής σε άσχετο και απρογραμμάτιστο χρονικό διαστημα που τόσο με κάνει να νοιώθω ζωντανή,το μπαλκόνι μου με το βιβλίο αγκαλιά..Ξερω πολλούς που μισούν την Κυριακή."Ειναι η μέρα πρίν την Δευτέρα μου λένε"ή όπως εύστοχα είπε και ένας φίλος το σήμα έναρξης της "Αθλητικής Κυριακής" σε κάνει να νοιώθεις έντονα στο πετσί σου,ότι η Δευτέρα σου χτυπάει τη πόρτα πιο απειλητικά απο ποτέ,ακόμα και αν απο το πρωί αναμένεις σα τρελλός το ντέρμπι..Ανωμαλία,γιατι στην ουσία δεν έχεις καταλάβει απολύτως τίποτα απο τη μέρα που πέρασε,και ζείς απο την αρχή..το τέλος της.
Εγώ απλά την έχω αποδεχτεί ως έχει,με το σήμα της αθλητικής Κυριακής,με το άγχος του ξυπνήματος της Δευτέρας,με τα αρνητικά και τα θετικά της.Τελικά.. τραβάτε με κ'ας κλαίω! Τα Κυριακάτικα σέβη μου..

2 σχόλια:

DINGO είπε...

Η Κυριακή, αυτή η μέρα της εβδομάδας, που απ' όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο κι έπειτα, έγινε μια μέρα, που απ' το ξύπνημά της δεν ήτανε ευχάριστη. Ένιωθα ότι τελείωσε το Σάββατο και οι ώρες θα περνούσαν, βασανιστικά γρήγορα. Την άλλη μέρα ξανά τα ίδια. Σιγά σιγά, μπήκε και η Αθλητική Κυριακή στη ζωή μου κι εκεί συνέβη το πιο φοβερό.
Συνδέθηκε, μέσα μου, η μουσική της, με το τελείωμα της ημέρας. Ήξερα ότι έμεναν λίγα λεπτά, μέχρι να ακουστεί η φωνή του πατέρα μου "πηγαίνετε να κοιμηθείτε, έχετε σχολείο αύριο". Περίμενα, μήπως αυτή η εκπομπή, κατάφερνε να κρατήσει μια αιωνιότητα, για να μην τελειώσει το καθισιό αλλά όταν, έφτανε η στιγμή για τις φάσεις από τα ξένα πρωταθλήματα, πλέον το ήξερα, ότι το τέλος, πλησίαζε.
"Μα δείξτε ένα γκολάκι ακόμα", παρακαλούσα από μέσα μου, ένα σουτ του Ρουμενίγκε. Τίποτε. Αυστηρότατη επιλογή των φάσεων κι έπρεπε πια να πέσω για ύπνο. Έφευγα, χωρίς να ακούσω τη μουσική της λήξης, της εκπομπής για να μη μεγαλώσει το άγχος μου.
Με το πέρασμα των ετών, έφτασα φοιτητής, όπου την Κυριακή δε με χαλούσε τίποτε. Όλες οι μέρες ίδιες ήτανε αλλά τη μουσική την απέφευγα για να μη μου θυμίζει, εκείνο το άγχος, του τότε. Έπρεπε να το απωθήσω στη μακροπρόθεσμη μνήμη, μήπως και καταφέρω να το ακυρώσω εντελώς.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και οι συνθήκες άλλαξαν, όπως και τα θέλω. Πλέον, θέλω να περάσει γρήγορα αυτή η μέρα, για να δουλέψω πάλι αλλά τώρα η μέρα δεν περνάει. Αυτή τη φορά, όμως, όταν ακούσω τη γνωστή μουσική δεν έχω άγχος αλλά χαρά. Ξέρω ότι η Κυριακή, πέρασε και το άγχος αντικαταστάθηκε από την ανυπομονησία.
Μάλλον δεν τα πήγαινα ποτέ μου καλά, με αυτή τη μέρα...........

mare είπε...

Προφανώς,είχες συνδέσει το σήμα έναρξης με το σχολείο..Καταστροφικό!Και δεν είσια και ο μόνος νομίζω..Οι καιροι,άλλαξαν ναι,και μαζί και τα θέλω μας my Friend.Εχεις απολυτο δίκιο!

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.